Κυριάκος Μάτσης: "Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής"

Πενηντα-ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 19 Νοεμβρίου 2009, από τη θυσία του Σταυραετού του Πενταδακτύλου, από το πέρασμα στην Αθανασία του λεβέντη της Ανορθωσιάτικης οικογένειας, Κυριάκου Μάτση.

Ο Κυριάκος, γεννήθηκε στις 23/01/1926 στο Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας, διαμέρισμα Μόρφου. Γιος του Χριστοφή και της Κυριακούς, σύντομα άφησε την οικογένειά του για να φοιτήσει στο γυμνάσιο Αμμοχώστου, που είχε εν τω μεταξύ μεταστεγαστεί προσωρινά στο Τρίκωμο. Εκεί, γνώρισε τον μετέπειτα υπαρχηγό της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου, ενώ ταυτόχρονα έγινε κοινωνός της Ιδέας που ακούει στο όνομα «ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ».

Σπούδασε Γεωπονία στη Θεσσαλονίκη, όπου φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να προβάλλει το Κυπριακό ζήτημα. Ανέπτυξε πλούσια εθνική δράση, πρωτοστατώντας σε σειρά εκδηλώσεων διαφώτισης του λαού, αλλά και διαμαρτυρίας κατά του Αγγλικού προξενείου.

Έζησε και εργάστηκε στην Αμμόχωστο μέχρι τα είκοσι-εννέα του χρόνια, οπόταν και ξέσπασε ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Με έντονη δράση στις επαρχίες Αμμοχώστου και Κερύνειας, μετατράπηκε σε ζωντανό θρύλο για το μαχόμενο Κυπριακό Ελληνισμό. Στις 9 Ιανουαρίου του 1956, συνελήφθη από τον κατακτητή και βασανίστηκε με βαναυσότητα, προκειμένου να προδώσει τα πολυάριθμα μυστικά της Οργάνωσης που κατείχε. Το παλικάρι όμως δεν λύγισε, δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα στους συγκρατούμενούς του, στην Ομορφίτα όπου κρατούνταν...

Κορυφαία ίσως στιγμή, όπου αναδεικνύεται το μεγαλείου του Ήρωα, ήταν η απάντηση του στον στρατάρχη Χάρτινγκ, ο οποίος τον επισκέφτηκε προσωπικά στο κελί του, προκειμένου να τον εξαγοράσει με το μυθικό ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, καθώς και εκτάσεων γης στην Αυστραλία. Ο φιλομαθής Αγωνιστής, θυμήθηκε τον ιστορικό Ηρόδοτο και την απάντηση των Ελλήνων στους Πέρσες όταν αυτοί προσπάθησαν να τους εξαγοράσουν: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής», Ηρόδοτος VIII-26.

Όπως και στις μέρες μας, έτσι και τότε, υπήρχαν Έλληνες που κιότεψαν μπροστά στην περσική πολεμική μηχανή. Θέλοντας να δικαιολογήσουν εαυτούς, έλεγαν «κερδαλεώτερόν εστι ομολογέειν τω Πέρση μάλλον ή περ πολεμέειν» - πιο κερδοφόρος ο συμβιβασμός με τον Πέρση παρά αν τον πολεμούμε. Φυσικά, υπήρχαν και αυτοί, οι λίγοι, οι Τριακόσιοι, οι έντιμοι, οι έχοντες τη συναίσθηση του Ιστορικού Χρέους να φυλάξουν Θερμοπύλες, οι οποίοι απαντούσαν: «Ελευθερίης γλιχόμενοι, αμυνεύμεθα ούτως όκως αν και δυνώμεθα» - η λαχτάρα της ελευθερίας μας παρακινεί να τον αντιμετωπίσουμε, να αμυνθούμε, με όση δύναμη έχουμε, Θερμοπύλες 480 π.Χ., VIII-143. Ο Κυριάκος, διάλεξε το δεύτερο "στρατόπεδο"...

Ακόμα και μέσα στα μπουντρούμια των αποικιοκρατών, ο γεωπόνος Μάτσης φρόντιζε να υπηρετεί την Πατρίδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πιστεύοντας στην αξία της σωστής Παιδείας, μεριμνούσε για τη μόρφωση των ανήλικων κρατουμένων, ενώ χάρις στη συμπάθεια που κέρδισε από το Χάρτινγκ, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια βιβλιοθήκη για τους συναγωνιστές του. Στον ελεύθερο του χρόνο, είχε την ευχέρεια να φιλοσοφεί τη ζωή και να καταγράφει με αξιοθαύμαστη ωριμότητα σκέψεις και προτάσεις, τις οποίες ακόμα και μεγάλοι διαφωτιστές και διανοούμενοι θα ζήλευαν!

Παράλληλα, είχε λάβει την εξουσιοδότηση του Αρχηγού Διγενή όπως διαπραγματευτεί το Κυπριακό μαζί τον Άγγλο διοικητή, μιας και ο Μακάριος βρισκόταν εξόριστος. Αν και - όπως αφηγήθηκε στους συμπολεμιστές του - έφτασε πολύ κοντά στην αυτοδιάθεση, τελικά δεν κατέστη δυνατή η υπογραφή κάποιας συνθήκης.

Ο Σταυραετός του Πενταδακτύλου, σε ένα από τα πολλά σχέδια αποδράσεων που μηχανορράφησε για τους συγκρατούμενούς του, στις 13 του Σεπτέμβρη, απέδρασε από τα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς - όπου είχε εν τω μεταξύ μεταφερθεί - και ανέλαβε εκ νέου τα ηνία του αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού στην επαρχία της Κερύνειας.

Δυο χρόνια αργότερα, τη 19η Νοεμβρίου του 1958, έμελλε να περάσει στο πάνθεο των Ηρώων. Αρνούμενος να παραδοθεί όταν περικυκλώθηκε το κρησφύγετό του στο Δίκωμο από τους Βρετανούς, επέλεξε να βροντοφωνάξει «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας»! Θυσιάστηκε, ώστε να μεταλαμπαδεύσει στους συναγωνιστές του το πάθος για Αγώνα και σε μας τους απογόνους του, τον πόθο για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ.

Η Πόλη στο ΕΔΑΔ

Η 29η Σεπτεμβρίου 2009, αποτελεί ημέρα σταθμό για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως και όχι μόνο. Το γνωστό στον Κυπριακό προσφυγικό κόσμο, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), με μια απόφαση καταπέλτη για την Τουρκία, κατοχυρώνει το κληρονομικό δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών που κατέχουν περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη.

Αφορμή για την απόφαση αυτή, ήταν η προσφυγή των αδελφών Γιάννη και Βαγγέλη Φωκά, καταγγέλλοντας το τουρκικό κράτος για καταπάτηση του δικαιώματός τους, να κληρονομήσουν την αδερφή τους Πολυξένη Πιστικά, η οποία είχε αποβιώσει το 2000. Η δικαιολογία που προέβαλλε η τουρκική πλευρά, ήταν ένα προεδρικό διάταγμα του 1964, βάσει του οποίου δεσμεύονταν όλες οι περιουσίες Ελλήνων υπηκόων στην Τουρκία.

Σημειώνεται ότι η απόφαση του ΕΔΑΔ, είναι ομόφωνη, με την ψήφο ακόμα και αυτής, της Τουρκάλλας δικαστού, να είναι υπέρ των παραπονουμένων! Επιπρόσθετα, το Δικαστήριο περιορίζει το δικαίωμα έφεσης, ενώ οι αδελφοί Φωκά θα αιτηθούν αποζημιώσεις που ανέρχονται στα 19 εκατομμύρια ευρώ, για απώλεια χρήσης της περιουσίας τους, πέραν από την περιουσία αυτή καθαυτή που θα ζητήσουν όπως τους επιστραφεί.

Πλέον, η απόφαση έχει δημιουργήσει δεδικασμένο για τις χιλιάδες των Ελλήνων υποηκόων που έχουν στερηθεί των περιουσιών τους εξαιτίας της τουρκικής βαρβαρότητας. Συν αυτώ, η υποταγή του κατακτητή στα κελεύσματα του Δικαστηρίου, αποτελεί ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των υποχρεώσεων που η Τουρκία οφείλει να εκπληρώσει μέχρι τον Δεκέμβριο, οπόταν και θα εξεταστεί η πρόοδος που έχει επιτελέσει προς τον εξευρωπαϊσμό της. Υπενθυμίζουμε ότι οι δεσμεύσεις αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανοίγματος των λιμένων και αεροδρομίων στα υπό Κυπριακή σημαία πλοία και αεροσκάφη, παραμένουν ακόμα στα λόγια.

Η απόφαση αυτή του ΕΔΑΔ, μπορεί και πρέπει να έχει αντίκτυπο και στον Κυπριακό Ελληνισμό. Αποδεικνύεται περίτρανα, πως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν έχει καμιά πρόθεση να κωφεύσει μπροστά στις εκκλήσεις των αδικημένων για απονομή δικαιοσύνης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν προχωρεί σε εκπτώσεις όταν υπάρχουν ανοιχτά θέματα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν ο καταπατητής είναι μια υπό ένταξη χώρα!

Μην ξεχνούμε άλλωστε πως, τα πιο πάνω, προστίθενται στις ήδη πρόσφατες καταδικαστικές για την Τουρκία αποφάσεις του ΕΔΑΔ, σε 18 προσφυγές Ελληνοκυπρίων, κλείνοντας έτσι τον κύκλο των 32 υποθέσεων που είχαν κριθεί ως παραδεκτές, αφήνοντας μόλις μία να εκκρεμεί!

Κοντά σε τούτα, να βάλουμε και την ιστορική απόφαση της 28ης Απριλίου του τρέχοντος, όπου το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ), δικαίωσε πλήρως το Μελέτιο Αποστολίδη και την Ελληνική πλευρά, στη λεγόμενη «υπόθεση Όραμς». Μια απόφαση, που όχι μόνο κάνει κρυστάλλινη αναφορά στην κατοχή και διαίρεση του νησιού μας εξαιτίας του τουρκικού στρατού, αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα, απορρίπτοντας οποιαδήποτε ούτω καλούμενη «δικαστική αρχή» στην Κύπρο, πέραν των Δικαστηρίων της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζει πως η κυριότητα των περιουσιών στις κατεχόμενες περιοχές, παραμένει στους νόμιμους, προ του 1974, ιδιοκτήτες τους.

Το Κυπριακό, δεν ήταν, ούτε και θα πρέπει να μετατραπεί σε νομικό ζήτημα. Ωστόσο, οι τόσο σημαντικές αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται. Αποτελούν βέλη στη φαρέτρα μας, τόσο κατά τις διαδικασίες αξιολόγησης της τουρκικής προόδου στα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και κατά τις συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού.

Όταν υφίστανται αποφάσεις τέτοιας βαρύτητας, είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται από δικής μας πλευράς διολισθήσεις στο εδαφικό. Όταν δικαιώνονται Ελλαδίτες πολίτες για τις περιουσίες που κατέχουν στην Κωνσταντινούπολη, είναι απαράδεκτο να παύουν οι Κύπριοι πολίτες να διεκδικούν τις πατρογονικές τους εστίες στην Αμμόχωστο, τη Μόρφου και την Κερύνεια!

Η απώλεια των περιουσιών μας συνεπεία της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, δεν πρόκειται ποτέ να νομιμοποιηθεί εκτός κι αν εμείς οι ίδιοι βάλουμε την υπογραφή μας γι’ αυτό. Ο Ελληνισμός της Κύπρου, έχει υποχρέωση να αντισταθεί στο ξεπούλημα της Πατρίδας του. Ναι, είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε ειρηνικά όχι απλά με τους τουρκοκύπριους, αλλά με οποιοδήποτε νόμιμα βρίσκεται στο έδαφος του πολύπαθου νησιού μας. Δεν έχουμε όμως κανένα δικαίωμα να ξεγράψουμε τρεις και πλέον χιλιετίες Ελληνικότητας της Κύπρου!


Πηγές:
Εφημερίδα «Τα Νέα», 30/09/2009
Ηλ. Εφημερίδα «Offsite», 22/09/2009

Μη Μιλάς – Μη Γελάς, Κινδυνεύει η ΕΛΛΑΣ!

Ποδοσφαιρική η σημερινή μας ανάρτηση, έτσι για να αλλάξουμε και λίγο κλίμα...


Δύσκολη ήταν η βδομάδα που πέρασε για ένα δικό μας άνθρωπο, τον Στρατηγό της Ανόρθωσης και του Κυπριακού Ποδοσφαίρου, τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Ο απολογισμός των πέντε νικηφόρων και ενός ισόπαλου αγώνα, σε σύνολο έξι επίσημων παιχνιδιών, φάνηκε ασπίδα μικρή, για να προστατεύσει τον Τιμούρ από την τρικυμία που έπιασε στο λιμάνι. Τι κι αν πέρσι, πριν κάνει την Ευρώπη να παραμιλά, έριξε μια περιποιημένη τριάρα στον Ολυμπιακό, φέτος δεν φάνηκε να το θυμάται κανείς. Ακόμα κι όταν, μη έχοντας στη φαρέτρα του τον αίλουρο Λέτο, τον αειθαλή Τζόρτζεβιτζ, το μάγο Μπελούτσι, το γκολτζή Κοβάσεβιτς, με τον Γκαλέτι τραυματία και τον περίφημο Ντιόγκο – που ήταν τάχα η αιτία της περσινής συντριβής – εκτός φόρμας, κατάφερε να μπει… περπατητός στους ομίλους με τέσσερα στα τέσσερα! Ούτε καν η νίκη μετά από 22 χρόνια στον Κάμπο δεν έκανε αίσθηση τους οπαδούς του «θρύλου».

Το σχέδιο ήταν προμελετημένο: Κετσπάγια μέχρι η ομάδα να μπει ομίλους και μετά… αλλαγή προπονητή. Βέβαια, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη κάτι τέτοιο. Εδώ έδιωξαν το Μπάγιεβιτς γιατί λέει δεν μπορούσε να «παίξει» έξω απ’ τη «γειτονιά» του. Το ότι ήταν ΑΕΚτζης δεν έπαιξε ρόλο… μπα… Έφυγε ο Λεμονής, το «δικό τους παιδί» που έφτασε μεν μέχρι τους κορυφαίους «16» γείτονες, αλλά ήταν… «τσούκου – τσούκου – γκολ». Ακόμα κι αυτός ο – αν είναι ποτέ δυνατόν – τρισμέγιστος(!!!) Βαλβέρδε, έφυγε μετά από «νταμπλ» γιατί… ζητούσε πολλά! Όχι πως διακρίναμε την αδυναμία του σε «νοκ-άουτ» αγώνες... Βλέπε ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, Σεντ Ετιέν, ακόμα και απ’ τον Αστέρα στο παρά κάτι γλύτωσε ο… Ισπανός!

Ο Τιμούρ, δεν πληρούσε από την αρχή τις… προδιαγραφές. Πρώτ’ απ’ όλα, καθόταν σε μερικά στομάχια άσχημα το γεγονός πως όντας ΑΕΚτζής, ουδέποτε έχασε από τον Ολυμπιακό. Έπειτα, σαν ΑΝΟΡΘΩΣΙΑΤΗΣ, δεν έσκυψε το κεφάλι στις πιέσεις του περσινού καλοκαιριού, δεν μάσησε στις απειλές, κι έριξε τον ακριβοπληρωμένο θίασο του Κόκκαλη στο καναβάτσο. Συν αυτώ, δεν είχε και κανένα πλούσιο παλμαρές που να συνοδεύεται από κάποιο τεράστιο Ισπανικό όνομα, το οποίο να προκαλεί δέος στις αθλη(τικ)ές εφημερίδες και τις κατινίστικες ραδιοφωνικές εκπομπές… Οι αποκλεισμοί της Τραπεζούντας, της Κλουζ, της Ραπίντ, του ίδιου του Ολυμπιακού, τα τεράστια αποτελέσματα με Παναθηναϊκό, Βέρντερ, Ίντερ, δεν προκαλούν αίσθηση. Άλλωστε, οι Ελλαδικές ομάδες αυτούς τους αντιπάλους τους… έχουν για πλάκα!

Το βράδυ της Τετάρτης, όσο κι αν κάποιοι επιχείρησαν να παρουσιάσουν κοσμογονικές αλλαγές στου Ρέντη, είδαμε την ομάδα του Τιμούρ! Μια ομάδα πειθαρχημένη, με εξαιρετική φυσική κατάσταση που έτρεχε για 90΄, με τις γραμμές κοντά, διαρκή κίνηση χωρίς την μπάλα και αλληλοκάλυψη για σεμινάριο. Μια ομάδα που έπαιξε χωρίς Ντάρμπισιρ, δίχως Γκαλέτι και τον Ντομί να φεύγει από το ζέσταμα! Ένα σύνολο στον αυτόματο πιλότο που πήγε περίφημα και κτύπησε την κατάλληλη στιγμή κλέβοντας το τρίποντο από την διόλου ευκαταφρόνητη πρωταθλήτρια Ολλανδίας… Βέβαια, δεν είχε θέαμα… «Εις αύριον όμως τα σπουδαία», έλεγαν κάποιοι το βράδυ της Τετάρτης...

Να όμως που ήρθε και το βράδυ της Πέμπτης... Ο εφιάλτης ξεκίνησε με τον «ευρωπαίο» Παναθηναϊκό. Μια ομάδα που έχει ξοδέψει του κόσμου τα εκατομμύρια – ναι ξεπέρασε και την Ομόνοια! – έχοντας ως στόχο, το πρωτάθλημα όποτε χάνει στην Ευρώπη και την Ευρώπη όποτε χάνει στο πρωτάθλημα! Με μια άμυνα παιδική χαρά και ένα τερματοφύλακα που στην εν Ελλάδι καριέρα του δεν μετρά ούτε μια εντυπωσιακή απόκρουση, ίσως πρέπει να αισθάνεται και τυχερός που το σκορ έμεινε στο «3». Θα μπορούσε άλλωστε να έβαζε κι άλλο αυτογκόλ και να ανέβαζε το δείχτη! Κρίμα που ο… «σπεσιαλίστας» του είδους ήταν εκτός 11άδας!

Αυτό που ενοχλεί τον φίλαθλο, δεν είναι τόσο η ανεπάρκεια του ανεκδιήγητου Τεν Κάτε – που παίζει μόνο με δημιουργικά χαφ στο κέντρο μπας και χάσουμε το θέαμα, του αντιπάλου – αλλά η αδυναμία να καλυφθούν δυο – τρεις εξόφθαλμες τρύπες εδώ και δυο χρόνια. Την στιγμή μάλιστα που έχουν διατεθεί εκατομμύρια επί εκατομμυρίων… Φανταστείτε δηλαδή να είχε τέτοιο χρήμα η περσινή ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Ναι, ναι, ξέρω, θα το… εξαφανίζαμε σε χρόνο ρεκόρ!

Πάμε και στο άλλο ανέκδοτο. Στα δικά μας χάλια, της ΑΕΚ. Την εκτός έδρας εμφάνιση με τη Βασλούι και την αεράμυνα στα στημένα την κατάπιαμε. Τις μεταγραφές της τελευταίας στιγμής, τις συνηθίσαμε. Το ότι δεν πρόκειται να παίρναμε κάτι καλό κόντρα στην Έβερτον εκτός, το ξέραμε. Το να παίζω όμως γνωρίζοντας ότι κάθε φορά που παραχωρώ κόρνερ, βρίσκομαι αυτόματα στη σέντρα, δεν το χωνεύω! Ούτε σχολική ομάδα δεν αμύνεται έτσι στα στημένα. Για να μην αναφερθώ στα δείγματα απειθαρχίας που για πολλοστή φορά έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στο γήπεδο. Χάσαμε και το μέτρημα πια, μια με τους καυγάδες και μια με τις αδικαιολόγητες και κουτές κάρτες. Φαντάζομαι να μην ήταν «τσάρος» ο Ντούσκο δηλαδή… μποξ θα παίζανε;

Αν κάποιος που ασχολείται με το Ελλαδικό ποδόσφαιρο αναλογιστεί την επιτυχία των δυο Κυπριακών ομάδων πέρσι και φέτος, δεν είναι τόσο τραγικό. Ούτε αν συγκρίνει τους προϋπολογισμούς θα βάλει τα κλάματα. Αν κάτσει όμως να διαβάσει λίγο τα ρόστερ των Κυπριακών συλλόγων… Τον Κατσαβάκη το γιο του Μάκη, τον «κουτσό» Σκοπελίτη, τον «Αλβανό» Αριάν Μπεκιάι, το γερο-Φρούσο, τον «μεθύστακα» Δέλλα, το «παλιόπαιδο» Πάολο-Κόστα, τον «άμπαλο» Πουρσαϊτίδη, τον «άχρηστο» Κόντη, το «παλτό» Χιώτη, τον Χαραλαμπίδη που «δεν κάνει», τον «μικρομεσαίο» Αλεξάνδρου, το «λίγο» Χατζί, τον «αποτυχημένο» Γιοβάνοβιτς… Τώρα προσθέστε και τον… «μη θεαματικό» Κετσπάγια!!!

Μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, γιατί προτιμά να σπαταλά εκατομμύρια για να φέρει παιχταράδες που θέλουν να διασκεδάσουν στην παραλιακή και προπονηταράδες που ενδιαφέρονται να κολλήσουν ένσημα πριν βγουν στη σύνταξη…

Η Ελλάς που αρέσκεται να έχει ένα πρωτάθλημα που οι τρεις πρώτοι κερδίζουν όλους τους υπόλοιπους για να είναι ευτυχείς, και ο Ολυμπιακός παίρνει τον τίτλο για να είναι ευτυχέστερος.

Όχι πως η Κύπρος πάει πίσω δηλαδή. Η Κύπρος που προτιμά να δώσει 4 εκατομμύρια σε 4 χρόνια για να φέρει το Μακρίδη, παρά να δώσει 2 εκατομμύρια, να πάρει 20 επίλεκτους ποδοσφαιριστές ηλικίας 12-16 και σε 5 χρόνια να βγάλει 5 «Μακρίδηδες»…

Καθόλου απίθανο όμως, να φτάσει η Κύπρος στο σημείο να βγάζει περισσότερες ομάδες απ’ την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Μην αναρωτηθείτε αδέρφια «γιατί». Εμείς κάνουμε «παιχνίδι»… με τα δικά σας «σκάρτα»!


ΥΓ: Η στήλη, εύχεται στον μεγάλο Τιμούρ Κετσπάγια κάθε επιτυχία στη συνέχεια της καριέρας του. Θα συνεχίσουμε να είμαστε ευγνώμονες που μας άνοιξε τα μάτια στο ποδόσφαιρο, που μας χάρισε τόσες πρωτόγνωρες και ανεπανάληπτες στιγμές χαράς και εθνικής υπερηφάνειας.

Για το μέλλον του δεν ανησυχούμε:
«Όσο έχει ψυχή… δεν θα τον κερδίσουν»


Δημοσιεύεται στην «Γαλανόλευκη Θύρα» του Σαββάτου 19-09-2009

Πρόεδρε, Γιατί Ξέχασες την Αμμόχωστο;

Πριν από περίπου δυο μήνες, και πιο συγκεκριμένα την εβδόμη Ιουλίου, με ενθουσιασμό πληροφορηθήκαμε μια ευχάριστη εξέλιξη στην πορεία του Κυπριακού. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απεφάσισε επιτέλους να αποστείλει επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε., αξιώνοντας επιστροφή των νομίμων κατοίκων της Αμμοχώστου, πίσω στην πόλη τους.

Η πόλη της Αμμοχώστου, έχει αρκετές ιδιαιτερότητες σε σχέση με τις υπόλοιπες κατεχόμενες περιοχές μας. Αφ' ενός, η εκτός των τειχών πόλη τελεί υπό καθεστώς ομηρίας από τον τουρκικό στρατό, παραμένοντας βουβή και έρημη για τριανταπέντε τώρα χρόνια. Αφ' ετέρου, μια σειρά συμφωνιών ανάμεσα στην Κυπριακή Δημοκρατία και την τουρκική πλευρά, αλλά και ψηφίσματα των Η.Ε., προνοούν την επιστροφή της πόλης στους Αμμοχωστιανούς.

Τόσο το Ψήφισμα 550 των Η.Ε., όσο και οι Συμφωνίες Κορυφής Κυπριανού-Ντεκτάς του 1979, επιτάσσουν επανεγκατάσταση των Βαρωσιωτών στη πόλη τους, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Μάλιστα, στις Συμφωνίες του 1979, τονίζεται πως το θέμα της Αμμοχώστου θα επιλυθεί ξεχωριστά και κατά προτεραιότητα σε σχέση με τη συνολική διευθέτηση του Κυπριακού ζητήματος. Αποτελεί δε όρο, για τη συνέχιση των συνομιλιών, η Επιστροφή της Αμμοχώστου.

Αύριο, στις 12 Σεπτέμβριου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο κύριος ομιλητής της αντικατοχικής εκδήλωσης του Δήμου Αμμοχώστου. Θα κοιτάξει άραγε στα μάτια τους Βαρωσιώτες, εξηγώντας γιατί βρίσκεται ακόμα σε συνομιλίες, την στιγμή που η άλλη πλευρά αθετεί την υπογραφή της σε προηγούμενες συμφωνίες; Ποια εγγύηση υπάρχει ότι οι κατοχικές δυνάμεις θα εφαρμόσουν οποιαδήποτε συμφωνία προκύψει μέσα από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις;

Το ακόμα κρισιμότερο ερώτημα όμως είναι άλλο. Στην προ δύο μηνών επιστολή του προς τον Μπαν-Κι Μουν, έχει λάβει απάντηση; Αν όχι, σε ποια διαβήματα έχει προβεί προς τούτο; Αν η επιστολή έχει απαντηθεί, γιατί δεν έσπευσε να ενημερώσει το λαό, όπως έκανε κατά την απόδοση της αρχικής;

Μήπως η απάντηση που λήφθηκε δεν ήταν αυτή που αναμέναμε; Ή μήπως δεχόμαστε πιέσεις για να ενταχθεί το θέμα των Βαρωσίων, στο πλαίσιο μια συνολικής διευθέτησης; Ή ακόμα χειρότερα, υπάρχει περίπτωση να παρουσιαστεί η μεταβίβαση του ελέγχου ενός τμήματος της πόλης στα Ηνωμένα Έθνη, σαν μια μεγάλη υποχώρηση της Τουρκίας, λίγες μέρες ίσως πριν την αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής της πορείας; Κάτι, που θα πριμοδοτήσει την Άγκυρα με επαίνους, όταν απλά θα έχει εφαρμόσει μια συμφωνία που υπέγραψε προ τριάντα ετών!

Σε κάθε περίπτωση, οι Αμμοχωστιανοί, αλλά και ο υπόλοιπος Κυπριακός Ελληνισμός, έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν τι διαμείβεται πίσω από κλειστές πόρτες. Οφείλουν οι πολιτικοί - και ιδιαίτερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας - να μιλήσουν με εντιμότητα και παρρησία. Ελπίζουμε ότι δεν θα επιχειρήσουν φέρουν το λαό προ τετελεσμένων, όπως το 2004...

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ

Όταν ο Δημήτρης Συνάντησε το Σίλβιο...

Επίσημη επίσκεψη στην Ιταλία πραγματοποιεί σήμερα και αύριο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας. Στα πλαίσια της επίσκεψης, θα παρακαθίσει σε δείπνο που θα παραθέσει προς τιμήν του ο πρωθυπουργός της χώρας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Το αντάμωμα Δημήτρη - Σίλβιο, φέρνει στο νου μας τη διαδρομή των δύο ανδρών και μοιραία γίνεται μια σύγκριση... Έχοντας βέβαια εκ διαμέτρου αντίθετες αφετηρίες, τι ομοιότητες θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος ανάμεσα στον κομμουνιστή ηγέτη της Κύπρου από τη μια και τον καπιταλιστή Μιλανέζο μεγαλοεπιχειρηματία από την άλλη;

Αμφότεροι οι δύο άντρες, ανήλθαν στην εξουσία υποσχόμενοι να επιλύσουν τα πιο σημαντικά προβλήματα των ψηφοφόρων. Όπως είναι γνωστό, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημιούργησε στο λαό την προσδοκία της λύσης. Παρουσιαζόταν προεκλογικά ως ο "υποψήφιος της λύσης", ο άνθρωπος που θα έφερνε στην Κύπρο την ειρήνη και την επανένωση, ενώ σύνθημά του ήταν η "δίκαιη κοινωνία". Ο καβαλιέρε από την πλευρά του, επαγγελλόταν την καταπολέμηση της διαφθοράς και του εγκλήματος, φορολογικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, μείωση της ανεργίας, αύξηση των συντάξεων και κοινωνικών παροχών...

Ο Μπερλουσκόνι, ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία δραστηριοποιούμενος αρχικά στον τομέα των κατασκευών και αργότερα σε διάφορες άλλες επιχειρήσεις. Στην πορεία, αντιλαμβανόμενος την δύναμη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, φρόντισε να φέρει υπό τον έλεγχο του μια από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες, την "Ιλ Τζιορνάλε", και να γίνει μέτοχος στους ιδιωτικούς σταθμούς τηλεόρασης σε ένα ποσοστό που ξεπερνούσε το 80%!

Στην Κύπρο τώρα, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ και σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε ουσιαστικά υπό την εποπτεία του ένα μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων. Είναι οι γνωστές επιχειρήσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με το νυν κυβερνών κόμμα. Στον τομέα των ΜΜΕ, πέραν από την "Χαραυγή" και το ραδιόφωνο του "Άστρα", το 2006 - λίγο περισσότερο από ένα χρόνο προ των εκλογών - το ΑΚΕΛ προχώρησε και στην δημιουργία του τηλεοπτικού σταθμού "CNC-Plus".

Μάλιστα, την τελευταία διετία, και το Κρατικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης παρουσιάζει ύποπτα συμπτώματα ως προς την εγκυρότητα και αντικειμενικότητα της ενημέρωσης που προσφέρει στο φορολογούμενο κοινό. Πιο χαρακτηριστικό, το πρόσφατο παράδειγμα της επίσκεψης του Προέδρου στη Συρία. Ο Σύρος Πρόεδρος Αλ Άσαντ, απαντώντας σε ερώτηση που του έγινε από το Κρατικό μας Ίδρυμα, αντιπαρέβαλε την κατάσταση στην Κύπρο, με το Λίβανο και την τότε εισβολή της Συρίας, τονίζοντας πως εκεί υπήρχε ένα μόνο κράτος! (Η επίμαχη δήλωση* από το Συριακό Αραβικό Πρακτορείο Ειδήσεων βρίσκεται εδώ). Ούτε το ΚΥΠΕ, αλλά ούτε και το ΡΙΚ - δημοσιογράφος του οποίου υπέβαλε την ερώτηση - μετέδωσαν τη δήλωση. Άραγε για να μην κακοφανίσουν τον Πρόεδρο που, ενώ παρίστατο στην κοινή συνέντευξη τύπου, δεν πήρε είδηση την αιχμή του Σύρου ομολόγου του για δύο κράτη στην Κύπρο;

Επιστρέφοντας πίσω στη διαδρομή του Σίλβιο, παρατηρούμε ότι ο Ιταλός πολιτικός, αφού κατόρθωσε να χειραγωγήσει τους ψηφοφόρους δια των Μέσων, προχώρησε στην αγορά της λαοφιλούς ποδοσφαιρικής ομάδας Μίλαν, ώστε να αυξήσει ακόμα περισσότερο την επιρροή του στις μάζες.

Αντιστοίχως, στην δική μας περίπτωση, ο Πρόεδρος δεν θα μπορούσε να αφήσει στην τύχη της, την αγαπημένη του Ομόνοια. Μετά από μια σειρά αλλεπάλληλων αποτυχημένων διοικήσεων, έριξε στο παιχνίδι τα "βαρετά χαρτιά". Φρόντισε να προωθηθούν, δια των γνωστών κομματικών μηχανισμών, στην ηγεσία του Συλλόγου δύο ιδιαιτέρως εύρωστοι οικονομικά συμπολίτες μας. Ο ένας δε, τυγχάνει να είναι ο μόνιμος ανάδοχος όλων των μεγάλων κυβερνητικών έργων, σε βαθμό που η αγορά του έχει προσδώσει το ψευδώνυμο "κρατικός κατασκευαστής"! Απορίας άξιον πως, σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης κατά την οποία ο πολίτης καλείται σε λιτότητα και η κυβέρνηση αναστέλλει μεγάλα έργα, η ομάδα του Προέδρου φέρεται σε δημοσιεύματα να έχει προϋπολογισμό που ξεπερνά τα 16 εκατομμύρια ευρώ, διπλάσια από τις αμέσως επόμενες σε προϋπολογισμό ποδοσφαιρικές ομάδες!

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πως, με μια απλή σκιαγράφηση της πορείας δυο πολιτικών που προέρχονται από δυο εκ διαμέτρου αντίθετους πολιτικά χώρους, βρίσκουμε τόσα πολλά κοινά! Μήπως είναι καιρός να πάψει να μας παραξενεύει και η εντός των συνόρων ταύτιση στις θέσεις των πάλαι ποτέ αντίθετων ιδεολογικά πόλων;


* "Syria had entered Lebanon upon a call from the Lebanese government in 1976, and in Lebanon there is one republic, and the situation is completely different and the comparison is incorrect." Απόσπασμα των δηλώσεων του Προέδρου της Συρίας, Αλ Άσαντ.

ΣΟΛΩΜΕ - ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ

Αυτή την Κυριακή, το Παραλίμνι, η Αμμόχωστος, αλλά και ολάκερος ο Κυπριακός Ελληνισμός θυμούνται και τιμούν. Γυρίζουν τη σκέψη πίσω στο καλοκαίρι του 1996, όταν δυο παλικάρια, με περισσό θάρρος και αυταπάρνηση, μετατράπηκαν σε σύμβολα του αντικατοχικού μας αγώνα.

Ήταν 11 του Αυγούστου, όταν η πορεία των μοτοσικλετιστών που ξεκίνησε από το Βερολίνο, έφτασε πια μια ανάσα από τον τελικό της προορισμό. Λίγο έξω από την κατεχόμενη Αμμόχωστο, μπροστά στα συρματοπλέγματα του «αττίλα». Σταθμεύοντας αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες μακριά από το οδόφραγμα, ώστε να δείξουν την ειρηνικότητα των προθέσεών τους, γυμνοί από όπλα, εξοπλισμένοι μόνο με το δίκιο που τους έπνιγε και την ανδρεία που τους διέκρινε, Κύπριοι και ξένοι διαδηλωτές προχωρούσαν προς τα οδοφράγματα ξεγυμνώνοντας το απάνθρωπο προσωπείο των κατοχικών δυνάμεων.

Οι εγκάθετοι του τότε κατοχικού δικτάτορα Ντεκτάς όμως, όπως και οι κουβαλητοί από την Άγκυρα, φονιάδες «Γκρίζοι Λύκοι», δεν καταλάβαιναν από ειρηνικές προθέσεις. Με τον πλέον βάρβαρο τρόπο, χωρίς καμιά αιδώ ή έστω διάθεση να κρυφτούν από τα εμβρόντητα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία που κατέγραφαν καρέ-καρέ τις σκηνές, άρχισαν να κτυπούν λυσσαλέα όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Χωρίς διάκριση αν το έδαφος ήταν κατεχόμενο ή νεκρά ζώνη, χωρίς να παρεμποδίζονται από τις μαριονέττες ΟΗΕδες, χωρίς να απωθούνται από τους ψευδοαστυνομικούς, οι οποίοι σε αρκετές φωτογραφίες φαίνεται να συνέδραμαν στο έργο των δολοφόνων. Οπλισμένοι με λοστούς, πέτρες, σίδερα αλλά και όπλα που εκσφεντόνιζαν πλαστικές(;) σφαίρες, καταφέρονταν με μίσος και μανία ενάντια στους ειρηνικούς διαδηλωτές.

Τραγική κατάληξη, πέραν από τους πολυάριθμους τραυματίες, ένας νέος νεκρός. Ο Τάσος Ισαάκ από το Παραλίμνι, εγκαταλείποντας σύζυγο και μια – αγέννητη τότε – κορούλα, την Αναστασία…

Τρεις μέρες αργότερα, στις 14 Αυγούστου, η συγκλονισμένη Κύπρος αλλά και η Ελλάδα που εκπροσωπείται σε υψηλότατο επίπεδο, αποχαιρετούν το άξιο τέκνο τους και διαδηλώνουν για μια ακόμα φορά ενάντια στην κατοχή. Οι νέοι του τόπου μας, μπροστά από την πράσινη γραμμή της ντροπής, διατρανώνουν τη θέληση για Απελευθέρωση από τον τουρκικό στρατό κατοχής, Επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες και ταυτόχρονα αξιώνουν αποκάλυψη και δίωξη των φονιάδων του Αναστάση Ισαάκ.

Επέτειος της κατάληψης της Αμμοχώστου, και η καρδιά του Σολωμού Σολωμού, εξαδέρφου και φίλου του Τάσου Ισαάκ, δεν το βαστά. Ενσυνείδητα αποφασίζει να δώσει το πιο ηχηρό χαστούκι στην κατοχή από το 1974 μέχρι σήμερα και την ίδια στιγμή να καταστεί σύμβολο αγώνα του αδούλωτου Ελληνισμού. Ξεφεύγει από τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών και κατευθύνεται προς τον ιστό που «φιλοξενεί» το αιμοσταγές κουρελόπανο της ντροπής. Αρχίζει η ανάβαση προς την Ελευθερία…

Ρίχνει μια τελευταία ματιά προς όλους εμάς. Γνωρίζει τι θα επακολουθήσει, ξέρει ποιο θα είναι το τέλος του, μα δεν δειλιάζει, η Ελευθερία απέχει μερικά δευτερόλεπτα. Στο πρόσωπό του δεν αφήνει να φανεί μήτε ίχνος φόβου. «Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Παλληκαρίδης δεν τους φοβήθηκαν», θα σκέφτεται, «γιατί να φοβηθώ εγώ;» Συνεχίζει την ανάβαση, είναι τώρα πιο έτοιμος από ποτέ, έτοιμος να βρει τ’ αδέρφια του…

Η διαπεραστική του ματιά δεν πρόκειται ποτέ να διαγραφεί από τις μνήμες μας. Είναι τώρα στον ιστό και μας δίνει κουράγιο και δύναμη. Θα σκέφτεται τη μάνα του, τον πατέρα… όλους εμάς, τα αδέρφια του… Στα χείλη του έχει ένα γαλήνιο χαμόγελο κι ένα τσιγάρο σύμβολο… Σύμβολο πως αψηφά τα ανθρώπινα και τα μικρά. Φεύγει για τα ωραία και μεγάλα, πάει να κατακτήσει την Ελευθερία του, να φτάσει εκεί που μόνο οι θαρραλέοι, οι γενναίοι και οι Ελεύθεροι φτάνουν. Οι Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι – ακόμα ατιμώρητοι – φονιάδες απλά τον βοηθούν. Απλά τον στέλνουν να συναντήσει στον Πάνθεο των Ηρώων της Κυπριακής τραγωδίας, τον ξάδερφό του Τάσο…

Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, έχουμε την ελάχιστη υποχρέωση να μην ξεχνούμε και να τιμούμε. Άπαντες, πρέπει την Κυριακή να είναι παρόντες στο Παραλίμνι, όπως ακριβώς επιτάσσει το εσωτερικό χρέος. Παρόντες στο μνημόσυνο των ηρωομαρτύρων μας, για να τους τιμήσουμε όπως τους αξίζει. Να δώσουμε άλλη μια γροθιά στο εξωτερικό αλλά και εσωτερικό κατεστημένο και, όλοι μαζί, ανεξαρτήτως σωματειακής, κομματικής ή άλλης τοποθέτησης, να βροντοφωνάξουμε για τα δίκαια του Κυπριακού Ελληνισμού. Να τονώσουμε σε όλα τα αδέρφια μας τον νόστο της Επιστροφής στις πατρογονικές μας εστίες, να διατρανώσουμε τον πόθο μας για Λευτεριά και δικαίωση. Να δείξουμε πως θα σταθούμε απέναντι στα σχέδια διχοτόμησης και της τουρκοποίησης έστω και μιας σπιθαμής Ελληνικής γης.

Κόντρα στους ανέμους της απαξίωσης και τις σειρήνες του ωχαδελφισμού, στις 08:30 το πρωί της Κυριακής, οφείλουμε να βρεθούμε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι, για το μνημόσυνο του Αναστάση και του Σολωμού, ως επίσης και στην πορεία που θα ακολουθήσει για κατάθεση στεφάνων στα μνήματα των ηρώων μας.

Ο Μύθος της "Οδυνηρής Λύσης"

Ένας από τους κυριότερους παράγοντες για τους οποίους ολοένα και διολισθαίνουμε στο Κυπριακό Πρόβλημα από το 1959 μέχρι σήμερα, είναι η απουσία οξυδερκούς πολιτικής σκέψης εκ μέρους μας. Η μη δημιουργία μιας "σχολής", η οποία να αναλύει τα διεθνή δεδομένα, να επεξεργάζεται πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να προκύψουν στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, να προλαβαίνει καταστάσεις πριν αυτές γίνουν τετελεσμένα.

Για την απόδειξη του πιο πάνω, δεν απαιτείται τίποτα περισσότερο από μια απλή ανασκόπηση της σύγχρονης Ιστορίας μας. Οι συνθήκες εγγυήσεων του 1960, ήταν φανερό πως θα οδηγούσαν μελλοντικά στην "επέμβαση", την εισβολή δηλαδή, της Τουρκίας. Η αποδοχή εκ μέρους μας της λεγόμενης Τουρκο-Κυπριακής κοινότητας, αντί μιας μουσουλμανικής ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ μειονότητας ή έστω κοινότητας - όπως για παράδειγμα στη Θράκη - έδινε στην Τουρκία λόγο στα εσωτερικά της Κύπρου. Η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας, άφηνε γυμνή την αμυντική μας θωράκιση. Το ίδιο το πραξικόπημα του 1974 που ΟΛΟΙ ανέμεναν αλλά βολεύονταν - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - να το αφήσουν να εκδηλωθεί, δεν υπήρχε περίπτωση να μην οδηγήσει σε εισβολή.

Έτσι και σήμερα, έχουμε διολισθήσει στη "οδυνηρή λύση" της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Με τη θεωρία του "ευκταίου και εφικτού" να μας καθοδηγεί, ή καλύτερα να μας στοιχειώνει, από το 1977 μέχρι σήμερα. Λησμονώντας πως το 1977(όταν αποδεχτήκαμε και συμφωνήσαμε Δικοινοτική αλλά ΟΧΙ Διζωνική Ομοσπονδία) η Κύπρος ήταν μια χώρα με ορθάνοιχτες και αιμορραγούσες τις πληγές της εισβολής. Ένα κράτος με 200'000 πρόσφυγες που ζητούσαν στέγη, 1619 αγνοούμενους, συγγενείς πεσόντων, εγκλωβισμένους... Μια οικονομία κατεστραμμένη από την αρπαγή της Κερύνειας και κυρίως της Αμμοχώστου. Ένα νησί με μοναδικό σύμμαχο την Ελλάδα της μεταπολίτευσης η οποία καλά-καλά δεν είχε βάλει τάξη στα του οίκου της και συνεπώς αδυνατούσε να παράσχει βοήθεια. Μια χώρα που θα δεχόταν οτιδήποτε προκειμένου να απαλλαγεί από την πραγματική απειλή του τουρκικού στρατού, μια απειλή που είδε να πραγματώνεται μόλις 3 χρόνια πριν.

Τώρα, τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες και ισότιμο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει ενταχθεί στην Ο.Ν.Ε. και η Οικονομία της είναι εξασφαλισμένη, ενώ αμυντικά θωρακίζεται πέραν από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα - ασχέτως αν κάποιοι το αφήνουν να ατονεί - και από το Ευρωπαϊκό Αμυντικό Δυναμικό. Οι προσπάθειες της Τουρκίας για ανακήρυξη ψευδοκράτους έχουν πέσει στο κενό(Ψήφισμα ΟΗΕ 541 του 1983). Η ένταξη και μόνο ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας. Σημαντικότερο δε απ' όλα, είναι πως με την ένταξή της, η Κύπρος πλέον καθίσταται ΚΡΙΤΗΣ της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Έστω και αν γεωστρατηγικά υστερεί, έχει την υπεροπλία στον πολιτικό και διπλωματικό τομέα. Ή τουλάχιστον, θα μπορούσε να την είχε, αν το επεδίωκε.

Προς τι λοιπόν το άγχος και ο φόβος για τον μπαμπούλα της "τελευταίας ευκαιρίας"; Ανησυχούμε για την παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής δια του εποικισμού; Πολύ ορθά κάνουμε! Τι πράττουμε όμως προς την κατεύθυνση της ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ αυτού του εγκλήματος; Ποιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνουμε, σε συνδυασμό με την Ελλαδική διπλωματία, για την ανάδειξη αυτού του εγκλήματος; Πως εκμεταλλευόμαστε την παρουσία μας στην Ευρώπη ώστε να κάμουμε τη συμμετοχή μας ουσιαστική και με αξία;



Από το 1992 (2&27 Απριλίου) το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδικάζει την Τουρκία για μαζικές παραβιάζεις των Ανθρωπίνων μας Δικαιωμάτων και επιβεβαιώνει τον παράνομο, εκτεταμένο εποικισμό των κατεχομένων. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόσο στην υπόθεση-σταθμός της Τιτίνας Λοϊζίδου το Δεκέμβριο του 1996, όσο και στη Διακρατική του 2001, δικαιώνει απόλυτα την πλευρά μας. Μόλις προ τριμηνίας, το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποφαίνεται υπέρ του Μελέτιου Αποστολίδη και ενάντια στους "Όραμς", ουσιαστικά καταδικάζοντας τον σφετερισμό των Ελληνοκυπριακών κατεχόμενων περιουσιών από τον οποιοδήποτε, είτε Τούρκο, είτε Ευρωπαίο πολίτη...

Ως πότε οι ξένοι θα παρουσιάζονται βασιλικότεροι του βασιλέως; Για πόσο καιρό θα απαιτούν οι άλλοι να απομακρυνθούν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα κι εμείς θα συζητούμε τα ποσοστά που θα παραμείνουν και για ποιο διάστημα; Τι αξία έχει όταν τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια καταδικάζουν με βδελυγμία τον εποικισμό κι εμείς συζητούμε ήδη για πενήντα χιλιάδες εποίκους;

Κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να αποδεχτούμε την κατοχή και τα τετελεσμένα της. Η μόνιμη ανταλλαγή πληθυσμών, ο εποικισμός, η παραμονή κατοχικού στρατού, η αναγνώριση συνιστώντων "στέιτς" (που κατά τον σύμβουλο του Προέδρου, Τουμάζο Τσιελεπή μπορεί να είναι από Πολιτείες και Κρατίδια μέχρι... Δημοκρατίες!!! - ΡΙΚ, "Το Συζητάμε") αποτελούν συγχωροχάρτι της εισβολής και νομιμοποίηση της κατοχής!

Δεν είναι μόνο οι ηρωικοί πεσόντες του 1974 που θα μας καταδικάσουν αν κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά όλες οι επερχόμενες γενιές του Ελληνισμού. Αν προσυπογράψουμε την τουρκοποίηση μέρους του νησιού μας, είναι ταυτόσημο με το να προδιαγράφουμε πλήρη κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία τα επόμενα χρόνια.

Δεν αμφιβάλουμε για τις προθέσεις, τα κίνητρα και τον πατριωτισμό κανενός. Αμφισβητούμε όμως τη σχολή σκέψης πάνω στην οποία βαδίζουν οι αιρετοί άρχοντες του τόπου. Μια φιλοσοφία που θέλει να ικανοποιεί εις το διηνεκές την τουρκική αδηφάγο εξωτερική πολιτική, μη αντιλαμβανόμενη πως δεν πρόκειται ποτέ να κορεστεί. Δεν καταλαβαίνουν με άλλα λόγια οι ηγέτες μας, πως η Τουρκία δεν θα χορτάσει και δεν θα ικανοποιηθεί μέσα από μια "οδυνηρή λύση".

Αντιθέτως, αν μετά από μια φρικαλέα και βάρβαρη εισβολή, κατόπιν μιας τριανταπεντάχρονης και πλέον κατοχής Ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους, η Τουρκία απενοχοποιηθεί, ενταχθεί μετά τιμών στην Ευρώπη και αποκομίσει και εδαφικά οφέλη, θα είναι μια άνευ προηγουμένου πανηγυρική νίκη της, όμοια της οποίας στην Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ! Θα αποτελεί δικαίωση της πορείας που με απίστευτη συνέπεια τόσα χρόνια ακολουθεί η Άγκυρα. Συνεπώς, δεν θα έχει κανένα, μα κανένα απολύτως λόγο να μεταβάλει πλέον μια τόσο επιτυχημένη, κερδοφόρο για την ίδια, πολιτική...

20 του Ιούλη, Σήμερα

Ο διαπεραστικός ήχος των σειρήνων, το πρωί κάθε 20ης του Ιούλη, μοιάζει με τις μέλισσες του Ονήσιλου. Αυτές που έστελνε ο αρχιλεβέντης Βασιλιάς της Σαλαμίνας, να μας κεντρίσουν. Αυτές, που ψοφούσανε στο παχύ μας δέρμα κατά τον Παντελή Μηχανικό, κι εμείς δεν νιώθαμε τίποτα...

Ουρλιάζουν οι σειρήνες το μήνυμα, μα εμείς αδιαφορούμε. Προσπαθούν να επαναφέρουν τις μνήμες που έβαλαν άλλο ένα χρόνο στην πλάτη - τον τριακοστό πέμπτο συναπτό - μα δεν μένουν μέχρις εκεί. Κεντρίζουν, μάχονται, θέλουν να μας ξυπνήσουν... αλλά εμείς, κοιμόμαστε.

Η ανασκόπηση της 20ης του Ιούλη του 1974 δεν έχει τόση σημασία, όση έχει η ενδοσκόπηση της 20ης του δευτερογιούνη του τρέχοντος. Η Ιστορία έγραψε, πως το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών, άνοιξε την Κερκόπορτα στον Τούρκο εισβολέα. Η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει την εισβολή, την προσφυγοποίηση, τον σφετερισμό του - ευρωπαϊκού πλέον - κυπριακού εδάφους.

Σήμερα όμως, ποιος αγώνας γίνεται για Λευτεριά; Ποια αντίσταση υπάρχει, έντονη και ενεργός, απέναντι στον κατακτητή; Πώς η νεολαία του τόπου γαλουχείται και καθοδηγείται στον αντιιμπεριαλιστικό, αντικατοχικό της αγώνα, κόντρα στη διχοτόμηση, κόντρα στους ανέμους;

Παρά την απογοήτευση της συνεχιζόμενης κατοχής, της προσπάθειας για παγίωση των τετελεσμένων του Αττίλα, της κάμψης των εσωτερικών αντιστάσεων, της καταρράκωσης του φρονήματος, των τραγικών απαντήσεων στα προηγούμενα ερωτημάτα, φαίνεται μια δέσμη ελπίδας, ακούγεται μια μελωδία αισιοδοξίας...

Είναι οι νέοι της Κύπρου που δεν υπνώττουν! Αυτοί που παραμένουν ακόμα ζωντανοί στη ψυχή και στο σώμα. Θα δηλώσουν και φέτος παρόντες! Θα διαδηλώσουν την αντίθεση τους στα μαγειρέματα των "μεγάλων", εντός κι εκτός της μαρτυρικής μας Μεγαλονήσου. Θα διατρανώσουν τον πόθο για επιστροφή στα σπίτια των προγόνων μας, για απαλλαγή από τον τουρκικό ζυγό, για δημοκρατία, ειρήνη και λευτεριά.

Αυτοί που συχνά-πυκνά γίνονται λήπτες επιθέτων όπως «αδιάφοροι» και «ωχαδελφιστές», θα βάλουν για άλλη μια φορά γυαλιά στην κοινωνία μας. Ανεξαρτήτως κομματικής ή άλλης τοποθέτησης, χωρίς να διαχωρίζουν εαυτούς σε πρόσφυγες και μη, δίχως να διακρίνονται σε πλούσιους και φτωχούς, εκατοντάδες νεολαίοι θα συρρεύσουν και φέτος στο οδόφραγμα της ντροπής. Θα σταθούν απέναντι στις δυνάμεις του αττίλα και θα αξιώσουν την απομάκρυνσή του από τα σπίτια και τον τόπο μας.

Την ίδια στιγμή, το πολιτικό κατεστημένο, θα επιχειρήσει να καταδικάσει και να απαξιώσει την φωνή του λαού που ανθίσταται στις επιβουλές των ξένων. Η επιθυμία μας να επιστρέψουμε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο είναι προϊόν σοβινισμού θα μας πουν. Το αίτημα για μια Κερύνεια απαλλαγμένη από την ντροπή της ανθρωπότητας - τους εποίκους - είναι γι' αυτούς ρατσιστικό. Πολύ πιθανόν δε, να είμαστε και μισαλλόδοξοι, μιας και επιζητούμε στον δικό μας για τόσους αιώνες τόπο, στην πατρίδα των ηρώων που διατηρήθηκε Ελληνική χάρις στην αυτοθυσία και το αίμα τους, να κάνουν κουμάντο οι πολλοί κι όχι οι λίγοι, οι νόμιμοι κι όχι οι παράνομοι, οι ντόπιοι κι όχι οι εισβολείς.

Πραγματικά, δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε πως άραγε μπορεί να ερμηνεύεται η επιθυμία μας για επιστροφή όλων – κι όχι ενός υποσυνόλου – των προσφύγων, στα σπίτια τους. Δεν τολμούμε να διανοηθούμε τι είδους έγκλημα αποτελεί η σκέψη πως θα πρέπει η τύχη ενός εκάστου των αγνοουμένων μας να διακριβωθεί άμεσα. Ούτε κατά διάνοια δεν θα θέλαμε να ξέραμε τι μας σούρνουν ορισμένοι όταν γίνονται κοινωνοί των "παράλογων απαιτήσεών μας" για μια Κύπρο απαλλαγμένη από αττίλες, μια Κύπρο επιτέλους απελευθερωμένη...

Όταν προ ημερών κι αυτός ακόμα, ο Βρετανός Εργατικός βουλευτής Ρούντι Βιντς, απορρίπτει πως η Τουρκία έχει θέση στην Ευρώπη, διαφωνεί με τη λογική που μας θέλει να συνομιλούμε με το ανδρείκελο Ταλάτ παρά με την ίδια την Τουρκία, θεωρεί πως η δικοινοτική ομοσπονδία είναι περισσότερο κοντά στη διχοτόμηση παρά στο ενιαίο κράτος, τι να συμπληρώσουμε άραγε εμείς; Μήπως να τον χαρακτηρίσουμε κι αυτόν εθνικιστή; Ένας Βρετανός, αριστερός με εθνικιστικές απόψεις του Ελληνισμού;

Τα παιδιά του τόπου μας δεν σκιάζονται απ’ τις φοβέρες, ούτε μπορούν να τρομοκρατηθούν από τα επίθετα με τα οποία ορισμένοι επιχειρούν να τα στιγματίσουν. Απέδειξαν, πως είναι παρόντες και θα είναι εκεί, μπροστά, στην πρώτη γραμμή, να φυλάξουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού.

Αδέρφια, δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποστείλουμε ποτέ τη σημαία. Θα κρατούμε πάντοτε ψηλά τα λάβαρα των κατεχόμενων δήμων και κοινοτήτων μας, αιωνίως άσβεστη τη φλόγα του αγώνα για δικαίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.

Σήμερα, το χρέος κάθε Έλληνα που βρίσκεται στην Κύπρο, είναι να βρεθεί εκεί που η πατρίδα τον χρειάζεται. Πρώτα στην αντικατοχική πορεία απ' την πλατεία Ελευθερίας και μετά στο συλλαλητήριο του Λήδρα Πάλας. Όλοι μαζί, ΕΝΩΜΕΝΟΙ, να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν σαν άνθρωποι, σαν Ευρωπαίοι πολίτες, σαν Έλληνες της Κύπρου. Να τιμήσουμε αυτούς που θυσιάστηκαν, όλους όσους αγωνίστηκαν αντιστεκόμενοι στις ορδές του αττίλα.

Να διατρανώσουμε τον πόθο για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τις κατοχικές δυνάμεις, ΑΠΑΛΛΑΓΗ από τους εποίκους, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στις πατρογονικές μας εστίες, ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ της Πατρίδας κάτω από συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός εκάστου των προσφύγων, των αγνοουμένων, των συγγενών τους, των εγκλωβισμένων και όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

20 του Ιούλη 2009: Θυμόμαστε, Τιμούμε, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Η "Λιμνιτοποίηση" του Κυπριακού: Αδιάβαστοι Όπως Πάντα

Λύση σε ένα πρόβλημα δεκατιών, που βασάνιζε και ταλαιπωρούσε τους κατοίκους του ακριτικού Πύργου Τηλλυρίας, αναμένεται να δοθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Μετά από αρκετή κωλυσιεργία κι αφού μας άφηναν να καταλάβουμε ότι ένα περίπου αυτό θα γινόταν ταυτόχρονα με το άνοιγμα της οδού Λήδρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας και ο... πολιτικός εκπρόσωπος του κατοχικού στρατού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, "τα βρήκαν" για το οδόφραγμα του Λιμνίτη.

Η διάνοιξη του συγκεκριμένου οδοφράγματος, είναι ίσως η μοναδική που έχει, πράγματι, ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Οι ανθρώπινες ζωές που ο Πύργος θρήνησε αναμένοντας το ασθενοφόρο να φτάσει, θα ήταν ίσως λιγότερες αν αυτό μπορούσε να περάσει μέσα από τις τουρκοκρατούμενες περιοχές. Φυσικά, αυτό δεν απενοχοποιεί τη συντεταγμένη Πολιτεία, η οποία όφειλε να φτιάξει τις απαραίτητες υποδομές, προσφέροντας στον Πυργώτη τίποτα λιγότερο από κάθε άλλο υπήκοο της Δημοκρατίας.

Πέραν του Πύργου, υπάρχει η προοπτική να βοηθηθούν και οι κάτοικοι της Πόλεως Χρυσοχούς για τη μετάβασή τους στην πρωτεύουσα Λευκωσία, ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι που σύμφωνα με δηλώσεις του ο Ταλάτ επιθυμεί να μεταφέρει στα Κόκκινα (http://www.athina984.gr/node/52564). Δεν ξεχνούμε βέβαια πως απ' εκεί οι Τούρκοι εισήγαγαν παράνομα οπλισμό για να δολοφονεί Έλληνες η ΤΜΤ, και απ' εκεί ξεκίνησε η πρώτη απόβαση κατά την εισβολή...

Εκείνο το οποίο προκαλεί προβληματισμό, είναι τα ανταλλάγματα που έχουν δοθεί και αυτά που θα δοθούν εμμέσως. Μεταξύ άλλων, ο νυν Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, μεμφόταν τον Ταλάτ πως υπαναχώρησε από τις δεσμεύσεις του και δεν άνοιξε ο Λιμνίτης ταυτόχρονα με τη Λήδρας, όπως είχε συμφωνηθεί(http://us.alitheiaportal.com/alitheia/politika/pleres-sugkhuse-gia-to-limnite.html). Αυτή η στάση του Ταλάτ - και κατ' επέκταση της Τουρκίας - ουδέποτε καταγγέλθηκε στα Ηνωμένα Έθνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως εκ τούτου, η οδός Λήδρας άνοιξε και οι Τουρκοκύπριοι αλλά και έποικοι καταστηματάρχες κατακλύστηκαν με "ευρώ" που γενναιόδωρα άφηναν και αφήνουν οι Ελληνοκύπριοι επισκέπτες στις κατεχόμενες κοντινές περιοχές.

Τελικά, για να συγκατανεύσει ο αττίλας στο άνοιγμα του Λιμνίτη, αφού δεν κατάφερε να κερδίσει την μεταφορά καυσίμων για τον κατοχικό στρατό στα Κόκκινα, κατόρθωσε να πάρει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα. Ηλεκτροδότηση, που βέβαια δεν πρόκειται να κάνει... διάκριση μεταξύ ενός υποστατικού κάποιου Τουρκοκύπριου και της τουρκικής σκοπιάς!

Ας μην κρυβόμαστε όμως, το μεγαλύτερο αντάλλαγμα είναι άλλο. Η Τουρκία, αυτή τη στιγμή, εμφανίζεται ως η διαλλακτική συνιστώσα του προβλήματος. Κάνει μια ασήμαντη για την ίδια υποχώρηση, η οποία με δική μας υπαιτιότητα μεγαλοποιείται. Ο δρόμος δεν πρόκειται να ανοίξει άμεσα, αφού θα τρεναριστεί μέχρι να πλησιάσει ο Δεκέμβριος. Τότε, και με εξασφαλισμένο το "κάψιμο" της αρνησικυρίας από τον Πρόεδρο Χριστόφια ενώπιον Καραμανλή, θα πανηγυρίσει μιαν άλλη διάνοιξη, εκείνη του δρόμου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε αεροδρόμια θα χρειαστεί να ανοίξει, ούτε λιμάνια, ούτε να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία!

Για άλλη μια φορά μας πιάνουν αδιάβαστους. Τους τελευταίους μήνες, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια να αποδείξουμε σε εαυτούς και αλλήλους πως... μπορούμε να τα βρούμε με τους συντρόφους της άλλη πλευράς, "Λιμνιτοποιήσαμε" το Κυπριακό. Αν αποστασιοποιηθεί κάποιος από τα γεγονότα, ανακαλύπτει με τρόμο πως χρειάστηκε πραγματικά τιτάνια προσπάθεια για να πέσουμε σε αυτή την παγίδα. Απαλλάξαμε - ως είθισται - την Τουρκία από κάθε ευθύνη, αφού ο "Λιμνίτης" έγινε θέμα Χριστόφια-Ταλάτ. Ηλεκτροδοτήσαμε δωρεάν τις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις. Δώσαμε στα αδέρφια του Πύργου απλά το αυτονόητο που δεν αξιωθήκαμε τόσα χρόνια και ζητήσαμε και... "ευχαριστώ". Χάσαμε οποιοδήποτε αντάλλαγμα θα μπορούσαμε να παίρναμε από το άνοιγμα της Λήδρας.

Πάθαμε για πρώτη φορά την γκάφα με τη "Λήδρας". Τότε, που πολλοί ξένοι πίστεψαν πως "έπεσε το τοίχος", "λύθηκε το πρόβλημα". Χρειάστηκε αγώνας για να αντιληφθούν πως η Λήδρας ήταν μια παρανυχίδα. Και πάλιν, δεν τους εξηγήθηκε πως οι μόνοι που έβγαιναν ωφελημένοι ήταν ουσιαστικά οι Τουρκοκύπριοι, οι έποικοι και τα... οικονομικά του ψευδοκράτους. Τώρα, πάλι τα ίδια; Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού!

Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί; Επέστρεψε μήπως κανένας πρόσφυγας πίσω στο σπίτι του; Απεγκλωβίστηκε κάποιος εγκλωβισμένος; Απεχώρησε έστω ένας Τούρκος στρατιώτης ή έποικος; Σημειώθηκε κάποια πρόοδος στο θέμα των αγνοουμένων; Όχι, απλά, παράλληλα με τον δρόμο που οδηγεί από τον Πύργο στο Λιμνίτη, ασφαλτοστρώσαμε και τη πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Τσιμεντώσαμε άλλο ένα "ΝΑΙ"!

Δίκαιη Κοινωνία – «Πράσινες» Κατασκευές

Στη σημερινή ανάρτηση, θα ασχοληθούμε με τα νέα ήθη που έχουν εισαχθεί τον τελευταίο χρόνο στον ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο.

Έξι από τα δέκα ΜΕΓΑΛΑ έργα της κυβέρνησης για το 2009 - ο χαρακτηρισμός των έργων γίνεται από τον «Οικονομικό Φιλελεύθερο» σε άρθρο της 18ης Ιανουαρίου 2009, δεν είναι αυθαίρετος - αναλαμβάνει η ΙΔΙΑ εταιρία.

Η εν λόγω εταιρία δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ άλλο, ΙΔΙΩΤΙΚΟ, ΜΕΓΑΛΟ έργο σε εξέλιξη.

Αναλυτικά, τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ 2009
Τα έξι:
Κρατικό Θέατρο Θ.Ο.Κ. αξίας 20,5 εκ. ευρώ -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Κτήριο Διοίκησης Παν. Κύπρου -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Κτήριο Θετικών Επιστημών Παν. Κύπρου: 3,5 εκ ευρώ -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Κτήριο Κοινωνικών Δραστηριοτήτων: 19 εκ. ευρώ -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Γραφεία Πολεοδομίας & Οικήσεως, 22 εκ. ευρώ -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Κυκλικός Κόμβος Γ.Σ.Π.: 21,6 εκ. ευρώ -> Μιλτιάδης Νεοφύτου
Τα άλλα τέσσερα:
Μέγαρο Πολιτισμού Κύπρου
Βιβλιοθήκη Παν. Κύπρου & Κέντρο Πληροφόρησης
Σχολή Οικονομικών & Διοίκησης Παν. Κύπρου
Αλιευτικό Καταφύγιο (Ζύγι)

Κοντά σε αυτά θα σημειώναμε δυο ακόμα έργα, μη κυβερνητικά:
Την επέκταση του αποχετευτικού δικτύου του Σ.Α.Λ.Α. (δήμος Λεμεσού) αξίας 14,3 εκ. ευρώ και τα έργα στην «Ακτή Ολυμπίων» στη Λεμεσό (δήμος Λεμεσού) αξίας 1,3 εκ ευρώ τα οποία ανατέθηκαν στην εν λόγω εταιρία.

Πολλές μαζεμένες συμπτώσεις θα έλεγε κάποιος…

Ας δούμε αναλυτικά τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ 2009
Τower 25 (Πλ. Ελευθερίας) -> Lois Builders
Deloitte & Touche (Σανταρόζα) -> Athienitis
Q Bussines Park (Λάρνακα) -> Quality Group
The Q (Λευκωσία) -> Quality Group
David Loyd Olympia Sport Village (Αλαμινό) -> Quality Group
American Heart Institute (Στρόβολο) -> Εταιρία Γενικών Κατασκευών
Residence 51(Λεμεσό) -> Εταιρία Γενικών Κατασκευών
Tiffany Mall (Ζακάκι Λεμεσού) -> Atlas Pantou
Interorient Navigation Offices(Λεμεσό) -> Atlas Pantou

Επίσης, τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΓΑ 2009 ΜΕ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ
Αεροδρόμιο Λάρνακας -> Bouygues Batiment International
Μαρίνα Λεμεσού -> Cybarco, J&p, Joannou & Paraskevaides, Francoudi & Stefanou Ltd, Athena, Cads Holdings, Limassol Marina Development

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΕΔΩ!!!
Δηλαδή, αυτές οι εταιρίες-κολοσσοί που εκτελούν τα ιδιωτικά συμβόλαια, ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να αναλάβουν δημόσια έργα και την ίδια στιγμή, ΚΑΝΕΝΑΣ ΙΔΙΩΤΗΣ δεν εμπιστεύτηκε την εταιρία «Μιλτιάδης Νεοφύτου» για τις κατασκευές του. Κάτι που το κράτος κάνει κατά κόρον!

Να τολμήσουμε να αναρωτηθούμε σε ποια εταιρία θα αναθέσουν οι πετρελαιάδες του Κατάρ να ανεγείρει το υπερπολυτελές ξενοδοχείο απέναντι από το Χίλτον; Μήπως έχει σχέση με το «άγκρισμα» Βγενόπουλου και ήταν αφορμή για να φύγει από την Κύπρο;

Επειδή όμως κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει τα όσα λέμε, ας δούμε τι γράφουν άλλες, μεγάλες σε κυκλοφορία, εφημερίδες του τόπου:

«ΠΟΛΙΤΗΣ» 31-05-2009 (Για τον κόμβο του ΓΣΠ):
«Κι άλλο έργο στον Μιλτιάδη Νεοφύτου μέσα από διαφανείς διαδικασίες πάντα. 22 εκατομμύρια ο δεύτερος φθηνότερος; 21,6 ο Μιλτιάδης! Ο πιο φθηνός πάντοτε και μέσα από κρυστάλλινες διαδικασίες. Σας θυμίζει τίποτα αυτό;»

«ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 02-06-2009
Απορία: «Πώς μπορεί τα κριτήρια που τέθηκαν να προϋποθέτουν έργα οδοποιίας 7 εκατομμύριων ευρώ, ως «πιστοποιητικό εμπειρίας», να μην διαθέτει παρά τα μισά και να κερδίσει την προσφορά; Ή μήπως θεωρείται δεδομένο ότι όλες οι προσφορές πηγαίνουν στον παικταρά μας; Και γιατί δηλαδή να ζητούνται προσφορές;».

Ας προσπαθήσουμε να «κτίσουμε» στην «Απορία»:
Όταν μια εταιρία υποβάλλει προσφορά για να πάρει ένα μεγάλο έργο, οφείλει ανάλογα με την προκήρυξη του διαγωνισμού, να παρουσιάσει ένα «πιστοποιητικό εμπειρίας». Να δείξει με άλλα λόγια ότι τα τελευταία κάποια χρόνια, έχει προβεί σε κατασκευές έργων με συγκεκριμένο προϋπολογισμό, σε συγκεκριμένο τομέα.

Στην περίπτωση του κυκλικού κόμβου παρά τω ΓΣΠ, στην εξαγγελία του διαγωνισμού υπήρχε όρος όπως οι υποψήφιοι έχουν αναλάβει στο παρελθόν έργα οδοποιίας άνω των 7 εκατομμυρίων ευρώ.

Έχουμε μεγάλη περιέργεια να μας πει η «Μιλτιάδης Νεοφύτου», ΠΟΙΟ ΕΡΓΟ ΟΔΟΠΟΙΙΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 7 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ;

ΥΓ: Μη ξεχάσετε να πληρώσετε όλοι τους φόρους σας κανονικά. Η κρατική ομάδα τους χρειάζεται!!!


Δημοσιεύεται και στη ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΘΥΡΑ της 10ης Ιουνίου 2009

Η Παραλία ΕΙΝΑΙ Πολιτκή Τοποθέτηση

Μάχη πρώτα με την αποχή και μετά με τους αντιπάλους τους, δίνουν τα πολιτικά κόμματα στις φετινές Ευρωεκλογές. Κι αν το φαινόμενο για την υπόλοιπη Ευρώπη είναι σύνηθες, για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για την Κύπρο, φαντάζει ως κάτι το πρωτοφανές.

Ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, όπου το Εθνικό είναι το κυρίαρχο θέμα των πολιτικών συζητήσεων εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Κινούμαστε σε μια κοινωνία όπου τα πάντα σχεδόν είναι κομματικοποιημένα, από την εφημερίδα που διαβάζουμε, την υπεραγορά που επιλέγουμε να επισκεφτούμε, μέχρι και το ποδοσφαιρικό σωματείο που υποστηρίζουμε. Αποτελεί συνεπώς σχήμα οξύμωρο, ο βαθιά πολιτικοποιημένος αυτός λαός, να επιλέγει ξαφνικά να αποστασιοποιείται από τις εκλογικές αναμετρήσεις και να γυρνά την πλάτη στα κόμματα, για να κατακλύσει τις... παραλίες!

Μήπως όμως είναι κι αυτό μια πολιτική τοποθέτηση; Σκέφτηκαν άραγε οι κομματάρχες πως, ο νέος, που ασφυκτιά μέσα στο πολιτικό σκηνικό που οικοδομούν τα τελευταία χρόνια, αναζητεί τη διέξοδο και τη ρήξη με το κατεστημένο; Αναλογίστηκαν ποιες είναι οι επιλογές που έχει μπροστά του αντικρίζοντας ένα ψηφοδέλτιο; Επιλογές που ουσιαστικά αποτελούν αποχρώσεις του ίδιου, γκρίζου χρώματος...

Στην Κύπρο, παρουσιάζεται το πρωτοφανές φαινόμενο η αντιπολίτευση - πέραν από μερικές τεχνητές εντάσεις - να είναι ο πιο φανατικός υποστηριχτής του κυβερνώντος κομμουνιστικού κόμματος. Μπορεί να τους χαρίστηκε η μοίρα και να μη χρειάστηκε να συνεργαστούν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, είναι όμως φανερό πως στα μείζονα, ο καλύτερος νεροκουβαλητής του προέδρου Χριστόφια, είναι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης.

Αυτομάτως, ο νέος που δεν επιθυμεί να ενισχύσει την κομμουνιστική ευρωπαϊκή ομάδα ή τους τοπικούς ανεπαρκώς αντιπολιτευόμενους συμμάχους της, αποκλείει τα δυο μεγάλα κόμματα. Η κατάσταση γίνεται όμως ακόμα τραγικότερη, όταν ανασκοπήσει τους "μικρότερους" συνδυασμούς.

Το σχεδόν μονίμως συγκυβερνών ΔΗΚΟ βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αναζήτηση ταυτότητας. Παραπαίει ανάμεσα στον φιλελεύθερο και το σοσιαλιστικό χώρο αδυνατώντας να πείσει τα μέλη του για το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό του κόμματος στην Ευρώπη. Πώς θα μπορούσε να πείσει τον απλό ψηφοφόρο; Συν τοις άλλοις, μετέχει σε μια κυβέρνηση με αναβαθμισμένο μάλιστα ρόλο, με την οποία διαφωνεί στα πλείστα όσα. Πολλές φορές, αναδεικνύεται και στον κυριότερο πολέμιό της, ιδιαίτερα με τις - ορθές κατά τα άλλα - επισημάνσεις επί του Εθνικού. Είναι όμως μεγάλη παραδοξότητα, να καταγγέλλει αφενός τις διολισθήσεις του ΔΥΣΑΚΕΛ στο Κυπριακό και να είναι ταυτόχρονα συνεργάτης στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Ομοίως, το λεγόμενο Σοσιαλιστικό κόμμα της ΕΔΕΚ, συμπεριφέρεται εντός Κύπρου με τον ίδιο τρόπο όπως και το ΔΗΚΟ. Αντιπολιτεύεται απολαμβάνοντας τα οφέλη της συγκυβέρνησης από την οποία αρνείται πεισματικά να αποχωρήσει. Ζητά από το εκλογικό σώμα να τη βοηθήσει να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο, ώστε να ασκήσει την επιρροή της επί του Σοσιαλιστικού Ευρωπαϊκού Κόμματος. Την ίδια ώρα όμως, αδυνατεί να εξηγήσει πως θα περάσει τις θέσεις μας στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κινήματα, όταν δεν μπορεί να το κάνει με το ίδιο, το "αδερφό" ΠΑΣΟΚ. Γνωστές οι "παροτρύνσεις" του επίσημου ΠΑΣΟΚ προς τον Κυπριακό Ελληνισμό να θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία το 2004. Ούτε καν ίδρωσε το αυτί τους από τον "αγώνα" των Κύπριων σοσιαλιστών, ενάντια στο σχέδιο "Ανάν". Αυτές οι παραδοξότητες, σε συνδυασμό με την αδυναμία να παντρέψει το προοδευτικό-σοσιαλιστικό προφίλ από τη μια, με τις πατριωτικές κορώνες από την άλλη, κρατούν άλλωστε καθηλωμένα τα ποσοστά τις ΕΔΕΚ εδώ και τόσα χρόνια σε μονοψήφιους αριθμούς.

Λίγη περισσότερη ειλικρίνεια ίσως βρίσκει κανείς στα λεγόμενα "μικρά" κόμματα. ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, δεν διστάζουν να θέτουν ξεκάθαρα τις διαφωνίες τους στα του Εθνικού Συμβουλίου, ενώ ασκούν ίσως την πιο ορθολογική αλλά ταυτόχρονα έντονη αντιπολίτευση στα εσωτερικά θέματα, λέγοντας τα "συκα-σύκα" σε αρκετές περιπτώσεις. Η προσπάθεια όμως για "άνοιγμα" σε όσο το δυνατό περισσότερους χώρους, έχει σαν συνέπεια το στρογγύλεμα των θέσεων. Αμφότερα τα δυο κόμματα "μυρίζουν" αντι-ομοσπονδιακά, με πιο έντονη την οσμή στις θέσεις του ΕΥΡΩΚΟ. Υπάρχει όμως μια εποικοδομητική ασάφεια(είναι και του συρμού ο όρος) στα όσα οι εκπρόσωποι του κόμματος δηλώνουν. Όταν στη γλώσσα του πολιτικού υπεισέρχονται οι όροι "σωστό περιεχόμενο" και "αποφυγή ονοματολογίας" ο ψηφοφόρος γίνεται ολοένα και πιο καχύποπτος. Δεν θέλει να χαραμίσει την ψήφο του σε κάποιον που δεν έχει αποκρυσταλλωμένες και ξεκάθαρες θέσεις στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα του τόπου.

Το λευκό ψηφοδέλτιο ή η ψήφος στις παραλίες, είναι λοιπόν μια πολιτική πράξη. Οι αντιομοσπονδιακές φοιτητικές παρατάξεις, που χρόνο με το χρόνο παρουσιάζουν αλματώδη άνοδο, οι νέοι που βρίσκονται σε σύγχυση για τις θέσεις και την ιδεολογία των περισσοτέρων κομμάτων, οι απογοητευμένοι πολίτες που βρέθηκαν εκτεθειμένοι μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι πολιτικοποιημένοι! Είναι απογοητευμένοι και ταυτόχρονα επιθυμούν να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους.

Κάθε εγγεγραμμένος ψηφοφόρος που θα απέχει συνειδητά από την αναμέρτηση, κάθε άκυρο ή λευκό ψηφοδέλτιο, αποτελεί μια φωνή απόγνωσης και διαμαρτυρίας για το θέατρο του παραλόγου στο Κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Κι αν οι ταγοί δεν πάρουν τα μηνύματα τώρα, θα βρεθούν προ εκπλήξεως στις εκλογικές διαμάχες που ακολουθούν...

19η Μαΐου: Πατρίδες Χαμένες, Ποτέ Ξεχασμένες

Από το 1994, η 19η Μαΐου έχει αναγνωριστεί από το Ελληνικό κοινοβούλιο ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Δυστυχώς όμως, η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας αγνοούν τα γεγονότα του 1919 ενώ, κι εμείς οι ίδιοι, δεν αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή στους πεσόντες και διωχθέντες αδερφούς.

Οκτώ χρόνια μετά την άλωση της πρωτεύουσας του Βυζαντίου, της Κωνσταντινούπολης (1453), οι Οθωμανοί (Τούρκοι) θα αλώσουν και την πρωτεύουσα του Ποντιακού κράτους, την Τραπεζούντα (1461). Ο Ποντιακός Ελληνισμός, δέχεται την ίδια καταπίεση με όλους τους υπόλοιπους υπόδουλους Έλληνες, ενώ, αρκετά συχνά, έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά βίας και διωγμών, εκκαθαρίσεις χωριών, εξανδραποδισμοί.

Δυο αιώνες αργότερα (17ος αιώνας) ξεκινά το κύμα του εξισλαμισμού δια της βίας όλων των υπόδουλων περιοχών. Μάλιστα, η στάση των Τούρκων όσο ανατολικότερα προχωρούμε στο «Βαθύ κράτος» ολοένα και σκληραίνει, με αποτέλεσμα, οι αδερφοί Πόντιοι να βιώνουν ίσως το σκληρότερο πρόσωπο του απάνθρωπου δυνάστη...

Κατά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (1735-1737), δίνεται η αφορμή ώστε ο Ποντιακός Ελληνισμός να περάσει τις μεγαλύτερες δοκιμασίες. Οι Πόντιοι, κατηγορούνται τάχατες ως σύμμαχοι των Ρώσων και υπονομευτές των γραμμών αμύνης του Τουρκικού στρατού. Το μένος και το μίσος κατά οτιδήποτε Χριστιανικού, μετατρέπεται σε φρικιαστικές πράξεις και εξευτελιστικές συμπεριφορές προς τους αδερφούς μας. Ακόμα και μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι χρησιμοποιούν τις αστείες αυτές δικαιολογίες σαν ελαφρυντικό, για την γενοκτονία που κατά τα άλλα… αρνούνται ότι διέπραξαν. Δεν είναι τυχαίο που η ίδια γραμμή χρησιμοποιείται και για την ΕΟΚΑ και τους Έλληνες της Κύπρου γενικότερα, θέλοντας να δικαιολογήσουν το έγκλημα του 1974 που ζούμε ως σήμερα...

Με το τέλος του Ρωσο-τουρκικού πολέμου και την νίκη ουσιαστικά της Τουρκίας - αφού οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν - αποφασίζεται ότι το «αγκάθι» των Ελλήνων του Πόντου πρέπει ολοκληρωτικά να εκριζωθεί. Οι εθνικιστές Νεότουρκοι, ορκίζονται το 1911 να μην αφήσουν κανένα Έλληνα ή Χριστιανό να αναπνέει ανατολικότερα από το Αιγαίο πέλαγος. Με βιασμούς των θηλέων, απειλές και κακοποίηση των ανήμπορων και ηλικιωμένων, αρπαγές παιδιών, αναγκάζουν τους Έλληνες σε φυγή. Όσοι δεν υποκύπτουν, πληρώνουν με τη ζωή τους.

Το χειρότερο δε, ήταν η αντιμετώπιση των προσφύγων από τα χωριά στα οποία έφταναν ρακένδυτοι και εξαθλιωμένοι. Ουδείς τους ήθελε. Νέοι διωγμοί και περισσότερα δεινά ακολουθούσαν σε πορείες που ήταν ουσιαστικά «πορείες θανάτου».

Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώνεται, η Τουρκία είναι χαμένη και αποδιοργανωμένη ως ένα βαθμό, έτσι αναγκάζεται να αποδεχτεί την επιστροφή ορισμένων εκ των Ελλήνων πίσω στις εστίες τους. Ωστόσο, λάθη από Ελληνικής πλευράς, μας έφεραν στο 1919 όπου ολοκληρώνεται η τουρκική «επιχείρηση». Οι κεμαλιστές, με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που φτάνουν στο αποκορύφωμά τους την 19η Μαΐου (αποβίβαση Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα) ολοκληρώνουν την ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, με πέραν των 350'000 Ποντίων να ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ για την ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ και την ΠΙΣΤΗ τους. Αυτό που δεν είναι γνωστό ευρέως, είναι πως οι αδερφοί μας συνέχισαν να αγωνίζονται στα βουνά, διεξάγοντας αντάρτικο αγώνα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αν δεν ήταν αυτή η ηρωική προσπάθεια, τα θύματα θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 350'000...

700'000 αδέρφια μας έφτασαν στον Ελληνικό χώρο, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία και την απόρριψη ενός πάμπτωχου και διαλυμένου κράτους. Κατόρθωσαν όμως να ορθοποδήσουν, να διατηρήσουν την ιστορική τους μνήμη άθικτη και να μετατρέψουν το κλάμα των "Χαμένων Πατρίδων" σε τραγούδι για την Επιστροφή και το Λυτρωμό. Διατηρούν τους μεταξύ τους δεσμούς, συντηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις τους, κρατούν ζωντανό τον προσφυγοποιημένο Ποντιακό Ελληνισμό!

Διεθνώς, η Γενοκτονία δεν αναγνωρίζεται, με το πρόσχημα ότι τότε δεν υπήρχε δήθεν σε ισχύ τέτοιο νομικό καθεστώς και συνεπώς μπορούμε να μιλούμε μόνο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όπως κι αν θέλουν να το ονομάζουν όμως, εμείς, και πολύ περισσότερο οι πρόσφυγες Έλληνες Κύπριοι, ξέρουμε πολύ καλά τόσο το έγκλημα, όσο και τον εγκληματία!

Σαν Ανορθωσιάτες, νιώθουμε περηφάνια που μετά από τόσους αιώνες, για πρώτη φορά το Ελληνικό στοιχείο βγήκε νικητής μέσα στην Τραπεζούντα, έστω και σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Ίσως είναι ένα σημάδι, μια ελπίδα σε δυο αδέλφια (τον Κύπριο και τον Πόντιο) που αγωνίζονται για τις "Χαμένες Πατρίδες".

Δόξα και τιμή στον Ποντιακό Ελληνισμό. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι…

ΔΙΚΑΙΩΣΗ Προσφύγων στο ΔΕΚ

Ως μια Ιστορική για τον Κυπριακό Ελληνισμό ημέρα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η 28η Απριλίου 2009. Το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Δ.Ε.Κ.), απεφάνθη επί της υπόθεσης C 420/07 (γνωστής και ως Αποστολίδης εναντίων Όραμς) δικαιώνοντας πλήρως το Μελέτιο Αποστολίδη και γενικότερα την Ελληνική πλευρά.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, Ανώτατος Ευρωπαϊκός δικαστικός θεσμός, εκδίδει μια τόσο σαφή απόφαση υπέρ μας! Το Δ.Ε.Κ., κάνει πρώτα απ' όλα ΞΕΚΑΘΑΡΗ αναφορά στην διαίρεση της Κύπρου, συνεπεία της ύπαρξης τουρκικού κατοχικού στρατού, σαν αποτέλεσμα της εισβολής του 1974. Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό, πως τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών μέχρι σήμερα, έκαναν απλή αναφορά σε "στρατούς κατοχής" που θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη νήσο.

Επιπλέον, το Δικαστήριο καθιστά σαφές πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη νόμιμη αρχή που ασκεί εξουσία στο νησί και τα Κυπριακά Δικαστήρια είναι τα μόνα αρμόδια να απονείμουν δικαιοσύνη. Ούτε κανένα "συνιστών στέιτ" αναγνωρίζεται, ούτε καμιά άλλη εξουσία, οποιασδήποτε μορφής.

Τονίζει δε, πως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες των περιουσιών στις κατεχόμενες περιοχές, είναι αυτοί που τις απολάμβαναν πριν το 1974. Κανένα λεγόμενο "κτηματολόγιο" και η πάροδος οποιουδήποτε χρονικού διαστήματος, δεν νομιμοποιούν τον σφετερισμό των περιουσιών μας από Τουρκοκύπριους, κουβαλητούς εποίκους ή οποιουσδήποτε άλλους παράνομα εγκατεστημένους στα σπίτια των προγόνων μας.

Εύλογα κάποιος διερωτάται όμως, πως είναι δυνατόν η απόφαση αυτή να είναι συμβατή με τη λύση της Ομοσπονδίας που προσπαθούν να μας πλασάρουν ως "μη χείρον". Πώς μπορεί, ένα Δικαστήριο τέτοιου κύρους, να αποφαίνεται για το δίκαιο του αγώνα μας, κι εμείς να επιδιώκουμε να απεμπολήσουμε τα ίδια τα δικαιώματά μας;

Είναι αδιανόητο να καλείται η Τουρκία να αποζημιώσει τους πρόσφυγες (Τιτίνα Λοϊζίδου), οι έποικοι (διότι και οι "Όραμς" έποικοι είναι) να εγκαταλείψουν τις περιουσίες που καταπατούν (Μελέτης Αποστολίδης) κι εμείς ακόμα να συζητούμε για... Ομοσπονδία. Να διαπραγματευόμαστε την παραμονή τουλάχιστον 50 χιλιάδων Τούρκων εποίκων στην πατρίδα μας. Να δηλώνουμε πως στο κάστρο της Κερύνειας μας δεν πρόκειται να υψωθεί ποτέ ξανά η Γαλανόλευκη. Να αποκλείουμε από Ευρωπαίους πολίτες (ναι, η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε.!) την ελευθερία στην εγκατάσταση και τη διακίνηση στην ίδια την πατρίδα τους. Να καταπατούμε το "εκλέγειν και εκλέγεσθαι" σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Να διαστρεβλώνουμε τις αρχές και αξίες την Ενωμένης Ευρωπαϊκής Κοινότητας αποδεχόμενοι στρατούς κατοχής και "εγγυητικές" δυνάμεις. Εγγυητές ποιανού; Της συνέχισης της αδικίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Θα σταθεί άραγε η πολιτική μας ηγεσία στο ύψος της; Θα φροντίσει μετά την παρότρυνση ουσιαστικά του ΔΕΚ να γίνει πιο διεκδικητική; Θα απαλλάξει τους Έλληνες της Κύπρου από τον ραγιαδισμό και την μετά το '60 ηττοπάθεια; Αν η απάντηση στα πιο πάνω είναι αρνητική, τότε κρίμα που μπήκε ο αγαπητός κύριος Αποστολίδης στον ψυχοφθόρο αυτό αγώνα κι ακόμα πιο λυπηρό που δικαιώθηκε...

Δικαιολογίες δεν στέκουν πλέον! Δεν είναι μόνο το δίκαιο με το μέρος μας, μα και οι θεσμοί και τα όργανα της Ενωμένης Ευρώπης! Ο ερχόμενος Δεκέμβριος είναι ορόσημο για την σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία. Η Τουρκία πρέπει να πιεστεί να αποσύρει τις δυνάμεις του αττίλα από την Εναλίαν Γην. Σε διαφορετική περίπτωση, αν της δώσουμε συγχωροχάρτι, μη προβάλλοντας το προνόμιο της αρνησικυρίας που έχουμε για την ένταξή της στην Ευρώπη, θα δικαστούμε από την Ιστορία. Θα καταδικαστούμε, σαν η γενιά που μετά από τρεις χιλιετίες Ελληνισμού, τουρκοποίησε την Κύπρο!

Τα Πάθη του Τιμούρ, Τα Λάθη του Λαού, Η Οργή του Θεού

"Ενός κακού, μύρια έπονται" λέει μια σοφή λαϊκή ρήση και απ' ότι φαίνεται, όχι απλά επιβεβαιώνεται, αλλά τείνει να εξελιχτεί σε κανόνα για την ομάδα μας. Η χαρά και το χαμόγελο που σβήστηκαν απ' τα χείλη μας πριν καν το 2008 μας εγκαταλείψει, εναλλάσσονταν σε θλίψη, θυμό και εκνευρισμό στην πάροδο όλων αυτών των μηνών. Τώρα πλέον, έχουν αντικατασταθεί από το δάκρυ της απογοήτευσης, αφού κι αυτή ακόμα η ελπίδα, μας έχει εγκαταλείψει...

Την ελπίδα εντοπίζαμε στο πρόσωπο ενός χαρισματικού ηγέτη. Του ανθρώπου εκείνου, του οποίου τα έργα είναι γνωστά και δεν χρειάζονται ούτε εξιστόρηση, μήτε απαρίθμηση. Του ποδοσφαιριστή που απετέλεσε ζωντανό θρύλο για την ομάδα της Αμμοχώστου, του μετέπειτα προπονητή που δικαίως έγινε σημαία στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Της ποδοσφαιρικής αυτής ευφυίας, που κατόρθωσε με την υπομονή κι επιμονή της, με τον τσαμπουκά και το θράσος της, να κατακτήσει την ποδοσφαιρική Ευρώπη με άρμα την Ανόρθωση της Αμμοχώστου!

Την ξεροκεφαλιά του πολλοί επέκριναν, ενώ το πείσμα του έγινε πάμπολλες φορές αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Οι εκρήξεις οργής, τα λόγια-φωτιά που εκσφενδόνιζε στους αυλοκόλακες του κατεστημένου, η επιθυμία για σύγκρουση με τους καθωσπρέπει και τους βολεμένους, του απέφεραν ουκ ολίγους εχθρούς. Εχθρούς που όσο τον πολεμούσαν, τόσο δυνατότερος γινόταν. Εχθρούς όμως, που αναγκάστηκαν φέτος να υποβάλουν γονυπετείς τα σέβη τους και να δηλώσουν πολύ "μικροί" για να κρίνουν ποδοσφαιρικά αυτόν τον άνθρωπο, τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Βλέπετε όμως, όταν τα βέλη έρχονται εξ οικείων, δεν τα λογαριάζεις. Δεν πιστεύεις ποτέ ότι αυτοί για τους οποίους νυχθημερόν δίνεις το "είναι" σου, μπορεί μια μέρα να σε καρφώσουν πισώπλατα. Δεν υπολογίζεις πως εκείνοι που στριμώχνονταν δίπλα σου στις φωτογραφίες, για να κερδίσουν λίγη από την απαστράπτουσα λάμψη σου, είναι ποτέ δυνατόν να σου τραβήξουν το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Δεν θεωρείς πιθανή την περίπτωση, άτομα που έκαναν το όνομά σου τραγούδι, μουσική που τους συντρόφευε στο ταξίδι στη Τραπεζούντα ή το Φάληρο, στη Βρέμη ή το Μιλάνο, να εκστομίσουν απέναντί σου μύδρους και ανάθεμα...

Κι όμως, αυτό που δεν περίμενες, έγινε. Ο Ιούδας κι αν κρεμάστηκε, άφησε απογόνους χιλιάδες, Εφιάλτες που ζουν και αναπνέουν, όχι για να προκόψουν οι ίδιοι, μα για να καταστρέψουν αυτούς που προοδεύουν... Κι όλοι εμείς; Εμείς οι πιστοί οπαδοί κι ακόλουθοί σου; Οι ποδοσφαιρικά μαθητές σου; Ο λαός της αυτοκρατορίας που έστησες; Εμείς αποτύχαμε. Δεν καταφέραμε να περισώσουμε τη σημαία μας, τον σύγχρονο ήρωα της Ανορθωσιάτικης εποποιίας. Τον άνθρωπο που ενσάρκωσε το όνειρο της διαφώτισης για τη βουβή Αμμόχωστο, το δικό μας παιδί, που μας αμόλησε περήφανους στους πιο κεντρικούς δρόμους της Ευρώπης, με μια Γαλανόλευκη. Τον τρελό καραφλό που μας ταξίδεψε σε ναούς του ποδοσφαίρου και κοσμοπολίτικες πλατείες για να δοξάσουμε παρέα το Φοίνικα των Βαρωσίων, το Φοίνικα του Ελληνισμού. Αποτύχαμε να περισώσουμε την αξιοπρέπειά μας στο τέλος της ημέρας. Σε θυσιάσαμε Τιμούρ, στο βωμό της δήθεν "ενότητας". Σ' αφήσαμε μόνο στο λάκκο των λεόντων, να παλέψεις μια μάχη χαμένη, ή καλύτερα, πουλημένη, πριν καν αρχίσει.

Απ' την άλλη κι εσύ, για πρώτη φορά στη ζωή σου, αποφάσισες να παλέψεις μόνο με άμυνα. Που πήγαν οι κεραυνοί που μας συνήθισες εντός κι εκτός γηπέδων; Δεν τα βαλες με τα θηρία, δεν τσάκισες τα βρομερά τους νύχια, δεν έκοψες σύρριζα τα κοφτερά τους δόντια. Γιατί άραγε; Γιατί κατέβηκες στην αρένα χωρίς το μοναδικό σου όπλο, την ψυχή σου; Πόσο καιρό μας βασάνισε το ερώτημα τούτο... Μέχρι τώρα, που το καταλάβαμε επιτέλους. Τώρα που ήρθε το Πάσχα και βλέπουμε την επανάληψη της Ιστορίας. Δεν παραδόθηκες, θυσιάστηκες! Προτίμησες να εγκαταλείψεις τη δική σου ψυχή, για να εξαγνίσεις τη δική μας. Ξέρεις πως αν επιτιθόσουν, η βρωμιά και η δυσωδία που θα αναδυόταν θα έπνιγε και την τελευταία αθώα Ανορθωσιάτικη ψυχή. Γνωρίζεις πως το Βαρωσιώτικο οικοδόμημα θα κλονιζόταν συθέμελα, με κίνδυνο να καταρρεύσει. Γι' αυτό προτίμησες τη θυσία... Κάποτε, να σαι βέβαιος πως η Ιστορία θα σε δικαιώσει. Ίσως μέχρι τότε όμως να είναι αργά, όχι για σένα, αλλά για μας...

Θα είναι αργά καθώς δεν πρόκειται να ξαναβρούμε αυτά που μας έχεις εσύ χαρίσει. Πόσα χρόνια θα περάσουν άραγε μέχρι να καταφέρει προπονητής να εμφυσήσει στην ομάδα τη φιλοσοφία και την πειθαρχία που χρειάζεται ώστε να φτάσει στην υπέρβαση; Ποιος θα έχει την υπομονή να παίζει το μη ελκυστικό ποδόσφαιρο που είναι ο μόνος τρόπος να έρθει η Ευρωπαϊκή καταξίωση; Να απορροφά τις δονήσεις από τα μουρμουρητά και τη γκρίνια για τις εμφανίσεις, ξέροντας πως έτσι και μόνο έτσι μπορεί μια Κυπριακή ομάδα να θαυματουργήσει στην Ευρώπη. Ποιος αλήθεια θα ναι τόσο τολμηρός να κάνει "πειράματα" στα κρίσιμα παιχνίδια, παίζοντας το κεφάλι του κορώνα-γράμματα; Πειράματα των οποίων η εφαρμογή στο Χάναμπι, στο Καραϊσκάκης, στο Βεζερστάντιον, έφεραν αποτελέσματα πελώρια, ακριβώς γιατί είχαν δοκιμαστεί εγχώρια μια χρονιά πριν. Διερωτόμαστε ποιος θα φτύνει για τα μάτια της "Κυρίας" προσφορές εκατομμυρίων και θα μένει να υπηρετεί πιστά το Φοίνικα, όντας ίσως περισσότερο Ανορθωσιάτης από πολλούς εξ ημών. Ποιος θα συνδυάζει την προπονητική μαεστρία, την ηγετική σοφία μα πάνω απ' όλα, την άδολη αγάπη προς το Σύλλογο.

Αποτύχαμε δυστυχώς. Αποτύχαμε παταγωδώς να δείξουμε στον Τιμούρ πως η αγάπη μας ήταν μεγαλύτερη από το μίσος των χαιρέκακων και νοσηρών. Δεν καταφέραμε να του δείξουμε πως η μπόρα σύντομα θα περάσει. Δεν του δώσαμε να καταλάβει πως το καράβι μας θέλει αυτόν για καπετάνιο προκειμένου να ξεπεράσει την τρικυμία. Αυτή η αποτυχία είναι συλλογική. Φταίμε από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο οπαδό, από το πιο ακριβό διαρκείας μέχρι τον οργανωμένο στη Βόρεια. Κι ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ήρθε η ώρα να εκραγεί το καζάνι που βράζει εδώ και τόσους μήνες και να συμπαρασύρει όλους αυτούς που μας οδήγησαν ως εδώ. Φωνή λαού, οργή Θεού!

Η προηγούμενη διοίκηση πήρε χρήματα από το ταμείο του Φοίνικα και ορθά οδηγήθηκε το Σωματείο σε εκλογές. Ασχέτως αν κάποιοι ήταν υπόλογοι που τα χρήματα υποκλέπτονταν κάτω απ' τη μύτη τους, τους αφήσαμε στο απυρόβλητο. Αυτή η διοίκηση έχει κάνει κάτι πολύ χειρότερο. Έχει απολέσει αυτό που η ίδια ονομάτιζε προ, αλλά και μετά την εκλογή της, ως το "πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο της Ανόρθωσης", τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Η στήλη είχε προειδοποιήσει: Αν ο Τιμούρ οδηγηθεί σε παραίτηση, αυτό θα ισοδυναμεί με ανατίναξη του "Αντώνης Παπαδόπουλος", σύμφωνα με το σκεπτικό της ίδιας της Διοίκησης. Είναι λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ, οι άνθρωποι που ηγούνται σήμερα της Κυρίας, να δρομολογήσουν άμεσα τις εξελίξεις για να πάμε σε εκλογές. Εκλογές από τις οποίες πρέπει να προκύψει ένα σχήμα ΚΑΘΑΡΟ. Φτάνει στις σκοτεινές συμφωνίες μεταξύ παραγόντων, τις ιδιωτικές πληρωμές ποδοσφαιριστών, τα παζάρια με χορηγούς που είναι ταυτόχρονα και μέλη του Συμβουλίου, τα ύποπτα πάρε-δώσε. Τέρμα στις τακτικές που ακολούθησε τόσο η διοίκηση Παντελή, όσο και η παρούσα. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και είναι καιρός ο στάβλος να καθαρίσει. Να προκηρυχθούν εκλογές, να βγουν στη δημοσιότητα οι συμφωνίες της "Κουόλιτυ" με την ομάδα μας και όσοι πιστοί ας προσέλθουν να εκτεθούν ενώπιον του εκλογικού σώματος.

Τιμούρ ζητούμε ειλικρινά έλεος. Συγγνώμη που σ' εγκαταλείψαμε μόνο κι αβοήθητο στον Γολγοθά που τόσους μήνες ανέβαινες. Απολογούμαστε που σε πουλήσαμε και που σε κακοκαρδίσαμε. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε να μην μας κρατήσεις κακία. Ευχαριστούμε απ' τα βάθη της ψυχής μας για τα καλά που μας πρόσφερες. Είσαι ένα άξιο τέκνο της Αμμοχώστου, που πέτυχε για αυτή την πόλη ότι όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν καταφέραμε. Ξέρουμε πως θα πετύχεις όπου κι αν πας, γνωρίζουμε πως οι καλοί δεν χάνονται. Ευχόμαστε τα καλύτερα και να ξέρεις πως θα σε περιμένουμε. Όπου κι αν πας, το "Αντώνης Παπαδόπουλος" θα είναι το σπίτι που θα σε αναμένει με ανοιχτές τις πόρτες κι οι Ανορθωσιάτες, τα αδέρφια που θα έχουν ζεστή για σένα την αγκαλιά. Κατά βάθος, εμάς είναι που λυπόμαστε κι όχι εσένα, το δικό μας καράβι έμεινε δίχως καπετάνιο κι εσύ έβαλες πολύ ψηλά τον πήχη για τον επόμενο. Καπεταναίοι πολλοί, ΤΙΜΟΥΡ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.

Ήταν 1η Απριλίου

1η Απριλίου 1955, ημέρα μνήμης και τιμής, ημέρα που γράφτηκε με γράμματα χρυσά στις κατακόκκινες απ’ το αίμα των ηρώων σελίδες της Ιστορίας των Ελλήνων της Κύπρου. Ιστορία που δοξάστηκε από την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό τους!

Οι Έλληνες της Κύπρου, ανέλαβαν ένοπλη δράση με μόνο σκοπό την αυτοδιάθεση του Ελληνισμού της Μεγαλονήσου και την πολυπόθητη Ένωση με τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό. Αγώνας τίμιος και ειλικρινής, άνισος μα καθαρός, ωραίος και δύσκολος. Μια χούφτα αμούστακων παλικαριών, απέναντι στην πολεμική μηχανή μιας Αυτοκρατορίας. Το φρόνημα των Ελλήνων, των υπόδουλων Κυπρίων, κόντρα στον αδίστακτο βάρβαρο κατακτητή. Η ωραία μας Ανόρθωσις, το σωματείο της Αμμοχώστου, δεν μπορούσε να απουσιάζει ούτε στιγμή από την προσπάθεια ολοκλήρου του Κυπριακού Ελληνισμού για αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού!

«Αναγνωστήριον Ανόρθωσις» ήταν το πρώτο όνομα του συλλόγου μας. Ένας χώρος μελέτης των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, ο τόπος που τα Πατερικά κείμενα διασταυρώνονταν με τις νουθεσίες των μεγαλυτέρων και περνούσαν στις ψυχές της νεολαίας των Βαρωσίων… Κάπως έτσι μεγάλωσε ο Γρηγόρης Αυξεντίου παρέα με τον Αντώνη Παπαδόπουλο, αυτά θαύμασαν ο Κυριάκος Μάτσης κι ο Παυλής Παυλάκης κι έγιναν φανατικοί Ανορθωσιάτες.

«Μουσικός, Φιλολογικός και Φιλανθρωπικός Σύλλογος Ανόρθωσις» μετονομάσθη το σωματείο μας. Αλήθεια, ποια μεγαλύτερη φιλανθρωπία από του να αγωνιστείς για την ελευθερία της πατρίδας σου και των αδερφών σου; Αυτό θα σκέφτηκαν ο Ηλίας Παπακυριακού και ο δάσκαλος Φώτης Πίττας, πέφτοντας ηρωικά έξω απ’ τον αχυρώνα του Λιοπετρίου. Πεθαίνοντας με το χαμόγελο στα χείλη, μαζί με τον Χρίστο Σαμάρα και τον Ανδρέα Κάρυο. Υπάρχει καλύτερη μουσική από τα τραγούδια της Λευτεριάς που αντηχούσαν στ’ αυτιά του Αντρέα Δημητρίου όταν οδηγούνταν στην αγχόνη; Παναγιώτης Τουμάζος, Θεοδόσης Χατζηθεοδσίου, Αλέκος Κωνσταντίνου, ήταν ο πρόσθετος φόρος αίματος που πλήρωσε η Αμμόχωστος στον Χάροντα, προκειμένου να κατακτήσει τη Λευτεριά.

Η «Ανόρθωσις» αντιστέκεται στον Άγγλο κατακτητή, η «Ανόρθωσις» δεν κάμπτει το φρόνημα και αποζητά Λευτεριά και Ένωση. Φτάνει στη μέγιστη στιγμή της Ιστορίας της όταν ανατινάσσεται το οίκημά της, την 8η Ιουλίου 1958. «Πλανάσθε, το πνεύμα της Ανορθώσεως δεν πτοάται, δεν καταστρέφεται και η ωραία μας Ανόρθωσις ως ο Φοίνιξ, αενάως αναγεννάται δια να συνεχίσει την ιστορικήν και μεγάλην πορεία της» διακήρυξε ο Πρόεδρος Αναστάσιος Οικονομίδης. Έτσι κι έγινε, ο Φοίνικας, αναγεννήθηκε μέσα απ’ τις στάχτες του για να μεγαλουργήσει και πάλι!

Ας γίνει η 1η του Απρίλη, φάρος φωτεινός και καθοδηγητής για ολόκληρο τον Κυπριακό Ελληνισμό. Η Ελευθερία θέλει αρετήν και τόλμην, και το παράδειγμα του ωραίου αγώνα του 1955-59 είναι ακόμα νωπό. Δόξα και τιμή στους πρώτους «Μαχητές», τους «Μαχητές της Ελευθερίας» που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για όλους εμάς…

ΓΡΗΓΟΡΗ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ

Γρηγόρης Αυξεντίου. Ο Γρηγόρης της Αντωνούς που τον γέννησε και του Πιερή που τον ανάγιωσε. Ο Ζήδρος της Χρυσταλλούς που τον χάρηκε παιδί. Ο Ρήγας του δημοτικού της Λύσης και του Γυμνασίου της Αμμοχώστου. Ο πεισματάρης ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού. Ο Ανταίος της Ανόρθωσης της Αμμοχώστου. Ο νιος που δεν έφτασε να χαρεί τον έρωτά του με τη Βασιλική. Ο λεβέντης Άρης, που πήρε μαζί του ο στρατηγός Γρίβας εκείνο το βράδυ του Γενάρη και τον όρισε μπροστάρη των Αμμοχωστιανών στη μάχη κατά των Εγγλέζων, στον πόλεμο για τη Λευτεριά και την Ένωση!

Το όνομά του, σύμβολο αγώνα και αντίστασης για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Φόβος και τρόμος για τον Άγγλο δυνάστη, τον εχθρό που ξεφτίλισε μαζί με τα παλικάρια του στον σταθμό του Λευκονοίκου, «υποδεχόμενος» τον Χάρτινγκ…

Η ανδρεία αξεπέραστη, το θάρρος απερίγραπτο, ο πολεμικός νους σπινθηροβόλος, μα πάνω απ’ όλα, η ψυχή και το πνεύμα. Το αρχαιοελληνικό πνεύμα του ανυπόταχτου αγριμιού στα βουνά του Πενταδακτύλου και του Τροόδους. Η ψυχή που δεν φυλακίζεται, που δεν κιοτεύει, δεν συμβιβάζεται ούτε καν με τον θάνατο. Λαχταρά να Λευτερωθεί, μα πιο πολύ, να δείξει πως Λευτερώνουν…

Νιόβρης του ’55, κι ο Διγενής εμπιστεύεται στον Γρηγόρη το νευραλγικό Τομέα της Πιτσιλιάς. Ο Αυξεντίου, δεν θ’ αργήσει να δικαιώσει τη σοφία του Αρχηγού. Λίγες μόνο μέρες μετά, στις 11 του Δεκέμβρη, από τα Σπήλια όπου έδρευε, μ’ ένα πολεμικό τέχνασμα που θα ζήλευαν οι σπουδαιότεροι των στρατηγών, αποδεικνύεται άξιος απόγονος του Μιλτιάδη του Μαραθώνα και του Θεμιστοκλή της Σαλαμίνας. Όταν η τύχη του Αγώνα κρινόταν από μια λεπτή κλωστή, όταν οι φάλαγγες των Βρετανών κύκλωναν το Αρχηγείο, ο Γρηγόρης ήταν εκεί!

Πυροβολώντας και προς τις δυο κατευθύνσεις, άφησε τους αποικιοκράτες να αλληλοσκοτώνονται την ώρα που τόσο αυτός, όσο και ο Γρίβας με τους αγωνιστές του, διολίσθαιναν και ξέφευγαν από τον κλοιό. Ήταν το σημείο καμπής του Αγώνα. Ήταν η μέρα που όλοι πίστεψαν πως ο Θεός, ο Έλληνας Θεός, θέλει την Κύπρο ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

Μα όπου υπάρχει ο Θεός, υπάρχει και ο Διάβολος. Όπου υπάρχει το καλό, υποβόσκει και το κακό. Εκεί που ο Γρηγόρης φύλαγε τις Θερμοπύλες σαν άλλος Λεωνίδας, εκεί που έδινε τις μάχες και κατατρόπωνε το Χάροντα, ήρθε ο Εφιάλτης. Το άτιμο μάτι της προδοσίας εστίασε τον Υπαρχηγό του Αγώνα στα βουνά του Μαχαιρά, λίγο έξω απ’ το μοναστήρι. Όρισε την πλαγιά του κρησφυγέτου του, σαν το μαρμαρένιο αλώνι, όπου θα αντιπάλευε το Θάνατο…

Ήταν δεν ήταν έξι το πρωί, όταν οι κατοχικές δυνάμεις έστηναν τον κλοιό τους γύρω απ’ αυτό που θα γινόταν σε λίγο η κολυμπήθρα του Ελληνισμού. Δεν υπήρχε πια επιστροφή, το πρωτοπαλίκαρο της Λύσης δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μα δεν χρειαζόταν άλλωστε… Για δυο χρόνια, έδειχνε στ’ αδέρφια του πως να μάχονται και πως να πολεμούν… Τώρα, σίμωσε η ώρα να τους δείξει και πως να ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.

«Γρηγόρη, έβγα έξω» κραύγαζαν οι δειλοί αξιωματικοί. Μα ο Γρηγόρης δεν άκουγε. Δεν βρισκόταν στη σπηλιά. Συναγελαζόταν ήδη με τον Διάκο και τον Κολοκοτρώνη. Χαιρετούσε ένα-ένα τους τριακόσιους του Λεωνίδα. Γνώριζε επιτέλους από κοντά τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, αυτόν που τον μεταλάμβανε για τελευταία φορά απ’ το ιερό δισκοπότηρο του Ελληνισμού, ώστε εξαγνισμένος να δώσει την βροντερή του απάντηση: «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»!

Ο Ανδρέας Στυλιανού, ο Αυγουστής Ευσταθίου, ο Αντώνης Παπαδόπουλος και ο Φειδίας Συμεωνίδης διατάζονται να εγκαταλείψουν το κρησφύγετο. Αυτή ήταν μια μάχη που ο Αίας της Μεσαριάς θα έδινε μόνος του. Ήταν άδικο για τον Χάροντα μόνο και μόνο που ’χε να αντιμετωπίσει το Σταυραετό του Μαχαιρά. Έφερε σφαίρες και πολυβόλα, έφερε μπόμπες και χειροβομβίδες, τον φοβέρισε, τον παρακάλεσε, τον δελέασε, μα ο Άρης δεν έπαιρνε απ’ αυτά. Είδε κι απόειδε ο Χάροντας, και επιστράτευσε ελικόπτερο και μπεζίνα. Έβαλε φωτιά, μα μόνο αφού παραδέχτηκε την ήττα του…

Καίγονται οι ψυχές Γρηγόρη; Μπορεί κανείς να κάψει τον αρχάγγελο του Ελληνισμού; Το νυν αντά να τρώει τη γη, τρώει τη γη θαρκέται, μα πάντα τζείνον τρώεται τζιαι τζείνον καταλιέται. Η μεγαλύτερη ήττα του αποικιοκράτη ήταν στις 3 του Μάρτη το 1957. Η θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, του φτωχόπαιδου 29 χρονών, οδηγού ταξί το επάγγελμα, έγειρε τη πλάστιγγα της νίκης στον Ελληνισμό. Η μορφή του Γρηγόρη έγινε θρύλος, ανέβηκε στο πάνθεο των ηρώων, εκεί που δεν μπορεί ούτε να πληγεί, ούτε να φυλακιστεί. Φωταγώγησε με τη θυσία του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Έσπειρε τον καρπό της Λευτεριάς στις γόνιμες Κυπριακές ψυχές. Έδωσε τη λάμψη στον χιλιοτραγουδισμένο ήλιο της Δικαιοσύνης. Έκανε παρανάλωμα του πυρός την ηττοπάθεια και το ραγιαδισμό, φέρνοντας στη θέση τους το Θεόσταλτο άστρο της Ρωμιοσύνης. Ενέπνευσε το μαρτυρικό Ελληνισμό της Κύπρου για να πετύχει το ακατόρθωτο.

Άφησε όμως και παρακαταθήκη. Η ασύλληπτη θυσία του, διαχρονική, φωτοβολούσα, θα υπάρχει όσο αναπνέει ο Ελληνισμός. Θα διδάσκεται όσο υφίσταται ανθρωπότητα, θα παραμένει σύμβολο ιερό, όσο υπάρχουν σκλάβοι. Όσο οι σκλάβοι λαχταρούν να γίνουν Λεύτεροι. Όσο οι σκλάβοι διψούν να γίνουν Έλληνες… Οι χοντρές κοκάλες του Γρηγόρη, αυτές που αναγνώρισε με αρχοντιά ο Πιερής, θα είναι παντοτινοί φωτοδότες. Από τα φυλακισμένα μνήματα όπου ευωδιάζουν την Άγια τούτη γη με το άρωμα της Ελευθερίας, θα δείχνουν τη στράτα προς τη Μόρφου, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο…

Εγκλωβισμένοι στις Συνομιλίες

Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός, πως από το 1974 μέχρι σήμερα, όσοι γύροι συνομιλιών κι αν έχουν διεξαχθεί για την επίλυση του Κυπριακού, η τελική κατάληξή τους ήταν πάντοτε η ίδια: το αδιέξοδο. Απευθείας ή εκ του σύνεγγυς, με χρονοδιαγράμματα ή χωρίς, με επιδιαιτησίες ή όχι, στην Κύπρο ή το εξωτερικό, πάντοτε προσέκρουαν στην αδιαλλαξία της Τουρκικής πλευράς.

Βέβαια, η παρουσία του αιμοσταγούς κατοχικού ηγέτη της ακροδεξιάς Ραούφ Ντεκτάς, θα έπρεπε να ήταν ως ένα σημείο βολική για την πλευρά μας. Με επιδέξιους χειρισμούς, θα μπορούσαμε κάθε φορά να του χρεώνουμε το εκάστοτε ναυάγιο των συνομιλιών ώστε να εκμαιεύουμε την πίεση της διεθνούς κοινότητας προς την Τουρκία. Φυσικά, αυτό ουδέποτε έγινε κατορθωτό, μιας και εμείς επιμέναμε να μην αποδίδουμε στην Τουρκία το ρόλο του εισβολέα και του εποικιστή. Αντιθέτως, αναλώναμε άσκοπα τον χρόνο μας, συζητώντας με τον δήθεν εκπρόσωπο της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, παρουσιάζοντας το θέμα ως δικοινοτικό κι όχι εισβολής και κατοχής.

Ευρισκόμενη πάντοτε ένα βήμα μπροστά από μας, η Άγκυρα, ψάχνοντας να εξασφαλίσει την περαιτέρω απενοχοποίησή της από το Κυπριακό, αντικατέστησε τον Ντεκτάς με τον φιλειρηνιστή – αλλά πρώην μέλος της ΤΜΤ – προοδευτικό, σύντροφο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Σε συνδυασμό με τις πεμπτοφαλαγγίζουσες εν Ελληνοκυπριακή Κοινότητα φωνές, η Ευρωπαϊκή - και όχι μόνο - κοινή γνώμη, πείστηκε για την καλή θέληση των καημένων και αποκλεισμένων Τουρκοκυπρίων και το ταυτόχρονο βόλεμα των Ελληνοκυπρίων που τάχα δεν επιθυμούν λύση…

Εσχάτως, φτάσαμε στις τρέχουσες «συντροφικές» συνομιλίες Χριστόφια Ταλάτ. Συνομιλίες που ουδείς αντιλαμβάνεται αν διεξάγονται ανάμεσα σε δυο εκπροσώπους κοινοτήτων ή σε ένα Πρόεδρο μιας Δημοκρατίας και ένα παράνομο ούτω καλούμενο πρόεδρο ενός μορφώματος, που όμως χαίρει αναγνώρισης σαν να ήταν πρόεδρος. Τουλάχιστον το πρωτόκολλο που τηρείται, ή πιο χειροπιαστά, η σημαία που αναρτά στο υπερπολυτελές αμάξι του, αυτό δεικνύει…


Η πλευρά μας πλέον δείχνει εγκλωβισμένη στις συνομιλίες. Ασφυκτιά, μα δεν μπορεί να ξεφύγει. Είναι φανερό ότι ουσιαστική πρόοδος δεν υπάρχει. Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και ο καταφανής εκνευρισμός του Προέδρου, κάθε φορά που ολοκληρώνεται μια συνάντηση και ερωτάται από τους δημοσιογράφους σχετικά. Τούτο δηλοί και η αποθράσυνση της Τουρκίας που πρόσφατα παρενοχλούσε τα ερευνητικά σκάφη στα νότια(!!!) παράλια της Κύπρου. Γίνεται φανερό από τις δηλώσεις τύπου «Κενάν Ακίν» τις οποίες δεν… άκουσε ο σύντροφος Ταλάτ.

Συνέχιση των συνομιλιών ωστόσο, προσφέρει άλλοθι στην Τουρκία. Δίνει την ευχέρεια στους Τούρκους διπλωμάτες να αλωνίζουν την Ευρώπη και να δηλώνουν πως οι «Κύπριοι» τα βρίσκουν. Πλέον μάλιστα, υπό την δική μας ανοχή, η Τουρκία είναι και μέλος του Συμβουλίου για την Ασφάλεια(!!!) του Ο.Η.Ε.. Η Τουρκία που γράφει τα ψηφίσματα του Οργανισμού στα παλαιότερα των υποδημάτων της… Παγιώνονται τα τετελεσμένα της εισβολής, ενώ αθόρυβα ο εποικισμός εξαπλώνεται. Τα λεφτά του Κύπριου φορολογούμενου καταλήγουν στον Αττίλα, δήθεν για την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των Τουρκοκυπρίων. Ουσιαστικά, πληρώνουμε για τον εξοπλισμό των κατακτητών με όπλα, ώστε να ολοκληρώσουν κάποτε τα άνομα σχέδιά τους.

Από την άλλη πλευρά, διακοπή των συνομιλιών εξ υπαιτιότητας δικής μας, θα σημάνει καταδίκη της πλευράς μας. Κάποιοι δε, προ του φάσματος τούτου, σπεύδουν να σπείρουν τον τρόμο αναφερόμενοι σε «τελευταίες ευκαιρίες». Με κάτι τέτοιο ως δεδομένο, σίγουρα ο τερματισμός των συνομιλιών εκ μέρους μας θα ήταν σφάλμα ολέθριο. Πόση βάση έχουν όμως τέτοιες εκτιμήσεις; Όση είχαν και προς μιας πενταετίας, όταν το σχέδιο «ΑΝΑΝ» ήταν η «τελευταία ευκαιρία». Το ίδιο και με τις ιδέες Γκάλι το 92, το σχέδιο «Άτσεσον» το 1964 ή ακόμα και με το Μακμίλαν το μακρινό 1956. Τέτοιοι φοβικοί άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν. Απλά δεν έχουν θέση σε μια σοβαρή πολιτική σκηνή…

Ζυγίζοντας ανάμεσα στα δυο – αποχώρηση ή συνέχιση – είναι πασιφανές πως δεν είναι και τόσο τραγικό το σενάριο διαφυγής, αφού μπορούμε με κατάλληλη διαχείριση, να προβάλουμε ξανά το Κυπριακό σαν ζήτημα ΕΙΣΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ, ώστε να μετατοπιστεί το βάρος στην Τουρκία. Ταυτόχρονα όμως, θα πρέπει να επιδείξουμε το θάρρος να πούμε πάλι ένα βροντερό «ΟΧΙ». Να αρνηθούμε στην Τουρκία ακόμα και να διανοείται Ευρωπαϊκής προοπτικής, ενόσω στρατεύματά της εξακολουθούν να βεβηλώνουν το βόρειο τμήμα της πατρίδας μας, σε επιθετική μάλιστα διάταξη.

Η αδιέξοδη πολιτική τριανταπέντε χρόνων έχει πλέον ξοφλήσει, μαζί με την γενιά των πολιτικών που την εφαρμόζουν. Των ανθρώπων εκείνων που παρέλαβαν την Κύπρο ελεύθερη από τους ήρωες και αγωνιστές της ΕΟΚΑ, με όλες τις προϋποθέσεις να την ενώσουν με την Ελλάδα. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατόρθωσαν να βάλουν την Τουρκία ως παίχτη στο Κυπριακό και να παραδώσουν σήμερα ένα ημικατεχόμενο κράτος, με το ελεύθερο του κομμάτι υποθηκευμένο κι αυτό στις ορέξεις της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής…

Ομολογούν οι Φονιάδες

Στις 26 του περασμένου Νοεμβρίου, στο γήπεδο της μοιρασμένης Λευκωσίας, είχαμε ζήσει κάτι πρωτοφανές και ανεπανάληπτο. Τα βλαστάρια της κατεχόμενης ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ, μερικά λεπτά πριν η αγαπημένη μας ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ριχτεί στη μάχη με τη Βέρντερ Βρέμης, ζωντάνεψαν για λίγο την σκλαβωμένη πόλη του Ευαγόρα…

Μαζί με τις πολυκατοικίες, τα Ιστορικά κτήρια και την κατάξανθη αμμουδιά του Βαρωσιού, ανέστησαν στις ψυχές των Ελλήνων το πνεύμα της Αμμοχώστου. Συγκίνησαν το πανελλήνιο και τράνταξαν το παγκόσμιο. Προσέφεραν την καλύτερη δυνατή διαφώτιση για το κυπριακό πρόβλημα από το 1974 μέχρι σήμερα.

Τότε, στις 12 του Δεκέμβρη, γράφαμε χαρακτηριστικά: «Τα τούβλα, τα τσιμέντα, τα σίδερα, έγιναν μια ζωγραφιά και στοίχειωσαν το στάδιο της πρωτεύουσας και τους δέκτες των τηλεοράσεων. Ούρλιαζαν στ’ αυτιά των Ελλήνων σαν σειρήνες και μάχονταν να τους αφυπνίσουν. Έσκιαζαν τους αφηνιασμένους από λύσσα Τούρκους και τους κυνηγούσαν από την Κερύνεια μέχρι την Άγκυρα για τα εγκλήματά τους…»

Να λοιπόν, που μόλις δυο μήνες μετά το παιχνίδι, οι ερυνίες που στοίχειωσαν τους Τούρκους, αυτές που τους κυνηγούν είτε έχουν εποικήσει στην Κερύνεια, είτε ζουν στα βάθη της Άγκυρας, φαίνεται να τους έχουν καταβάλει.

Έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση, οι φονιάδες Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να ομολογούν. Ο Ατίλα Ολγκάτς, Τούρκος ηθοποιός σε δημοφιλές σίριαλ, παραδέχεται πως, ενώ συμμετείχε στην τουρκική εισβολή το μαύρο καλοκαίρι του 1974, διέπραξε εγκλήματα. Σκότωσε εν ψυχρώ όχι ένα ή δυο ή τρεις, αλλά δέκα Έλληνες της Κύπρου. Και δεν τους χτύπησε σε κάποια μάχη, ή έστω σε μια ενέδρα… τους εκτέλεσε ενώ κρατούνταν ως αιχμάλωτοι πολέμου!

Ο πρώτος δολοφονηθείς, ένα αμούστακο παλικάρι μόλις 19 ετών. «Όταν έτεινα το όπλο προς το μέρος του με έφτυσε. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε» ομολογεί κυνικά ο Τούρκος χασάπης. Όση δειλία επέδειξε ο «καλλιτέχνης» άλλη τόση Ελληνική ψυχή και ανδρεία έβγαλε ο ήρωας, φτύνοντάς τον κατάμουτρα. Έκλαψε λέει ο φονιάς, αλλά ακολούθως σκότωσε άλλους εννέα. Μετάνιωνε κάθε φορά, μα συνέχιζε να δολοφονεί αδίσταχτα. Τον διέταζε ο διοικητής του να σκοτώνει, όπως ανέφερε, απλά για να δει πως είναι. Λες και οι ζωές των ανθρώπων είναι παιχνίδι στα χέρια των αττίλων.

Δεν βγαίνουν από τα όνειρα του οι εικόνες αυτές, μυξοκλαίει. Έκανε και ψυχολογική θεραπεία, ο διεστραμμένος. Δεν μπορεί να φάει κόκκινο κρέας ή να δει αίμα από τότε, η άθλια ύπαρξη… Και τους συγγενείς αυτών των 10 ανθρώπων τους σκέφτηκε ποτέ το κάθαρμα; Τη μάνα που δεν μπορεί μήτε να φάει, μήτε να κοιμηθεί; Αυτής που σκότωσες και πέταξες το γιο της, μα δεν τον βρήκε ποτέ. Ακόμα στέκει κάθε πρωί στην πόρτα και τον καρτερά. Τον περιμένει, το λεβέντη της, να φανεί. Αυτά τα παιδιά που ορφάνεψες; Αυτά μπορεί να μην είχαν καν κρέας για να φάνε, σπίτι για να κοιμηθούν… Και συ έπαιζες στις σειρές, παρίστανες τον καλλιτέχνη, έκανες τη ζωή σου και… μετάνιωνες…

Το φάντασμα όμως της Αμμοχώστου θα σας στοιχειώνει. Όσο υπάρχει κατοχή, όσο τα σπίτια μας ρημάζονται από εποίκους, καθώς οι άνθρωποί μας εξακολουθούν να αγνοούνται, θα υπάρχει και το φάντασμα. Και θα σας κυνηγά.

Ο Ολγκάτς το έχει καταλάβει. Δεν θα ζήσει ποτέ του ανακουφισμένος. Ίσως ένιωσε καλύτερα ομολογώντας τα εγκλήματά του, μα πάλι, αν δεν συναντήσει αυτή τη μάνα και να πει «συγγνώμη», δεν θα βρει ανακούφιση. Θα το καταλάβετε όμως κι οι υπόλοιποι Τούρκοι. Το πνεύμα της Αμμοχώστου θα σας σκιάζει σε κάθε σας βήμα, σε κάθε ενέργεια. Θα είμαστε όλοι Αμμοχωστιανοί, θα γίνουμε όλοι Βαρωσιώτες και θα ζητούμε όλοι ΔΙΚΑΙΩΣΗ και ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

Καταντούν Επικίνδυνοι

Ο Εθνικός κατήφορος που έχουμε πάρει σαν κοινωνία φαίνεται να μην έχει σταματημό. Η παράφωνη ορχήστρα, με μαέστρο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρώτο βιολί τον Υπουργό του της Παιδείας, εξακολουθούν να παίζουν στους ρυθμούς της τουρκικής προπαγάνδας χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται.

Για άλλη μια φορά, εγκύκλιος του κ. Δημητρίου που αποστέλλεται στα σχολεία, γίνεται αιτία κοινωνικής αναταραχής. Αυτό το στοιχείο από μόνο του, καλό θα ήταν να προβληματίσει τον έντιμο Υπουργό. Όταν οι πράξεις και τα λόγια του, είναι σε πλήρη διάσταση με την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινή γνώμη γενικότερα, θα έπρεπε να κτυπά το καμπανάκι. Η αλαζονεία, που μαρτυρούν τόσο οι δημόσιες τοποθετήσεις, όσο και οι κατ’ εξακολούθηση πράξεις, δεν βοηθά ούτε το διάλογο, ούτε και την όποια συναίνεση – λογικά – θα προσπαθήσει να επιδιώξει εν όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η επιλογή της ονομαστικής εορτής του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, για να περάσουν πολιτικά μηνύματα προς τα παιδιά των Δημοτικών και Γυμνασίων, ήταν τουλάχιστον ατυχής. Δεν είναι μόνο η σπίλωση του ονόματος του Μακαρίου που, λίγο ως πολύ, παρουσιάζεται σαν άνθρωπος ο οποίος υπέθαλψε εξτρεμιστικές οργανώσεις, αλλά και η καταφανέστατη προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας του τόπου μας. Το άγχος του υπουργού και της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ, να... «μοιράσουν» τα σφάλματα και να εξισώσουν το θύτη με το θύμα. Να παρουσιάσουν όλη την περίοδο από την ανεξαρτησία μέχρι την εισβολή, ως μια διαρκή πάλη ακροδεξιών στοιχείων των δύο κοινοτήτων.

Ερχόμενοι άθελά τους να ταυτιστούν πλήρως με την τουρκική προπαγάνδα, οι κυβερνώντες φαίνεται να ξεχνούν ποιοι στασίασαν το 1963. Αγνοούν ίσως το γεγονός πως μόνοι τους οι Τ/Κ επέλεξαν να αποσύρουν τους υπουργούς τους από την κυβέρνηση. Δεν θυμούνται ότι οι φονιάδες της ΤΜΤ, σε πλήρη συνεργασία με τους Τούρκους και Τουρκοκύπριους πολιτικούς, σκότωναν Έλληνες της Κύπρου και ουσιαστικά κατέλυαν τη Δημοκρατία στον τόπο. Το «ευχαριστώ» σε αυτούς που αντιστάθηκαν, είναι να αποκαλούνται τρομοκράτες και εξτρεμιστές, οι οποίοι μάλιστα οδήγησαν στην τραγωδία του 1974.

Αν κάτι μας οδήγησε στο 1974, δεν είναι άλλο από την τουρκική επεκτατική πολιτική και το αιμοσταγές βαθύ κράτος της γείτονος. Ας πάψουν ο κύριος Χριστόφιας και οι συν αυτώ να βλέπουν φαντάσματα προσπαθώντας μετά μανίας να απενοχοποιήσουν τους «συντρόφους» τους ώστε να αισθανθούν πιο άνετα. Είναι η Τουρκία που βρισκόταν πίσω από την ανταρσία του 1963, τον πρόδρομο της εισβολής. Η Τουρκία προειδοποίησε με τους βομβαρδισμούς του 1967 χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα πραξικόπημα. Τούρκοι ήταν οι στρατιώτες που εισέβαλαν στην Κύπρο το 1974 και σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν. Τουρκικής προέλευσης ήταν και οι σφαίρες που έπληξαν τον Σολωμό, γιατί τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για την κατοχή της μισής του πατρίδας. Στον Αττίλα καταλήγουν τα κέρδη από την πώληση των πολιτιστικών μας θησαυρών, οι οποίοι έχουν κλαπεί από τα κατεχόμενα. Αυτοί είναι που μας στερούν επί 35 χρόνια την ελεύθερη διακίνηση στη γη των προγόνων μας…

Δυστυχώς, αφού έχουμε απενοχοποιήσει την Τουρκία για την εισβολή, λαμβάνοντας μέρος σε δικοινοτικές τάχα συνομιλίες με τα εκάστοτε ανδρείκελα της Άγκυρας, τώρα, προσπαθούμε να ενοχοποιήσουμε την δική μας πλευρά. Μια συνταγή γνωστή στους αγγλοαμερικάνους, αφού, πολλάκις στο παρελθόν την έχουν χρησιμοποιήσει με επιτυχία. Αν περάσει στο λαό η αίσθηση της ενοχής, σε συνδυασμό με την κούραση της πολύχρονης στασιμότητας και αδράνειας στο Κυπριακό, κάνουν πολύ ευκολότερο το σερβίρισμα μιας «λυτρωτικής» λύσης. Διχοτόμησης δηλαδή, με πρόνοιες συνομοσπονδίας, βαπτισμένης ως διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι έχει χρέος απέναντι στην Ιστορία του τόπου μας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οφείλει να συνειδητοποιήσει πως είναι Έλληνας της Κύπρου, απόγονος του Ομήρου, του Περικλέους, του Θεμιστοκλή, του Κολοκοτρώνη και του Αυξεντίου. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να προβαίνει σε εκπτώσεις, είτε εδαφικές, είτε εξουσίας. Δεν νομιμοποιείται να αγνοεί την Ιστορία μας και να ξεπουλά τον τόπο μας. Διαφορετικά, η ίδια η Ιστορία, θα τον καταδικάσει…