19 Μαΐ 2009

19η Μαΐου: Πατρίδες Χαμένες, Ποτέ Ξεχασμένες

Από το 1994, η 19η Μαΐου έχει αναγνωριστεί από το Ελληνικό κοινοβούλιο ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Δυστυχώς όμως, η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας αγνοούν τα γεγονότα του 1919 ενώ, κι εμείς οι ίδιοι, δεν αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή στους πεσόντες και διωχθέντες αδερφούς.

Οκτώ χρόνια μετά την άλωση της πρωτεύουσας του Βυζαντίου, της Κωνσταντινούπολης (1453), οι Οθωμανοί (Τούρκοι) θα αλώσουν και την πρωτεύουσα του Ποντιακού κράτους, την Τραπεζούντα (1461). Ο Ποντιακός Ελληνισμός, δέχεται την ίδια καταπίεση με όλους τους υπόλοιπους υπόδουλους Έλληνες, ενώ, αρκετά συχνά, έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά βίας και διωγμών, εκκαθαρίσεις χωριών, εξανδραποδισμοί.

Δυο αιώνες αργότερα (17ος αιώνας) ξεκινά το κύμα του εξισλαμισμού δια της βίας όλων των υπόδουλων περιοχών. Μάλιστα, η στάση των Τούρκων όσο ανατολικότερα προχωρούμε στο «Βαθύ κράτος» ολοένα και σκληραίνει, με αποτέλεσμα, οι αδερφοί Πόντιοι να βιώνουν ίσως το σκληρότερο πρόσωπο του απάνθρωπου δυνάστη...

Κατά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (1735-1737), δίνεται η αφορμή ώστε ο Ποντιακός Ελληνισμός να περάσει τις μεγαλύτερες δοκιμασίες. Οι Πόντιοι, κατηγορούνται τάχατες ως σύμμαχοι των Ρώσων και υπονομευτές των γραμμών αμύνης του Τουρκικού στρατού. Το μένος και το μίσος κατά οτιδήποτε Χριστιανικού, μετατρέπεται σε φρικιαστικές πράξεις και εξευτελιστικές συμπεριφορές προς τους αδερφούς μας. Ακόμα και μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι χρησιμοποιούν τις αστείες αυτές δικαιολογίες σαν ελαφρυντικό, για την γενοκτονία που κατά τα άλλα… αρνούνται ότι διέπραξαν. Δεν είναι τυχαίο που η ίδια γραμμή χρησιμοποιείται και για την ΕΟΚΑ και τους Έλληνες της Κύπρου γενικότερα, θέλοντας να δικαιολογήσουν το έγκλημα του 1974 που ζούμε ως σήμερα...

Με το τέλος του Ρωσο-τουρκικού πολέμου και την νίκη ουσιαστικά της Τουρκίας - αφού οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν - αποφασίζεται ότι το «αγκάθι» των Ελλήνων του Πόντου πρέπει ολοκληρωτικά να εκριζωθεί. Οι εθνικιστές Νεότουρκοι, ορκίζονται το 1911 να μην αφήσουν κανένα Έλληνα ή Χριστιανό να αναπνέει ανατολικότερα από το Αιγαίο πέλαγος. Με βιασμούς των θηλέων, απειλές και κακοποίηση των ανήμπορων και ηλικιωμένων, αρπαγές παιδιών, αναγκάζουν τους Έλληνες σε φυγή. Όσοι δεν υποκύπτουν, πληρώνουν με τη ζωή τους.

Το χειρότερο δε, ήταν η αντιμετώπιση των προσφύγων από τα χωριά στα οποία έφταναν ρακένδυτοι και εξαθλιωμένοι. Ουδείς τους ήθελε. Νέοι διωγμοί και περισσότερα δεινά ακολουθούσαν σε πορείες που ήταν ουσιαστικά «πορείες θανάτου».

Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώνεται, η Τουρκία είναι χαμένη και αποδιοργανωμένη ως ένα βαθμό, έτσι αναγκάζεται να αποδεχτεί την επιστροφή ορισμένων εκ των Ελλήνων πίσω στις εστίες τους. Ωστόσο, λάθη από Ελληνικής πλευράς, μας έφεραν στο 1919 όπου ολοκληρώνεται η τουρκική «επιχείρηση». Οι κεμαλιστές, με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που φτάνουν στο αποκορύφωμά τους την 19η Μαΐου (αποβίβαση Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα) ολοκληρώνουν την ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, με πέραν των 350'000 Ποντίων να ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ για την ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ και την ΠΙΣΤΗ τους. Αυτό που δεν είναι γνωστό ευρέως, είναι πως οι αδερφοί μας συνέχισαν να αγωνίζονται στα βουνά, διεξάγοντας αντάρτικο αγώνα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αν δεν ήταν αυτή η ηρωική προσπάθεια, τα θύματα θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 350'000...

700'000 αδέρφια μας έφτασαν στον Ελληνικό χώρο, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία και την απόρριψη ενός πάμπτωχου και διαλυμένου κράτους. Κατόρθωσαν όμως να ορθοποδήσουν, να διατηρήσουν την ιστορική τους μνήμη άθικτη και να μετατρέψουν το κλάμα των "Χαμένων Πατρίδων" σε τραγούδι για την Επιστροφή και το Λυτρωμό. Διατηρούν τους μεταξύ τους δεσμούς, συντηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις τους, κρατούν ζωντανό τον προσφυγοποιημένο Ποντιακό Ελληνισμό!

Διεθνώς, η Γενοκτονία δεν αναγνωρίζεται, με το πρόσχημα ότι τότε δεν υπήρχε δήθεν σε ισχύ τέτοιο νομικό καθεστώς και συνεπώς μπορούμε να μιλούμε μόνο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όπως κι αν θέλουν να το ονομάζουν όμως, εμείς, και πολύ περισσότερο οι πρόσφυγες Έλληνες Κύπριοι, ξέρουμε πολύ καλά τόσο το έγκλημα, όσο και τον εγκληματία!

Σαν Ανορθωσιάτες, νιώθουμε περηφάνια που μετά από τόσους αιώνες, για πρώτη φορά το Ελληνικό στοιχείο βγήκε νικητής μέσα στην Τραπεζούντα, έστω και σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Ίσως είναι ένα σημάδι, μια ελπίδα σε δυο αδέλφια (τον Κύπριο και τον Πόντιο) που αγωνίζονται για τις "Χαμένες Πατρίδες".

Δόξα και τιμή στον Ποντιακό Ελληνισμό. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι…

5 Μαΐ 2009

ΔΙΚΑΙΩΣΗ Προσφύγων στο ΔΕΚ

Ως μια Ιστορική για τον Κυπριακό Ελληνισμό ημέρα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η 28η Απριλίου 2009. Το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Δ.Ε.Κ.), απεφάνθη επί της υπόθεσης C 420/07 (γνωστής και ως Αποστολίδης εναντίων Όραμς) δικαιώνοντας πλήρως το Μελέτιο Αποστολίδη και γενικότερα την Ελληνική πλευρά.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, Ανώτατος Ευρωπαϊκός δικαστικός θεσμός, εκδίδει μια τόσο σαφή απόφαση υπέρ μας! Το Δ.Ε.Κ., κάνει πρώτα απ' όλα ΞΕΚΑΘΑΡΗ αναφορά στην διαίρεση της Κύπρου, συνεπεία της ύπαρξης τουρκικού κατοχικού στρατού, σαν αποτέλεσμα της εισβολής του 1974. Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό, πως τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών μέχρι σήμερα, έκαναν απλή αναφορά σε "στρατούς κατοχής" που θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη νήσο.

Επιπλέον, το Δικαστήριο καθιστά σαφές πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη νόμιμη αρχή που ασκεί εξουσία στο νησί και τα Κυπριακά Δικαστήρια είναι τα μόνα αρμόδια να απονείμουν δικαιοσύνη. Ούτε κανένα "συνιστών στέιτ" αναγνωρίζεται, ούτε καμιά άλλη εξουσία, οποιασδήποτε μορφής.

Τονίζει δε, πως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες των περιουσιών στις κατεχόμενες περιοχές, είναι αυτοί που τις απολάμβαναν πριν το 1974. Κανένα λεγόμενο "κτηματολόγιο" και η πάροδος οποιουδήποτε χρονικού διαστήματος, δεν νομιμοποιούν τον σφετερισμό των περιουσιών μας από Τουρκοκύπριους, κουβαλητούς εποίκους ή οποιουσδήποτε άλλους παράνομα εγκατεστημένους στα σπίτια των προγόνων μας.

Εύλογα κάποιος διερωτάται όμως, πως είναι δυνατόν η απόφαση αυτή να είναι συμβατή με τη λύση της Ομοσπονδίας που προσπαθούν να μας πλασάρουν ως "μη χείρον". Πώς μπορεί, ένα Δικαστήριο τέτοιου κύρους, να αποφαίνεται για το δίκαιο του αγώνα μας, κι εμείς να επιδιώκουμε να απεμπολήσουμε τα ίδια τα δικαιώματά μας;

Είναι αδιανόητο να καλείται η Τουρκία να αποζημιώσει τους πρόσφυγες (Τιτίνα Λοϊζίδου), οι έποικοι (διότι και οι "Όραμς" έποικοι είναι) να εγκαταλείψουν τις περιουσίες που καταπατούν (Μελέτης Αποστολίδης) κι εμείς ακόμα να συζητούμε για... Ομοσπονδία. Να διαπραγματευόμαστε την παραμονή τουλάχιστον 50 χιλιάδων Τούρκων εποίκων στην πατρίδα μας. Να δηλώνουμε πως στο κάστρο της Κερύνειας μας δεν πρόκειται να υψωθεί ποτέ ξανά η Γαλανόλευκη. Να αποκλείουμε από Ευρωπαίους πολίτες (ναι, η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε.!) την ελευθερία στην εγκατάσταση και τη διακίνηση στην ίδια την πατρίδα τους. Να καταπατούμε το "εκλέγειν και εκλέγεσθαι" σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Να διαστρεβλώνουμε τις αρχές και αξίες την Ενωμένης Ευρωπαϊκής Κοινότητας αποδεχόμενοι στρατούς κατοχής και "εγγυητικές" δυνάμεις. Εγγυητές ποιανού; Της συνέχισης της αδικίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Θα σταθεί άραγε η πολιτική μας ηγεσία στο ύψος της; Θα φροντίσει μετά την παρότρυνση ουσιαστικά του ΔΕΚ να γίνει πιο διεκδικητική; Θα απαλλάξει τους Έλληνες της Κύπρου από τον ραγιαδισμό και την μετά το '60 ηττοπάθεια; Αν η απάντηση στα πιο πάνω είναι αρνητική, τότε κρίμα που μπήκε ο αγαπητός κύριος Αποστολίδης στον ψυχοφθόρο αυτό αγώνα κι ακόμα πιο λυπηρό που δικαιώθηκε...

Δικαιολογίες δεν στέκουν πλέον! Δεν είναι μόνο το δίκαιο με το μέρος μας, μα και οι θεσμοί και τα όργανα της Ενωμένης Ευρώπης! Ο ερχόμενος Δεκέμβριος είναι ορόσημο για την σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία. Η Τουρκία πρέπει να πιεστεί να αποσύρει τις δυνάμεις του αττίλα από την Εναλίαν Γην. Σε διαφορετική περίπτωση, αν της δώσουμε συγχωροχάρτι, μη προβάλλοντας το προνόμιο της αρνησικυρίας που έχουμε για την ένταξή της στην Ευρώπη, θα δικαστούμε από την Ιστορία. Θα καταδικαστούμε, σαν η γενιά που μετά από τρεις χιλιετίες Ελληνισμού, τουρκοποίησε την Κύπρο!