19 Ιουλ 2010

Ενότητα στην Πράξη

Διανύουμε τις επετείους των πιο μαύρων ημερών στην σύγχρονη Ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού. Τους πραξικοπήματος και της πρώτης εισβολής του 1974.

Επέτειοι, οι οποίες ήδη άρχισαν να γίνονται αφορμή για κομματικές αντιπαραθέσεις και έριδες, ανάμεσα σ' αυτούς που θέλουν να πολώνουν το κλίμα και βολεύονται να διχάζουν το λαό. Δήθεν καυγάδες εκείνων οι οποίοι διαμοιράζουν τους ημικρατικούς και λυμαίνονται τη δημόσια υπηρεσία εξυπηρετώντας "ημετέρους", κατόπιν υποδείξεων από ηλεκτρονικά... "ραβασάκια", μ' αυτούς που απλά το έκαναν πιο κομψά λίγα χρόνια πριν, ή ετοιμάζονται να το κάνουν στο μέλλον!

Την ίδια στιγμή, για τα "μάτια του κόσμου", ανέξοδες εξαγγελίες αγώνα δικαίωσης από τον... άμβωνα των ιδιωτικών αεροσκαφών και φυσικά, μακρυά από τις αντικατοχικές πορείες στη γραμμή αντιπαράταξης ή τα μνημόσυνα των σύγχρονων ηρωομαρτύρων Ισαάκ και Σολωμού. Διότι εκεί, δεν τους "παίρνει" να εκφωνούν ομιλίες με κεντρικό νόημα αυτό που επιτάσσει η μόδα των τελευταίων χρόνων: την προσπάθεια ενοχοποίησης του κυπριακού Ελληνισμού και την καλλιέργεια υποταγής στις συνειδήσεις...

Το μόνο που σίγουρα δεν θα γίνει, είναι ενδοσκόπηση. Προσπάθεια μελέτης της Ιστορίας, αντί για απλή ανάγνωσή της στις εκδηλώσεις και τα μνημόσυνα. Αναλογισμός των λαθών που μας έφεραν από την αυτοδιάθεση-Ένωση του '59, στη διζωνική ομοσπονδία, τη στάθμιση της ψήφου, την εκ περιτροπής, τους εποίκους, σήμερα.

Θα αντιληφθούμε άραγε, έστω κι αργά, το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούμε; Την φαυλότητα της πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του "ναι" - και του τσιμεντώματος του - από τη μια, και τις δυνάμεις του "όχι" από την άλλη; Τους "ενδοτικούς και πατριώτες" ή "ρεαλιστές και απορριπτικούς", ανάλογα με την οπτική του καθενός; Το καταστροφικό του συνεχούς κατακερματισμού του εσωτερικού μετώπου και της εκτόξευσης πυρών εκατέρωθεν;

Τίποτα δεν έχει διδάξει η 15η Ιούλη του 1974; Δεν είναι η πιο επώδυνη απόδειξη, της ανάγκης για ενότητα, για συνεπή αντικατοχικό αγώνα από όλες τις παρατάξεις, τα κόμματα, τις οργανώσεις; Για πόσο θα εξακολουθούν τα μικροπολιτικά συμφέροντα να τίθενται πέραν και πάνω από την εθνική προκοπή; Ας συνετιστούν οι ταγοί των κομμάτων, πριν ο λαός αναγκαστεί να τους αφήσει στο περιθώριο. Να προβληματιστούν από την αδιαφορία του συντριπτικού 40% στις περασμένες ευρωεκλογές. Αδιαφορία που, την κρίσιμη ώρα, θα μετατραπεί σε αγανάκτηση, με συνέπειες απρόβλεπτες και καταστροφικές για εκείνους που σήμερα άρχουν και διαφεντεύουν.

Η μόνη ελπίδα για επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού - διότι περί αυτού πρόκειται πλέον - είναι η πραγματική συστράτευση όλων των δυνάμεων και η σφυρηλάτηση ενός αρραγούς, ενιαίου μετώπου. Ένας είναι ο εχθρός: η τουρκική επεκτατική πολιτική, με εκφραστή της, τις δυνάμεις κατοχής. Έποικοι, σφετεριστές των περιουσιών μας, καταπατητές της γης μας, είναι όλοι γρανάζια του τουρκικού ιμπεριαλισμού και πρέπει να φύγουν.

Με την εξαγγελία ενός υπερκομματικού, αχρωμάτιστου, αντικατοχικού αγώνα, ενός αγώνα δικαίωσης και Επιστροφής στις πατρογονικές μας εστίες, θα αλλάξουμε τη μοίρα αυτού του τόπου. Μπορούμε να χωρέσουμε και θα χωρέσουμε όλοι στο ίδιο χαράκωμα. Μακρυά από κόμματα και φατρίες. Με μόνο στόχο και σκοπό, την απαλλαγή από την κατοχή. Την απελευθέρωση των πατρογονικών μας εστιών και την απόδοση της γης των Ελλήνων, στους νόμιμους κατοίκους της.

Τότε και μόνον τότε θα επέλθει η Ενότητα. Στην πράξη κι όχι στα λόγια! Στον καθημερινό, αδιάλειπτο, ανιδιοτελή αγώνα για θωράκιση του τόπου μας και βαθιά γνώση της Ιστορίας μας. Στην προσπάθεια για ενημέρωση των ξένων και διαφώτιση των εταίρων μας. Στη μάχη για ανατροπή των τετελεσμένων της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Στις θυσίες που επιβάλλεται να γίνουν, για απελευθέρωση αυτού του τόπου!

Ενότητα κι Αγώνας στην πράξη κι όχι στα λόγια. Ας ξεκινήσουμε από τις φετινές αντικατοχικές εκδηλώσεις.

10 Ιουλ 2010

Γυμνοί, δια χειρός "J Lo"

Η δραστηριοποίηση της ομογένειας στην Αμερική - και όχι μόνο - για το θέμα της συναυλίας της Τζένιφερ Λόπεζ στα κατεχόμενα, έφερε αποτέλεσμα!

Με μια λιτή, αλλά γεμάτη νόημα, ανακοίνωση στην προσωπική της ιστοσελίδα, η καλλιτέχνης δηλώνει πως σε καμιά περίπτωση δεν θα στήριζε εν γνώσει της, ένα καθεστώς που σχετίζεται με την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στον κάθε ένα, που μέσω μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ψηφοφορίας στο διαδίκτυο, συμμετοχής σε ομάδες κοινωνικής δικτύωσης ή οποιοδήποτε άλλο μέσo είχε στη διάθεσή του, συνέβαλε σε αυτή την προσπάθεια.

Το θέμα, αποκτά μεγάλη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς τη δημοσιότητα που έλαβε, πέραν της Ελλάδας και της Κύπρου, στα φύλλα των αμερικάνικων εφημερίδων και στα τηλεοπτικά δίκτυα. Ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να δοκιμάσει η ομογένεια τα αντανακλαστικά της, αλλά και να διαφωτιστεί - ανέξοδα - το αμερικανικό κοινό για το Κυπριακό.

Να μάθει ο κόσμος για το βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Να καταδικαστεί το καθεστώς του αττίλα, από την ίδια την Τζένιφερ Λόπεζ. Να γνωρίσουν πως οι Τούρκοι ενοικιάζουν τις κλεμμένες περιουσίες των Ελλήνων σε ξένους, προκειμένου να ανεγείρουν ξενοδοχειακές μονάδες. Να γίνει επιτέλους γνωστό, πως αυτές οι τουριστικές εγκαταστάσεις, είναι κτισμένες πάνω απ' το αίμα, που έχυσαν το 1974 οι Έλληνες τούτου του τόπου. Και τη γη αυτή, στερούνται οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της, για 36 τώρα χρόνια...

Δυστυχώς όμως, υπάρχει και ένα κακό σε αυτή την ιστορία. Υπάρχει και μια μεγάλη ντροπή. Το μυαλό, αυθόρμητα ταξιδεύει σ' ένα άλλο ξενοδοχείο της Κερύνειας μας, το "Ζέφυρο". Εκεί, όπου προ διετίας, ο τότε κατοχικός ηγέτης, επέλεγε να δεξιωθεί τους καλεσμένους του για το γάμο της θυγατέρας του. Στο σημείο που είδαν για τελευταία φορά τους 49 αγνοουμένους του ηρωικού 256 Τάγματος Πεζικού, τα 30 παλικάρια του 70 Τάγματος Μηχανικού και τους 6 Μηχανοκίνητους Πεζικάριους του 286.

Τι φρικτή ήταν εκείνη η μέρα. Η μέρα που ενέδωσαν, η μέρα που οι πολιτικοί μας ηγέτες αφέθηκαν κι ενέδωσαν... Που έφυγαν οδοιπόροι για τα Σούσα, να μπουν στην αυλή του Αρταξέρξη. Δυο χρόνια μετά, έρχεται μια αμερικανίδα καλλιτέχνης να τους ξεγυμνώσει. Να τους διδάξει ήθος - αν αυτό διδάσκεται πουθενά - κι ανθρωπιά. Ν' αρνηθεί τα εκατομμύρια αυτών που έβαψαν κόκκινη απ' το αίμα τη θάλασσα της Κερύνειας και να δηλώσει πως δεν συναινεί στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κυπριακού Ελληνισμού. Δικαιώματα, που βιάστηκαν βάναυσα, από την ίδια την ηγεσία, που είναι ταγμένη τάχατες να τα διαφυλάσσει...

Από αυτό το φαινομενικά μικρό κι ασήμαντο περιστατικό, διαφάνηκε η γύμνια των πολιτικών μας κι αναδείχτηκε η δύναμη του λαού! Να μας επιτρέψετε, να διατηρούμε τις εντονότατες επιφυλάξεις μας, για το αδύνατον να προληφθούν ή και να εξουδετερωθούν, οι αλλεπάλληλες κατραπακιές που υπέστη τον τελευταίο καιρό το κράτος μας: Στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με την επίσκεψη Μπαν-Κι Μουν στο ψευδο"προεδρικό", με το απ' ευθείας εμπόριο, στο ΕΔΑΔ, στα ψηφίσματα της "UNFICYP" και δεν συμμαζεύεται.

Μέρα με τη μέρα, προσπαθούν κάποιες "αόρατες δυνάμεις", να πείσουν αυτό το λαό να συνθηκολογήσει. Πασκίζουν να αποδείξουν πως ο αγώνας χάθηκε. Πως τα οχυρά πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Ότι δεν υπάρχει ελπίδα κι ας σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Πως η φλόγα στον κόσμο έσβησε κι όσοι "φωνάζουν" είναι ακραίοι κι επικίνδυνοι. Καλλιεργούν τη διχόνοια εντέχνως στο εσωτερικό μέτωπο και τσιμεντώνουν τις τύψεις κι ενοχές στη συνείδηση του Έλληνα. Τύψεις που θα τον λυγίσουν, ενοχές που θα τον κάνουν να λιποψυχήσει.

Μα δεν είναι πλέον "αόρατες" οι δυνάμεις. Φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά μας. Είναι πλέον γυμνές. Γυμνές, δια χειρός "J Lo".

9 Ιουλ 2010

9η Ιουλίου: Μαθήματα Ιστορίας

Εθνική επέτειος σήμερα για τον κυπριακό Ελληνισμό.

Ο Εθνομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, μαζί με τους Μητροπολίτες Πάφου Χρύσανθο, Κιτίου Μελέτιο και Κυρηνείας Λαυρέντιο, αλλά και πέραν των πεντακοσίων Ελλήνων της Κύπρου, απαγχονίζονται και σφαγιάζονται το βράδυ της 9ης Ιουλίου, από τους αιμοδιψείς Τούρκους κατακτητές.

Κλήρος και λαός, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, για την αρωγή τους στην Ελληνική Επανάσταση και τις βλέψεις τους για ξεσηκωμό στη μαρτυρική Κύπρο. Δολοφονούνται, διότι είναι Έλληνες!

Εξιστορώντας τα γεγονότα στο ποίημά του "9η Ιουλίου", ο Βασίλης Μιχαηλίδης, παρουσιάζει την αγωνιώδη προσπάθεια του Κιόρ-ογλου να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να εγκαταλείψει την Κύπρο και να γλυτώσει τον εαυτό του απ' τη σφαγή. Η απάντηση που λαμβάνει, αποστομωτική:

"Δεν θέλω, Κκιόρ-ογλου, εγιώ να φύω που την Χώραν,
γιατί αν φύω, το κακόν εν' να γινή περίτου.
Θέλω να μείνω, Κκιόρ-ογλου, τζι' ας πα' να με σκοτώσουν,
ας με σκοτώσουσιν εμέν τζι' οι άλλοι να γλυτώσουν.
Δεν φεύκω, Κκιόρ-ογλου, γιατί, αν φύω, ο φευκός μου
εν' να γενή θανατικόν εις τους Ρωμιούς του τόπου.
Να βάλω την συρτοθηλειάν εις τον λαιμόν του κόσμου;
Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν' κάλλιον του Πισκόπου."


Σε μια πρωτοφανή ένδειξη λεβεντιάς και αυταπάρνησης, ο ηγέτης του Κυπριακού Ελληνισμού, θυσιάζεται αυτοπροαιρέτως, προκειμένου να γλυτώσει ο λαός του απ' το θανατικό.

Άραγε, η Ρωμιοσύνη σήμερα, έχει ηγέτες τόσο φωτισμένους να προβλέπουν τα μελλούμενα, αλλά και με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυταπάρνησης, ώστε να προστατεύσουν το λαό τους από τους κινδύνους που ελλοχεύουν;

9η Ιουλίου 2010 και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μεταμφιέζεται σε κοινοτάρχη. Σέρνει στην συνάντηση με τον εδώ εκπρόσωπο του Αττίλα τα ελληνικά τοπωνύμια της Κερύνειας, της Μόρφου και της Αμμοχώστου και τα διαπραγματεύεται στα πλαίσια του... "περιουσιακού".

Έτσι τιμούμε τις Εθνικές μας Επετείους...



"Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Σφάξε μας ούλους τζι' ας γενή το γαίμαν μας αυλάτζιν,
κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,
αμμά ξέρε πως ίλαντρον όντας κοπή καβάτζιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Το 'νιν αντάν να τρώ' την γην τρώει την γην θαρκέται,
μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλυέται.

8 Ιουλ 2010

8η Ιουλίου 1958 - Ανατίναξη Οικήματος "Ανόρθωσις Αμμοχώστου"

Η 8η Ιουλίου 1958, αποτελεί σταθμό στην Ιστορία της Ανορθώσεως. Είναι η ημέρα, κατά την οποία ο Άγγλος δυνάστης αποφάσιζε να απαλλαγεί από την εθνικοαπελευθερωτική δράση του σωματείου της Αμμοχώστου, ανατινάζοντας το οίκημα της οδού Ερμού.

Η δήθεν ανεύρεση όπλων και πυρομαχικών, κατά την διενέργεια έρευνας στο οίκημα, είναι το πρόσχημα για την ανατίναξή του. Πίστευαν οι Εγγλέζοι, ότι ανατινάσσονται οι Ιδέες και καίγονται τα Ιδανικά. Γελάστηκαν όμως, όπως γελάστηκαν καίγοντας τον Γρηγόρη, ανατινάζοντας τον Κυριάκο, στέλλοντας στην αθανασία τόσους γενναίους Αγωνιστές.

«Πλανάσθε, το πνεύμα της Ανορθώσεως δεν πτοάται, δεν καταστρέφεται και η ωραία μας Ανόρθωσις, ως ο Φοίνιξ, αενάως αναγεννάται, δια να συνεχίσει την ιστορικήν και μεγάλην πορεία της», διεκήρυξε ο Πρόεδρος Αναστάσιος Οικονομίδης μετά την ανατίναξη. Όπερ και εγένετο. Ο Φοίνικας δεν κάμφθηκε, αναγεννήθηκε μέσα απ’ τις στάχτες του, για να μεγαλουργήσει και πάλι!

Η ανατίναξη του οικήματος, είναι ίσως η μέγιστη στιγμή στην Ιστορία του Βαρωσιώτικου συλλόγου, ενδεχομένως και του Κυπριακού αθλητισμού. Μια χρυσή σελίδα, καθοδηγητής για νέες γενιές Ανορθωσιατών και όχι μόνο. Μαζί με τους πρώτους «Μαχητές», τους «Μαχητές της Ελευθερίας», η Ανόρθωσις δίδαξε έμπρακτα πως θέλει αρετήν και τόλμην η Λευτεριά!