Μάχη πρώτα με την αποχή και μετά με τους αντιπάλους τους, δίνουν τα πολιτικά κόμματα στις φετινές Ευρωεκλογές. Κι αν το φαινόμενο για την υπόλοιπη Ευρώπη είναι σύνηθες, για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για την Κύπρο, φαντάζει ως κάτι το πρωτοφανές.
Ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, όπου το Εθνικό είναι το κυρίαρχο θέμα των πολιτικών συζητήσεων εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Κινούμαστε σε μια κοινωνία όπου τα πάντα σχεδόν είναι κομματικοποιημένα, από την εφημερίδα που διαβάζουμε, την υπεραγορά που επιλέγουμε να επισκεφτούμε, μέχρι και το ποδοσφαιρικό σωματείο που υποστηρίζουμε. Αποτελεί συνεπώς σχήμα οξύμωρο, ο βαθιά πολιτικοποιημένος αυτός λαός, να επιλέγει ξαφνικά να αποστασιοποιείται από τις εκλογικές αναμετρήσεις και να γυρνά την πλάτη στα κόμματα, για να κατακλύσει τις... παραλίες!
Μήπως όμως είναι κι αυτό μια πολιτική τοποθέτηση; Σκέφτηκαν άραγε οι κομματάρχες πως, ο νέος, που ασφυκτιά μέσα στο πολιτικό σκηνικό που οικοδομούν τα τελευταία χρόνια, αναζητεί τη διέξοδο και τη ρήξη με το κατεστημένο; Αναλογίστηκαν ποιες είναι οι επιλογές που έχει μπροστά του αντικρίζοντας ένα ψηφοδέλτιο; Επιλογές που ουσιαστικά αποτελούν αποχρώσεις του ίδιου, γκρίζου χρώματος...
Στην Κύπρο, παρουσιάζεται το πρωτοφανές φαινόμενο η αντιπολίτευση - πέραν από μερικές τεχνητές εντάσεις - να είναι ο πιο φανατικός υποστηριχτής του κυβερνώντος κομμουνιστικού κόμματος. Μπορεί να τους χαρίστηκε η μοίρα και να μη χρειάστηκε να συνεργαστούν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, είναι όμως φανερό πως στα μείζονα, ο καλύτερος νεροκουβαλητής του προέδρου Χριστόφια, είναι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης.
Αυτομάτως, ο νέος που δεν επιθυμεί να ενισχύσει την κομμουνιστική ευρωπαϊκή ομάδα ή τους τοπικούς ανεπαρκώς αντιπολιτευόμενους συμμάχους της, αποκλείει τα δυο μεγάλα κόμματα. Η κατάσταση γίνεται όμως ακόμα τραγικότερη, όταν ανασκοπήσει τους "μικρότερους" συνδυασμούς.
Το σχεδόν μονίμως συγκυβερνών ΔΗΚΟ βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αναζήτηση ταυτότητας. Παραπαίει ανάμεσα στον φιλελεύθερο και το σοσιαλιστικό χώρο αδυνατώντας να πείσει τα μέλη του για το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό του κόμματος στην Ευρώπη. Πώς θα μπορούσε να πείσει τον απλό ψηφοφόρο; Συν τοις άλλοις, μετέχει σε μια κυβέρνηση με αναβαθμισμένο μάλιστα ρόλο, με την οποία διαφωνεί στα πλείστα όσα. Πολλές φορές, αναδεικνύεται και στον κυριότερο πολέμιό της, ιδιαίτερα με τις - ορθές κατά τα άλλα - επισημάνσεις επί του Εθνικού. Είναι όμως μεγάλη παραδοξότητα, να καταγγέλλει αφενός τις διολισθήσεις του ΔΥΣΑΚΕΛ στο Κυπριακό και να είναι ταυτόχρονα συνεργάτης στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Ομοίως, το λεγόμενο Σοσιαλιστικό κόμμα της ΕΔΕΚ, συμπεριφέρεται εντός Κύπρου με τον ίδιο τρόπο όπως και το ΔΗΚΟ. Αντιπολιτεύεται απολαμβάνοντας τα οφέλη της συγκυβέρνησης από την οποία αρνείται πεισματικά να αποχωρήσει. Ζητά από το εκλογικό σώμα να τη βοηθήσει να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο, ώστε να ασκήσει την επιρροή της επί του Σοσιαλιστικού Ευρωπαϊκού Κόμματος. Την ίδια ώρα όμως, αδυνατεί να εξηγήσει πως θα περάσει τις θέσεις μας στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κινήματα, όταν δεν μπορεί να το κάνει με το ίδιο, το "αδερφό" ΠΑΣΟΚ. Γνωστές οι "παροτρύνσεις" του επίσημου ΠΑΣΟΚ προς τον Κυπριακό Ελληνισμό να θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία το 2004. Ούτε καν ίδρωσε το αυτί τους από τον "αγώνα" των Κύπριων σοσιαλιστών, ενάντια στο σχέδιο "Ανάν". Αυτές οι παραδοξότητες, σε συνδυασμό με την αδυναμία να παντρέψει το προοδευτικό-σοσιαλιστικό προφίλ από τη μια, με τις πατριωτικές κορώνες από την άλλη, κρατούν άλλωστε καθηλωμένα τα ποσοστά τις ΕΔΕΚ εδώ και τόσα χρόνια σε μονοψήφιους αριθμούς.
Λίγη περισσότερη ειλικρίνεια ίσως βρίσκει κανείς στα λεγόμενα "μικρά" κόμματα. ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, δεν διστάζουν να θέτουν ξεκάθαρα τις διαφωνίες τους στα του Εθνικού Συμβουλίου, ενώ ασκούν ίσως την πιο ορθολογική αλλά ταυτόχρονα έντονη αντιπολίτευση στα εσωτερικά θέματα, λέγοντας τα "συκα-σύκα" σε αρκετές περιπτώσεις. Η προσπάθεια όμως για "άνοιγμα" σε όσο το δυνατό περισσότερους χώρους, έχει σαν συνέπεια το στρογγύλεμα των θέσεων. Αμφότερα τα δυο κόμματα "μυρίζουν" αντι-ομοσπονδιακά, με πιο έντονη την οσμή στις θέσεις του ΕΥΡΩΚΟ. Υπάρχει όμως μια εποικοδομητική ασάφεια(είναι και του συρμού ο όρος) στα όσα οι εκπρόσωποι του κόμματος δηλώνουν. Όταν στη γλώσσα του πολιτικού υπεισέρχονται οι όροι "σωστό περιεχόμενο" και "αποφυγή ονοματολογίας" ο ψηφοφόρος γίνεται ολοένα και πιο καχύποπτος. Δεν θέλει να χαραμίσει την ψήφο του σε κάποιον που δεν έχει αποκρυσταλλωμένες και ξεκάθαρες θέσεις στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα του τόπου.
Το λευκό ψηφοδέλτιο ή η ψήφος στις παραλίες, είναι λοιπόν μια πολιτική πράξη. Οι αντιομοσπονδιακές φοιτητικές παρατάξεις, που χρόνο με το χρόνο παρουσιάζουν αλματώδη άνοδο, οι νέοι που βρίσκονται σε σύγχυση για τις θέσεις και την ιδεολογία των περισσοτέρων κομμάτων, οι απογοητευμένοι πολίτες που βρέθηκαν εκτεθειμένοι μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι πολιτικοποιημένοι! Είναι απογοητευμένοι και ταυτόχρονα επιθυμούν να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους.
Κάθε εγγεγραμμένος ψηφοφόρος που θα απέχει συνειδητά από την αναμέρτηση, κάθε άκυρο ή λευκό ψηφοδέλτιο, αποτελεί μια φωνή απόγνωσης και διαμαρτυρίας για το θέατρο του παραλόγου στο Κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Κι αν οι ταγοί δεν πάρουν τα μηνύματα τώρα, θα βρεθούν προ εκπλήξεως στις εκλογικές διαμάχες που ακολουθούν...
Ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, όπου το Εθνικό είναι το κυρίαρχο θέμα των πολιτικών συζητήσεων εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Κινούμαστε σε μια κοινωνία όπου τα πάντα σχεδόν είναι κομματικοποιημένα, από την εφημερίδα που διαβάζουμε, την υπεραγορά που επιλέγουμε να επισκεφτούμε, μέχρι και το ποδοσφαιρικό σωματείο που υποστηρίζουμε. Αποτελεί συνεπώς σχήμα οξύμωρο, ο βαθιά πολιτικοποιημένος αυτός λαός, να επιλέγει ξαφνικά να αποστασιοποιείται από τις εκλογικές αναμετρήσεις και να γυρνά την πλάτη στα κόμματα, για να κατακλύσει τις... παραλίες!
Μήπως όμως είναι κι αυτό μια πολιτική τοποθέτηση; Σκέφτηκαν άραγε οι κομματάρχες πως, ο νέος, που ασφυκτιά μέσα στο πολιτικό σκηνικό που οικοδομούν τα τελευταία χρόνια, αναζητεί τη διέξοδο και τη ρήξη με το κατεστημένο; Αναλογίστηκαν ποιες είναι οι επιλογές που έχει μπροστά του αντικρίζοντας ένα ψηφοδέλτιο; Επιλογές που ουσιαστικά αποτελούν αποχρώσεις του ίδιου, γκρίζου χρώματος...
Στην Κύπρο, παρουσιάζεται το πρωτοφανές φαινόμενο η αντιπολίτευση - πέραν από μερικές τεχνητές εντάσεις - να είναι ο πιο φανατικός υποστηριχτής του κυβερνώντος κομμουνιστικού κόμματος. Μπορεί να τους χαρίστηκε η μοίρα και να μη χρειάστηκε να συνεργαστούν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, είναι όμως φανερό πως στα μείζονα, ο καλύτερος νεροκουβαλητής του προέδρου Χριστόφια, είναι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης.
Αυτομάτως, ο νέος που δεν επιθυμεί να ενισχύσει την κομμουνιστική ευρωπαϊκή ομάδα ή τους τοπικούς ανεπαρκώς αντιπολιτευόμενους συμμάχους της, αποκλείει τα δυο μεγάλα κόμματα. Η κατάσταση γίνεται όμως ακόμα τραγικότερη, όταν ανασκοπήσει τους "μικρότερους" συνδυασμούς.
Το σχεδόν μονίμως συγκυβερνών ΔΗΚΟ βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αναζήτηση ταυτότητας. Παραπαίει ανάμεσα στον φιλελεύθερο και το σοσιαλιστικό χώρο αδυνατώντας να πείσει τα μέλη του για το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό του κόμματος στην Ευρώπη. Πώς θα μπορούσε να πείσει τον απλό ψηφοφόρο; Συν τοις άλλοις, μετέχει σε μια κυβέρνηση με αναβαθμισμένο μάλιστα ρόλο, με την οποία διαφωνεί στα πλείστα όσα. Πολλές φορές, αναδεικνύεται και στον κυριότερο πολέμιό της, ιδιαίτερα με τις - ορθές κατά τα άλλα - επισημάνσεις επί του Εθνικού. Είναι όμως μεγάλη παραδοξότητα, να καταγγέλλει αφενός τις διολισθήσεις του ΔΥΣΑΚΕΛ στο Κυπριακό και να είναι ταυτόχρονα συνεργάτης στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Ομοίως, το λεγόμενο Σοσιαλιστικό κόμμα της ΕΔΕΚ, συμπεριφέρεται εντός Κύπρου με τον ίδιο τρόπο όπως και το ΔΗΚΟ. Αντιπολιτεύεται απολαμβάνοντας τα οφέλη της συγκυβέρνησης από την οποία αρνείται πεισματικά να αποχωρήσει. Ζητά από το εκλογικό σώμα να τη βοηθήσει να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο, ώστε να ασκήσει την επιρροή της επί του Σοσιαλιστικού Ευρωπαϊκού Κόμματος. Την ίδια ώρα όμως, αδυνατεί να εξηγήσει πως θα περάσει τις θέσεις μας στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κινήματα, όταν δεν μπορεί να το κάνει με το ίδιο, το "αδερφό" ΠΑΣΟΚ. Γνωστές οι "παροτρύνσεις" του επίσημου ΠΑΣΟΚ προς τον Κυπριακό Ελληνισμό να θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία το 2004. Ούτε καν ίδρωσε το αυτί τους από τον "αγώνα" των Κύπριων σοσιαλιστών, ενάντια στο σχέδιο "Ανάν". Αυτές οι παραδοξότητες, σε συνδυασμό με την αδυναμία να παντρέψει το προοδευτικό-σοσιαλιστικό προφίλ από τη μια, με τις πατριωτικές κορώνες από την άλλη, κρατούν άλλωστε καθηλωμένα τα ποσοστά τις ΕΔΕΚ εδώ και τόσα χρόνια σε μονοψήφιους αριθμούς.
Λίγη περισσότερη ειλικρίνεια ίσως βρίσκει κανείς στα λεγόμενα "μικρά" κόμματα. ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, δεν διστάζουν να θέτουν ξεκάθαρα τις διαφωνίες τους στα του Εθνικού Συμβουλίου, ενώ ασκούν ίσως την πιο ορθολογική αλλά ταυτόχρονα έντονη αντιπολίτευση στα εσωτερικά θέματα, λέγοντας τα "συκα-σύκα" σε αρκετές περιπτώσεις. Η προσπάθεια όμως για "άνοιγμα" σε όσο το δυνατό περισσότερους χώρους, έχει σαν συνέπεια το στρογγύλεμα των θέσεων. Αμφότερα τα δυο κόμματα "μυρίζουν" αντι-ομοσπονδιακά, με πιο έντονη την οσμή στις θέσεις του ΕΥΡΩΚΟ. Υπάρχει όμως μια εποικοδομητική ασάφεια(είναι και του συρμού ο όρος) στα όσα οι εκπρόσωποι του κόμματος δηλώνουν. Όταν στη γλώσσα του πολιτικού υπεισέρχονται οι όροι "σωστό περιεχόμενο" και "αποφυγή ονοματολογίας" ο ψηφοφόρος γίνεται ολοένα και πιο καχύποπτος. Δεν θέλει να χαραμίσει την ψήφο του σε κάποιον που δεν έχει αποκρυσταλλωμένες και ξεκάθαρες θέσεις στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα του τόπου.
Το λευκό ψηφοδέλτιο ή η ψήφος στις παραλίες, είναι λοιπόν μια πολιτική πράξη. Οι αντιομοσπονδιακές φοιτητικές παρατάξεις, που χρόνο με το χρόνο παρουσιάζουν αλματώδη άνοδο, οι νέοι που βρίσκονται σε σύγχυση για τις θέσεις και την ιδεολογία των περισσοτέρων κομμάτων, οι απογοητευμένοι πολίτες που βρέθηκαν εκτεθειμένοι μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι πολιτικοποιημένοι! Είναι απογοητευμένοι και ταυτόχρονα επιθυμούν να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους.
Κάθε εγγεγραμμένος ψηφοφόρος που θα απέχει συνειδητά από την αναμέρτηση, κάθε άκυρο ή λευκό ψηφοδέλτιο, αποτελεί μια φωνή απόγνωσης και διαμαρτυρίας για το θέατρο του παραλόγου στο Κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Κι αν οι ταγοί δεν πάρουν τα μηνύματα τώρα, θα βρεθούν προ εκπλήξεως στις εκλογικές διαμάχες που ακολουθούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου