19 Νοε 2008

Βλήματα Ειδών... Διαφόρων!

Όπως ήταν αναμενόμενο, η επέτειος ανακήρυξης του «ψευδοκράτους» εορτάστηκε δεόντως στα κατεχόμενα από τους – κατά τα άλλα – καταπιεσμένους «αδερφούς» μας. Αισθητή η παρουσία του τουρκικού στρατού, ο οποίος ενισχύθηκε με τον κατάπλου ναυτικών δυνάμεων στην Κερύνεια και την έλευση σμήνους αεροσκαφών για επιδείξεις…

Την ίδια στιγμή, ο πολιτικός ηγέτης του κατοχικού στρατού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, προέβαινε σε μια κυνική αλλά αρκούντως διαφωτιστική δήλωση: Χαρακτήρισε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους από τον προκάτοχό του ως αναγκαία, ώστε να προετοιμάσει την κατάσταση για την επίτευξη λύσης ομοσπονδίας στην Κύπρο…

Με λίγα λόγια, ο Ταλάτ, λέει κατάμουτρα στους πολιτικούς μας, ότι αυτό που σήμερα τον παρακαλούμε να αποδεχθεί, αυτό που χαρακτηρίζεται ως «πανεθνική θέση και στρατηγική» είναι στην ουσία η επιδίωξη της Τουρκίας τουλάχιστον από το 1983! Κανένας φυσικά από την πολιτική μας ηγεσία δεν μπήκε στο κόπο να σχολιάσει την προκλητική δήλωση του κατοχικού ηγέτη. Διότι απλούστατα, αυτό θα αποτελούσε παραδοχή της παταγώδους αποτυχίας της πολιτικής που τόσα χρόνια ακολουθούμε. Μιας πολιτικής υποχωρήσεων, ενδοτισμού και ηττοπάθειας, που ουσιαστικά αθωώνει τον θήτη και τον τοποθετεί άνευ όρων και δεσμεύσεων στο τραπέζι συνομιλιών μαζί με το θύμα…

Σαν να μην έφτανε το «βλήμα» που έριξε ο Ταλάτ, ήρθε και νέο βλήμα, αυτή τη φορά… 81 χιλιοστών! Αν αυτό αφορούσε κάποια άσκηση της Εθνικής Φρουράς θεωρείται βέβαιο πως έως τώρα θα υπήρχαν φωνές για μετακίνηση του πεδίου βολής, κατάργηση των ασκήσεων, κλείσιμο της μονάδας, όπως έγινε άλλωστε πολλάκις στο παρεθλόν. Αντ’ αυτού, μιας και ο όλμος προερχόταν από τους αττίλες, οι πολιτικοί μας προτίμησαν τη θεωρία του «λάθους» για το οποίο «ουδεμία ευθύνη αναγνωρίζεται». Λες και δεν γνωρίζουν οι Τούρκοι πως ο Άγιος Δομέτιος είναι κατοικημένη περιοχή. Σάμπως και εμείς όταν διεξάγουμε ασκήσεις της Εθνοφρουράς, θέτουμε ελαφρά τη καρδία σε κίνδυνο είτε κατοίκους των ελεύθερων περιοχών, είτε των κατεχομένων.


Η αντιμετώπιση του περιστατικού είναι χαρακτηριστική του ραγιαδισμού που διέπει την πολιτική μας ηγεσία. Ούτε καν απολογία δεν αξίωσαν από τους εισβολείς. Μήτε φραστικά, έστω, δεν επιτέθηκαν στους παρ’ ολίγον φονιάδες των μικρών παιδιών που εκείνη την ώρα έκαναν μάθημα σε σχολείο, μερικές εκατοντάδες μέτρα μόλις από την κρεβατοκάμαρα που έπληξε ο όλμος…

Απορίας άξιον τι θα γινόταν άραγε αν τα δεδομένα ήταν αντίστροφα. Φανταστήκατε αλήθεια βλήμα βαρέως όπλου από δική μας άσκηση να ξέφευγε της πορείας του και να κατέληγε στην κατεχόμενη Λευκωσία; Στην καλύτερη περίπτωση ο «σύντροφος» Ταλάτ δεν θα το θεωρούσε αιτία πολέμου ή έστω θερμού επεισοδίου. Δεν υπάρχει όμως ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα, να παρέμενε το θέμα πολιτικά ανεκμετάλλευτο. Οι «καημένοι και απομονωμένοι» Τουρκοκύπριοι που βάλλονται από τους αιμοσταγείς Έλληνες της Κύπρου θα φιγούραραν στα πρωτοσέλιδα των Ευρωπαϊκών εφημερίδων και ο πολιτικός τους εκπρόσωπος θα μυξοκλαίγε στις οθόνες των Ευρωπαίων εταίρων…

Δυστυχώς εμείς, εν τη απουσία πολιτικής σκέψης και κρίσης, άτολμα και δισταχτικά ενεργούμε, ενώ αρνούμαστε να πάρουμε μαθήματα διπλωματίας από τον κατακτητή, ο οποίος, μετά την στρατιωτική επιβολή του στο νησί, δια των εν εξελίξει συνομιλιών, προωθεί και την πολιτική του επικράτηση με σχήματα «εκ περιτροπής προεδρίας» και ισότητας «κρατιδίων»…

10 Νοε 2008

Πέφτουν οι Μάσκες

Εν μέσω των συνομιλιών για τη… λύση του Κυπριακού ανάμεσα στους συντρόφους Δημήτρη Χριστόφια, πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, και Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, πολιτικού ηγέτη του κατοχικού στρατού, πλησιάζει η επέτειος ανακήρυξης του ψευδομορφώματος Ντεκτάς. Μια επέτειος που καταδικάζεται μεν από τους Έλληνες της Κύπρου με ολοένα και εξασθενούσα δριμύτητα, ενώ εορτάζεται με πάσα λαμπρότητα και επισημότητα από τους Τούρκους Αττίλες αλλά και τους διαμένοντες στη Βόρεια Κύπρο «Τ/Κ αδερφούς»…

Μη θέλοντας να διαταράξει το «αδερφικό» κλίμα στη νήσο, η πολιτική μας ηγεσία, στο σύνολό της σχεδόν, αποφάσισε την μη διεξαγωγή του Νικηφόρου εσχάτως. Για τον ίδιο προφανώς λόγο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην επέτειο ανακήρυξης του Κυπριακού κράτους, αναφέρθηκε στον κοινό αγώνα των δύο κοινοτήτων. Αν και αδυνατούμε να αντιληφθούμε σε ποιο αγώνα αναφέρεται ο Πρόεδρος, είμαστε βέβαιοι ότι θα το εμπεδώσουμε με τα νέα βιβλία Ιστορίας που θα εισάξει οσονούπω στα σχολεία μας…

Να όμως, που αυτή τη φορά οι ρόλοι αντιστρέφονται. Είναι η σειρά της Τουρκίας και του εδώ ανδρεικέλού της, του Ταλάτ, να αποδείξουν ΕΑΝ και ΠΩΣ εννοούν τη συμφιλίωση και τον παραμερισμό των… διαφορών, όπως τουλάχιστον τις χαρακτηρίζουν. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα λοιπόν για το «σύνοικο στοιχείο» να αποδείξει πως εννοεί την «κοινή πατρίδα» που ευαγγελίζονται συχνα-πυκνά σε πλήρη αρμονία με τους δικούς μας πεφωτισμένους ηγέτες…

Θα αφήσουν τη 15η του Νιόβρη να περάσει σαν μια καθημερινή μέρα, ή μας ετοιμάζουν παρελάσεις, παραβάσεις και παραβιάσεις του εναερίου μας χώρου με διελεύσεις τουρκικών αεροσκαφών και των χωρικών μας υδάτων με επίδειξη ναυτικής ισχύος; Θα συμβάλουν στο κλίμα «αδερφοσύνης» ή θα φροντίσουν να προκαλέσουν όπως έκαναν ανενόχλητοι, χωρίς αιδώ και δίχως συστολή τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια με πομπώδεις δηλώσεις ψευδοαξιωματούχων; Ύστερα, η κατοχική Τουρκία, πως εννοεί τη μεταστροφή της πορείας της προς την Ευρωπαϊκή δύση; Θα συμπεριφερθεί επιτέλους ώριμα και προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των εντάσεων στη Μεγαλόνησο, ή θα φροντίσει να τονώσει το αίσθημα της απόλυτης στρατιωτικής παρουσίας στο νησί;

Τα ερωτήματα είναι περισσότερο ρητορικά παρά ουσιαστικά, ώστε να χρήζουν απαντήσεων. Άλλωστε, από τον καιρό που οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τα πατρογονικά τους εδάφη στη Μογγολία, στα βάθη της Ανατολίας, και ξεκίνησαν το πολεμοχαρές έργο τους, απέδειξαν ουκ ολίγες φορές τις προθέσεις τους. Αν εμείς αδυνατούμε να το αντιληφθούμε, είναι μια άλλη ιστορία. Ο κατακτητής, όπως και κάθε κατακτητής, θα φροντίσει να δώσει το στίγμα του. Θα παρουσιάσει τη στρατιωτική του μηχανή και μάλιστα θα την διαφημίσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να στείλει ξεκάθαρο το μήνυμα προς τον υπόδουλο λαό – δηλαδή εμάς για όσους το αγνοούν – πως είναι ΕΔΩ και δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως πρόθεση να απομακρυνθεί.

Την τουρκική συμπεριφορά, θα μπορούσαμε να την τιθασεύσουμε αν είχαμε ικανούς πολιτικούς και διορατικούς διπλωμάτες. Συνεπώς, αδυνατούμε να την ελέγξουμε, έστω και στο ελάχιστο. Εκείνο το οποίο είμαστε σε θέση να επηρεάσουμε, είναι τα δικά μας αντανακλαστικά, του απλού και αδέσμευτου κόσμου. Η 15η του Νοέμβρη, η μαύρη αυτή ημέρα για τον Ελληνισμό, δεν πρέπει να μας βρει κλειστούς στα σπίτια, ή ακόμα χειρότερα στις καφετέριες, αποκομμένους από τις εξελίξεις που τρέχουν ενάντια στην πατρίδα μας. Το ερχόμενο Σάββατο, έχουμε υποχρέωση να βρεθούμε στους δρόμους και τα οδοφράγματα, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε.

Την ώρα που οι αττίλες θα πανηγυρίζουν για τους βιασμούς και τους εξανδραποδισμούς του 1974, την ώρα που θα συγχαίρουν τους φονιάδες του Τάσου και του Σολωμού, εμείς οφείλουμε να βροντοφωνάξουμε πως η Κύπρος είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Έχουμε χρέος να διατρανώσουμε τον πόθο μας για επιστροφή, την θέληση για απόδοση δικαιοσύνης στο μαρτυρικό τόπο μας. Δεν θα το κάνουμε για να μας ακούσουν οι Τούρκοι ή να μας λάβουν υπόψιν οι Τουρκοκύπριοι. Ούτε καν προς την κατεύθυνση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Θα το κάνουμε για να αφυπνίσουμε τους συμπατριώτες μας. Όλους αυτούς που κοιμούνται τον ύπνο της καθημερινότητας, τα αδέρφια που αλλοτριώθηκαν από το κυνήγι του πλούτου και του «ευ ζειν», τους συμπολίτες που ψάχνουν να δουν κάποιο να αγωνίζεται και να παλεύει, ώστε να αναθαρρήσουν και να αντισταθούν κι αυτοί…

Το ερχόμενο Σάββατο, ο ευρωπαϊκός μανδύας που ενδύθηκε η Τουρκία θα διαρρηχθεί, το πέπλο που κρύβει τη γύμνια της αδιέξοδης πολιτικής μας θα χαθεί και οι μάσκες των υποκριτών και στις δυο κοινότητες θα πέσουν, φτάνει να είμαστε εκεί να τις τραβήξουμε…