20 του Ιούλη, Σήμερα

Ο διαπεραστικός ήχος των σειρήνων, το πρωί κάθε 20ης του Ιούλη, μοιάζει με τις μέλισσες του Ονήσιλου. Αυτές που έστελνε ο αρχιλεβέντης Βασιλιάς της Σαλαμίνας, να μας κεντρίσουν. Αυτές, που ψοφούσανε στο παχύ μας δέρμα κατά τον Παντελή Μηχανικό, κι εμείς δεν νιώθαμε τίποτα...

Ουρλιάζουν οι σειρήνες το μήνυμα, μα εμείς αδιαφορούμε. Προσπαθούν να επαναφέρουν τις μνήμες που έβαλαν άλλο ένα χρόνο στην πλάτη - τον τριακοστό πέμπτο συναπτό - μα δεν μένουν μέχρις εκεί. Κεντρίζουν, μάχονται, θέλουν να μας ξυπνήσουν... αλλά εμείς, κοιμόμαστε.

Η ανασκόπηση της 20ης του Ιούλη του 1974 δεν έχει τόση σημασία, όση έχει η ενδοσκόπηση της 20ης του δευτερογιούνη του τρέχοντος. Η Ιστορία έγραψε, πως το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών, άνοιξε την Κερκόπορτα στον Τούρκο εισβολέα. Η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει την εισβολή, την προσφυγοποίηση, τον σφετερισμό του - ευρωπαϊκού πλέον - κυπριακού εδάφους.

Σήμερα όμως, ποιος αγώνας γίνεται για Λευτεριά; Ποια αντίσταση υπάρχει, έντονη και ενεργός, απέναντι στον κατακτητή; Πώς η νεολαία του τόπου γαλουχείται και καθοδηγείται στον αντιιμπεριαλιστικό, αντικατοχικό της αγώνα, κόντρα στη διχοτόμηση, κόντρα στους ανέμους;

Παρά την απογοήτευση της συνεχιζόμενης κατοχής, της προσπάθειας για παγίωση των τετελεσμένων του Αττίλα, της κάμψης των εσωτερικών αντιστάσεων, της καταρράκωσης του φρονήματος, των τραγικών απαντήσεων στα προηγούμενα ερωτημάτα, φαίνεται μια δέσμη ελπίδας, ακούγεται μια μελωδία αισιοδοξίας...

Είναι οι νέοι της Κύπρου που δεν υπνώττουν! Αυτοί που παραμένουν ακόμα ζωντανοί στη ψυχή και στο σώμα. Θα δηλώσουν και φέτος παρόντες! Θα διαδηλώσουν την αντίθεση τους στα μαγειρέματα των "μεγάλων", εντός κι εκτός της μαρτυρικής μας Μεγαλονήσου. Θα διατρανώσουν τον πόθο για επιστροφή στα σπίτια των προγόνων μας, για απαλλαγή από τον τουρκικό ζυγό, για δημοκρατία, ειρήνη και λευτεριά.

Αυτοί που συχνά-πυκνά γίνονται λήπτες επιθέτων όπως «αδιάφοροι» και «ωχαδελφιστές», θα βάλουν για άλλη μια φορά γυαλιά στην κοινωνία μας. Ανεξαρτήτως κομματικής ή άλλης τοποθέτησης, χωρίς να διαχωρίζουν εαυτούς σε πρόσφυγες και μη, δίχως να διακρίνονται σε πλούσιους και φτωχούς, εκατοντάδες νεολαίοι θα συρρεύσουν και φέτος στο οδόφραγμα της ντροπής. Θα σταθούν απέναντι στις δυνάμεις του αττίλα και θα αξιώσουν την απομάκρυνσή του από τα σπίτια και τον τόπο μας.

Την ίδια στιγμή, το πολιτικό κατεστημένο, θα επιχειρήσει να καταδικάσει και να απαξιώσει την φωνή του λαού που ανθίσταται στις επιβουλές των ξένων. Η επιθυμία μας να επιστρέψουμε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο είναι προϊόν σοβινισμού θα μας πουν. Το αίτημα για μια Κερύνεια απαλλαγμένη από την ντροπή της ανθρωπότητας - τους εποίκους - είναι γι' αυτούς ρατσιστικό. Πολύ πιθανόν δε, να είμαστε και μισαλλόδοξοι, μιας και επιζητούμε στον δικό μας για τόσους αιώνες τόπο, στην πατρίδα των ηρώων που διατηρήθηκε Ελληνική χάρις στην αυτοθυσία και το αίμα τους, να κάνουν κουμάντο οι πολλοί κι όχι οι λίγοι, οι νόμιμοι κι όχι οι παράνομοι, οι ντόπιοι κι όχι οι εισβολείς.

Πραγματικά, δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε πως άραγε μπορεί να ερμηνεύεται η επιθυμία μας για επιστροφή όλων – κι όχι ενός υποσυνόλου – των προσφύγων, στα σπίτια τους. Δεν τολμούμε να διανοηθούμε τι είδους έγκλημα αποτελεί η σκέψη πως θα πρέπει η τύχη ενός εκάστου των αγνοουμένων μας να διακριβωθεί άμεσα. Ούτε κατά διάνοια δεν θα θέλαμε να ξέραμε τι μας σούρνουν ορισμένοι όταν γίνονται κοινωνοί των "παράλογων απαιτήσεών μας" για μια Κύπρο απαλλαγμένη από αττίλες, μια Κύπρο επιτέλους απελευθερωμένη...

Όταν προ ημερών κι αυτός ακόμα, ο Βρετανός Εργατικός βουλευτής Ρούντι Βιντς, απορρίπτει πως η Τουρκία έχει θέση στην Ευρώπη, διαφωνεί με τη λογική που μας θέλει να συνομιλούμε με το ανδρείκελο Ταλάτ παρά με την ίδια την Τουρκία, θεωρεί πως η δικοινοτική ομοσπονδία είναι περισσότερο κοντά στη διχοτόμηση παρά στο ενιαίο κράτος, τι να συμπληρώσουμε άραγε εμείς; Μήπως να τον χαρακτηρίσουμε κι αυτόν εθνικιστή; Ένας Βρετανός, αριστερός με εθνικιστικές απόψεις του Ελληνισμού;

Τα παιδιά του τόπου μας δεν σκιάζονται απ’ τις φοβέρες, ούτε μπορούν να τρομοκρατηθούν από τα επίθετα με τα οποία ορισμένοι επιχειρούν να τα στιγματίσουν. Απέδειξαν, πως είναι παρόντες και θα είναι εκεί, μπροστά, στην πρώτη γραμμή, να φυλάξουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού.

Αδέρφια, δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποστείλουμε ποτέ τη σημαία. Θα κρατούμε πάντοτε ψηλά τα λάβαρα των κατεχόμενων δήμων και κοινοτήτων μας, αιωνίως άσβεστη τη φλόγα του αγώνα για δικαίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.

Σήμερα, το χρέος κάθε Έλληνα που βρίσκεται στην Κύπρο, είναι να βρεθεί εκεί που η πατρίδα τον χρειάζεται. Πρώτα στην αντικατοχική πορεία απ' την πλατεία Ελευθερίας και μετά στο συλλαλητήριο του Λήδρα Πάλας. Όλοι μαζί, ΕΝΩΜΕΝΟΙ, να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν σαν άνθρωποι, σαν Ευρωπαίοι πολίτες, σαν Έλληνες της Κύπρου. Να τιμήσουμε αυτούς που θυσιάστηκαν, όλους όσους αγωνίστηκαν αντιστεκόμενοι στις ορδές του αττίλα.

Να διατρανώσουμε τον πόθο για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τις κατοχικές δυνάμεις, ΑΠΑΛΛΑΓΗ από τους εποίκους, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στις πατρογονικές μας εστίες, ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ της Πατρίδας κάτω από συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός εκάστου των προσφύγων, των αγνοουμένων, των συγγενών τους, των εγκλωβισμένων και όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

20 του Ιούλη 2009: Θυμόμαστε, Τιμούμε, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ