17 Οκτ 2010

Το Δίλημμα του Ναυαγού

Συνειδητά, επιλέξαμε να μην ασχοληθούμε με το θέμα που "ταλαιπώρησε" την κοινή γνώμη τις τελευταίες βδομάδες. Αυτό, δεν ήταν άλλο βέβαια από το ναυάγιο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι ο πρώτος ίσως Πρόεδρος που κατορθώνει να μισοπνιγεί σε μια... δεξαμενή, στην οποία αυτοβούλως μπήκε!

Χρυσάφι είχε την ευκαιρία να βάλει στα χέρια του, σε άνθρακα το μετέτρεψε. Και να 'ταν μόνο αυτό; Με τα μαργαριτάρια που άφησε στον... πάτο της Δεξαμενής Σκέψης του "Brookings", έκανε πάμπλουτη την πανηγυρίζουσα τουρκική διπλωματία. Τα περί "ούτω καλούμενων μητέρων πατρίδων - εισβολέων", ήδη έγιναν σημαίες στους τουρκικούς ιστούς. Κι άντε να βρεθεί νέος Σολωμός να σκαρφαλώσει να τις κατεβάσει...

Ο λόγος που δεν μας προβλημάτισε η διχογνωμία - αν δηλαδή οι δηλώσεις οφείλονται στα πτωχά Αγγλικά του Προέδρου ή στις ιδεολογικές παρωπίδες που φορά - δεν είναι βέβαια ότι μας έπεισε η περί διαστρέβλωσης δήλωσή του. Απλούστατα, είμαστε βέβαιοι και για τα δυο: Τόσο για την ανευθυνότητα που διακρίνει δυστυχώς τον Πρόεδρο, με αποτέλεσμα να φλυαρεί ακατάπαυστα, εκτός γραπτού κειμένου, μπροστά σε αποσβολωμένα ακροατήρια, όσο και για τις μικροκομματικές σκοπιμότητες, τις οποίες επιμένει να εξυπηρετεί, αντί να προάγει τα συμφέροντα της Πατρίδας μας...

Η ξύλινη γλώσσα του "Ναυαγού του Brookings", γνωστή. Τα περί "εθνικιστικών κύκλων" που δεν θέλουν λύση, τα έχουμε συνηθίσει. Υποβάλλει μεθοδευμένα στους ξένους, ότι αν δεν βρεθεί λύση όσο αυτός είναι Πρόεδρος, υπάρχει ο κίνδυνος να (επαν)έλθουν στην εξουσία οι "απορριπτικοί" και να χαθούν οι όποιες συγκλίσεις, γνωστές και ως "γενναίες προσφορές". Και μετά λέει, δεν θέλει ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα... Μόνος του βάζει!

Έπειτα, από τη μια εμφανίζεται ως πολέμιος της διχοτόμησης - με το γνωστό "όποιος δεν θέλει Διζωνική, χύνει νερό στο μύλο της διαίρεσης" κι από την άλλη, χρησιμοποιεί ο ίδιος διχοτομική ρητορεία! Πιο πρόσφατο παράδειγμα, οι δηλώσεις περί "τουρκικού τομέα της Λευκωσίας". Ήδη στο μυαλό του την έχει μοιράσει.

Επιπλέον, αυτά που εγγυάται ορθότατα για τη Μόρφου - πως δεν υπάρχει λύση χωρίς την επιστροφή της - τα αποφεύγει για την Κερύνεια. Προφανώς, κι αυτή έχει παραχωρηθεί στους Τούρκους, μαζί με τα 3/4 των ψήφων μας, το 50% της Προεδρίας και τις 50 χιλιάδες των εποίκων.

Στο έσχατο άκομψο ξέσπασμά του, τα έβαλε με τους... "αγνώμονες" κατοίκους του Κάτω Πύργου, οι οποίοι ζητούν το αυτονόητο: Να περνούν ελεύθερα τα προϊόντα τους από τα οδοφράγματα, όπως διέρχονται όχι μόνο τα τουρκοκυπριακά, αλλά και το στρατιωτικό υλικό του αττίλα! Επιτίθεται μετά μανίας ο Ναυαγός ενάντια στο λαό του, τα βάζει με κοσμάκη που δεν έχει τη... μόρφωσή του ή τα Μέσα για ν' ανταπαντήσει, αλλά όταν καλείται ν' αντιμετωπίσει τον Έρογλου, αλλάζει τροπάριο. Αφενός, δεν αντιδρά στα όσα απαράδεκτα ακούει, αφετέρου, κάνει αβίαστα υποχωρήσεις, προκαλώντας κιόλας να τον δοκιμάσουν για περισσότερες!

Είμαστε περίεργοι πάντως, αν ο ίδιος ο Πρόεδρος, αισθάνεται να τον συνδέει κάποιος δεσμός με όλους εμάς. Θεωρεί ότι εξελέγη από τον ίδιο το λαό για να τον υπηρετήσει, ή ότι αποτελεί Θείο Δώρο, για το οποίο - όπως ο ίδιος επεσήμανε - οφείλουμε να πούμε "κι ένα ευχαριστώ" για όσα έχει κάνει για μας;

Κι αν δεν νιώθει ότι είναι κομμάτι αυτού του λαού, αισθάνεται τουλάχιστον να έχει τις ίδιες ρίζες; Έχει γνώση της Ιστορίας αυτού του τόπου; Της ελληνικότητας που κουβαλά; Κι αν ακόμα θεωρεί την Κύπρο ως μη ελληνική, τουλάχιστον ο ίδιος, πιστεύει ότι είναι Έλληνας Κύπριος;

Αλήθεια κύριε Πρόεδρε, αν τελικά καταφέρετε να λύσετε το κυπριακό όπως ονειρεύεστε, στα πλαίσια μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δύο κρατιδίων, αναλογιστήκατε το δίλημμα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσετε; Ποιά εσωτερική ιθαγένεια θα επιλέξετε; Αυτήν των Τούρκων που "τόσο αγαπάτε κι αυτό δεν είναι λόγια", ή των Ελλήνων που έχουν καταντήσει "εθνικιστές", "εχθροί της λύσης" και "αχάριστοι παρά τα όσα κάνατε γι' αυτούς";