24 Φεβ 2009

Εγκλωβισμένοι στις Συνομιλίες

Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός, πως από το 1974 μέχρι σήμερα, όσοι γύροι συνομιλιών κι αν έχουν διεξαχθεί για την επίλυση του Κυπριακού, η τελική κατάληξή τους ήταν πάντοτε η ίδια: το αδιέξοδο. Απευθείας ή εκ του σύνεγγυς, με χρονοδιαγράμματα ή χωρίς, με επιδιαιτησίες ή όχι, στην Κύπρο ή το εξωτερικό, πάντοτε προσέκρουαν στην αδιαλλαξία της Τουρκικής πλευράς.

Βέβαια, η παρουσία του αιμοσταγούς κατοχικού ηγέτη της ακροδεξιάς Ραούφ Ντεκτάς, θα έπρεπε να ήταν ως ένα σημείο βολική για την πλευρά μας. Με επιδέξιους χειρισμούς, θα μπορούσαμε κάθε φορά να του χρεώνουμε το εκάστοτε ναυάγιο των συνομιλιών ώστε να εκμαιεύουμε την πίεση της διεθνούς κοινότητας προς την Τουρκία. Φυσικά, αυτό ουδέποτε έγινε κατορθωτό, μιας και εμείς επιμέναμε να μην αποδίδουμε στην Τουρκία το ρόλο του εισβολέα και του εποικιστή. Αντιθέτως, αναλώναμε άσκοπα τον χρόνο μας, συζητώντας με τον δήθεν εκπρόσωπο της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, παρουσιάζοντας το θέμα ως δικοινοτικό κι όχι εισβολής και κατοχής.

Ευρισκόμενη πάντοτε ένα βήμα μπροστά από μας, η Άγκυρα, ψάχνοντας να εξασφαλίσει την περαιτέρω απενοχοποίησή της από το Κυπριακό, αντικατέστησε τον Ντεκτάς με τον φιλειρηνιστή – αλλά πρώην μέλος της ΤΜΤ – προοδευτικό, σύντροφο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Σε συνδυασμό με τις πεμπτοφαλαγγίζουσες εν Ελληνοκυπριακή Κοινότητα φωνές, η Ευρωπαϊκή - και όχι μόνο - κοινή γνώμη, πείστηκε για την καλή θέληση των καημένων και αποκλεισμένων Τουρκοκυπρίων και το ταυτόχρονο βόλεμα των Ελληνοκυπρίων που τάχα δεν επιθυμούν λύση…

Εσχάτως, φτάσαμε στις τρέχουσες «συντροφικές» συνομιλίες Χριστόφια Ταλάτ. Συνομιλίες που ουδείς αντιλαμβάνεται αν διεξάγονται ανάμεσα σε δυο εκπροσώπους κοινοτήτων ή σε ένα Πρόεδρο μιας Δημοκρατίας και ένα παράνομο ούτω καλούμενο πρόεδρο ενός μορφώματος, που όμως χαίρει αναγνώρισης σαν να ήταν πρόεδρος. Τουλάχιστον το πρωτόκολλο που τηρείται, ή πιο χειροπιαστά, η σημαία που αναρτά στο υπερπολυτελές αμάξι του, αυτό δεικνύει…


Η πλευρά μας πλέον δείχνει εγκλωβισμένη στις συνομιλίες. Ασφυκτιά, μα δεν μπορεί να ξεφύγει. Είναι φανερό ότι ουσιαστική πρόοδος δεν υπάρχει. Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και ο καταφανής εκνευρισμός του Προέδρου, κάθε φορά που ολοκληρώνεται μια συνάντηση και ερωτάται από τους δημοσιογράφους σχετικά. Τούτο δηλοί και η αποθράσυνση της Τουρκίας που πρόσφατα παρενοχλούσε τα ερευνητικά σκάφη στα νότια(!!!) παράλια της Κύπρου. Γίνεται φανερό από τις δηλώσεις τύπου «Κενάν Ακίν» τις οποίες δεν… άκουσε ο σύντροφος Ταλάτ.

Συνέχιση των συνομιλιών ωστόσο, προσφέρει άλλοθι στην Τουρκία. Δίνει την ευχέρεια στους Τούρκους διπλωμάτες να αλωνίζουν την Ευρώπη και να δηλώνουν πως οι «Κύπριοι» τα βρίσκουν. Πλέον μάλιστα, υπό την δική μας ανοχή, η Τουρκία είναι και μέλος του Συμβουλίου για την Ασφάλεια(!!!) του Ο.Η.Ε.. Η Τουρκία που γράφει τα ψηφίσματα του Οργανισμού στα παλαιότερα των υποδημάτων της… Παγιώνονται τα τετελεσμένα της εισβολής, ενώ αθόρυβα ο εποικισμός εξαπλώνεται. Τα λεφτά του Κύπριου φορολογούμενου καταλήγουν στον Αττίλα, δήθεν για την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των Τουρκοκυπρίων. Ουσιαστικά, πληρώνουμε για τον εξοπλισμό των κατακτητών με όπλα, ώστε να ολοκληρώσουν κάποτε τα άνομα σχέδιά τους.

Από την άλλη πλευρά, διακοπή των συνομιλιών εξ υπαιτιότητας δικής μας, θα σημάνει καταδίκη της πλευράς μας. Κάποιοι δε, προ του φάσματος τούτου, σπεύδουν να σπείρουν τον τρόμο αναφερόμενοι σε «τελευταίες ευκαιρίες». Με κάτι τέτοιο ως δεδομένο, σίγουρα ο τερματισμός των συνομιλιών εκ μέρους μας θα ήταν σφάλμα ολέθριο. Πόση βάση έχουν όμως τέτοιες εκτιμήσεις; Όση είχαν και προς μιας πενταετίας, όταν το σχέδιο «ΑΝΑΝ» ήταν η «τελευταία ευκαιρία». Το ίδιο και με τις ιδέες Γκάλι το 92, το σχέδιο «Άτσεσον» το 1964 ή ακόμα και με το Μακμίλαν το μακρινό 1956. Τέτοιοι φοβικοί άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν. Απλά δεν έχουν θέση σε μια σοβαρή πολιτική σκηνή…

Ζυγίζοντας ανάμεσα στα δυο – αποχώρηση ή συνέχιση – είναι πασιφανές πως δεν είναι και τόσο τραγικό το σενάριο διαφυγής, αφού μπορούμε με κατάλληλη διαχείριση, να προβάλουμε ξανά το Κυπριακό σαν ζήτημα ΕΙΣΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ, ώστε να μετατοπιστεί το βάρος στην Τουρκία. Ταυτόχρονα όμως, θα πρέπει να επιδείξουμε το θάρρος να πούμε πάλι ένα βροντερό «ΟΧΙ». Να αρνηθούμε στην Τουρκία ακόμα και να διανοείται Ευρωπαϊκής προοπτικής, ενόσω στρατεύματά της εξακολουθούν να βεβηλώνουν το βόρειο τμήμα της πατρίδας μας, σε επιθετική μάλιστα διάταξη.

Η αδιέξοδη πολιτική τριανταπέντε χρόνων έχει πλέον ξοφλήσει, μαζί με την γενιά των πολιτικών που την εφαρμόζουν. Των ανθρώπων εκείνων που παρέλαβαν την Κύπρο ελεύθερη από τους ήρωες και αγωνιστές της ΕΟΚΑ, με όλες τις προϋποθέσεις να την ενώσουν με την Ελλάδα. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατόρθωσαν να βάλουν την Τουρκία ως παίχτη στο Κυπριακό και να παραδώσουν σήμερα ένα ημικατεχόμενο κράτος, με το ελεύθερο του κομμάτι υποθηκευμένο κι αυτό στις ορέξεις της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής…