ΕΔΑΔ: ΕΔώ, ΑΔικία

Νέο χαστούκι για τον κυπριακό Ελληνισμό προέκυψε από την απαράδεκτη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το ΕΔΑΔ, απορρίπτει το δικαίωμα στα παιδιά των προσφύγων, να διεκδικήσουν ενώπιόν του, τα σπίτια και τις περιουσίες των γονιών τους, που επί τριανταπέντε τώρα χρόνια καταπατούνται από τον Τούρκο εισβολέα, τους Τουρκοκύπριους και τους κουβαλητούς εποίκους.

Οι προθέσεις του Στρασβούργου είχαν γίνει προφανείς εδώ και καιρό, με αποκορύφωμα την απόφαση της 5ης Μαρτίου του τρέχοντος. Τότε, το ΕΔΑΔ, εκμεταλλευόμενο τα αλεπάλληλα λάθη και την παντελή έλλειψη πολιτικής εκ μέρους της ηγεσίας μας, παρέπεμπε τον προσφυγικό κόσμο στο βιαστή του - την Τουρκία και τη λεγόμενη "επιτροπή αποζημιώσεων" που έχει συστήσει στα κατεχόμενα - προκειμένου να προσφέρει θεραπεία στο πρόβλημα του εκτοπισμού και της προσφυγοποίησης πέραν των 200'000 Κυπρίων.

Η πολιτικοποίηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και ο επηρεασμός του από τα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων, τα οποία θωπεύουν την Άγκυρα, ουδέποτε μας απασχόλησαν. Καμιά προσπάθεια εκ μέρους της δικής μας διπλωματίας, προκειμένου να αποτρέψει τις δυσμενείς εξελίξεις που ζούμε σήμερα. Ποιά προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει βέβαια, όταν θέματα όπως η συζήτηση για τον κανονισμό απ' ευθείας εμπορίου, περνούν μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια διπλωματών, Υπουργείου Εξωτερικών, Ευρωπαίων Επιτρόπων, κι αυτοί υπνώττουν...

Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής - αυτό για το οποίο κατηγορούμε δηλαδή το ΕΔΑΔ - αποδεχόμενος 50 χιλιάδες εποίκους. Συζητά το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της επιστροφής στις πατρογονικές μας εστίες, εγείροντας θέματα αποζημιώσεων και ανταλλαγών! Θέτει δε, ζήτημα "εκ περιτροπής προεδρίας" και στάθμισης ψήφου, για τη νέα ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία που οραματίζεται. Ενδιαφέρον αυτό το τελευταίο, γιατί το ΕΔΑΔ, έχει και επ' αυτού γνώμη...

Συγκεκριμένα, εκδικάζοντας την προσφυγή των Dervo Sejdić και Jakob Finci, κατοίκων Σαράγεβο, εναντίον της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, απορρίπτει ουσιαστικά ως ρατσιστικές, λογικές όμοιες με την εκ περιτροπής εκλογή και τη σταθμισμένη συμμετοχή στα κοινά.

Ο Σέτζιτς, είναι Ρομά (Τσιγγάνος), ενώ ο Φίντσι εβραϊκής καταγωγής. Και στους δυο, το Σύνταγμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (απότοκο των Ειρηνευτικών Συνομιλιών του "Ντέιτον"), απαγορεύει να διεκδικήσουν εκλογή στην Προεδρία ή τη Βουλή, καθώς δεν ανήκουν σε μια από τις συνιστώσες εθνοτικές ομάδες (Βόσνιοι, Κροάτες και Σέρβοι) αλλά στους... "άλλους", όπως τους ορίζει το προοίμιο του Βοσνιακού Συντάγματος.

Οι εν λόγω συνταγματικές πρόνοιες, όχι μόνο καταργούν - σύμφωνα πάντα με το Δικαστήριο - το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αλλά αποτελούν και φυλετικές διακρίσεις! Το ΕΔΑΔ, προχωρά ακόμα ένα βήμα, καλώντας το Κοινοβούλιο να τροποποιήσει τα συγκεκριμένα άρθρα, προκειμένου να συμβαδίζουν με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Κατόπιν τούτου, αντιλαμβανόμαστε πόσο αίολα είναι τα επιχειρήματα περί βιωσιμότητας της λύσης, εκείνων που προσπαθούν να διαιρέσουν την Κύπρο σε δυο συνιστώντα κράτη, να τα εξισώσουν στρεβλώνοντας κάθε μαθηματική αρχή και να τα συνενώσουν σ' ένα εκτρωματικό Σύνταγμα που θα προβλέπει χωριστές πλειοψηφίες, εκ περιτροπής εξουσίες και ποσοστώσεις. Τι θα γίνει αν άραγε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απορρίψει ένα τέτοιο Σύνταγμα; Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Πόσο άραγε θα λειτουργήσει μια "άπαρχαϊντ" λύση, αναλογιζόμενοι την πικρή πείρα του προηγούμενου δοτού Συντάγματος, ως επίσης και την τουρκική επιβουλή και επεκτατικότητα;

Επιστρέφοντας στην αρχική απόφαση του ΕΔΑΔ, αυτό που ενδεχομένως να έχει χαθεί - αν δεν υπάρξει δραματική μεταστροφή κατά την εκδίκαση των εφέσεων - είναι η ευχέρεια των προσφύγων, να διεκδικούν και να λαμβάνουν μέσω του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αποζημιώσεις για την καταπάτηση των περιουσιών τους. Αυτό σε καμιά όμως περίπτωση, δεν σημαίνει ότι χάθηκαν οι ίδιες οι περιουσίες.

Τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών, που δήθεν οδύρονται για τις δυσμενείς εξελίξεις στο Στρασβούργο, δεν πείθουν κανένα. Η επί σειρά ετών απραξία τους, η ατολμία να θέσουν την τέταρτη διακρατική ως συνιστώσα στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, η αδυναμία να εκμεταλλευτούν τις υποθέσεις Λοϊζίδου, Ξενίδη-Αρέστη, Αποστολίδη, είναι ενδεικτικές τόσο των περιορισμένων δυνατοτήτων, όσο και των προθέσεών τους.

Η πολιτική των κυβερνώντων αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κυπριακό, γνωστή: Κλίμα ηττοπάθειας και απαισιοδοξίας. Γι' αυτό και ακούσαμε μόνο για την πρώτη απόφαση του ΕΔΑΔ, ενώ η δεύτερη έμεινε στο περιθώριο. Επιπλέον, καλλιέργεια τρόμου για το αύριο, σε συνάρτηση με τη δημιουργία ενοχής για το χθες.

Αισθήματα που λειτουργούν σαν πιστόλι στον κρόταφο, υπό την απειλή του οποίου θέλουν να αναγκάσουν τον Έλληνα της Κύπρου να υπογράψει την τουρκοποίηση. Να ξεπουλήσει την Κερύνεια. Να "αδελφοποιηθεί" με τους εποίκους. Να κουτσουρέψει την ψήφο του κατά ένα τέταρτο. Να καπελωθεί από Τούρκο εκ περιτροπής πρόεδρο. Να διαγράψει Ιστορία και αγώνες χιλιετιών στη μαρτυρική μεγαλόνησο.

Πλανώνται. Ο λαός έχει μνήμη και θυμάται τις μικρασιατικές καταστροφές του 2004. Έχει γνώση και μαθαίνει ότι τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια απορρίπτουν σήμερα τις ρατσιστικές λύσεις τύπου "Ανάν". Έχει κρίση και αντιλαμβάνεται τις μεθοδεύσεις εκείνων που τάχα διαρρηγνύουν ιμάτια για κατραπακιές, τις οποίες ουδέποτε προσπάθησαν να ανακόψουν.

Ευτυχώς, ο λαός έχει και ψήφο. Και δια της ψήφου του, θα απορρίψει εκ νέου κάθε διζωνική λογική, που φέρνει τον τόπο ένα βήμα πριν το νέο '64 και '74, πριν την οριστική διχοτόμηση, διαίρεση και τουρκοποίηση.