Με μια λιτή, αλλά γεμάτη νόημα, ανακοίνωση στην προσωπική της ιστοσελίδα, η καλλιτέχνης δηλώνει πως σε καμιά περίπτωση δεν θα στήριζε εν γνώσει της, ένα καθεστώς που σχετίζεται με την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στον κάθε ένα, που μέσω μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ψηφοφορίας στο διαδίκτυο, συμμετοχής σε ομάδες κοινωνικής δικτύωσης ή οποιοδήποτε άλλο μέσo είχε στη διάθεσή του, συνέβαλε σε αυτή την προσπάθεια.
Το θέμα, αποκτά μεγάλη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς τη δημοσιότητα που έλαβε, πέραν της Ελλάδας και της Κύπρου, στα φύλλα των αμερικάνικων εφημερίδων και στα τηλεοπτικά δίκτυα. Ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να δοκιμάσει η ομογένεια τα αντανακλαστικά της, αλλά και να διαφωτιστεί - ανέξοδα - το αμερικανικό κοινό για το Κυπριακό.
Να μάθει ο κόσμος για το βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Να καταδικαστεί το καθεστώς του αττίλα, από την ίδια την Τζένιφερ Λόπεζ. Να γνωρίσουν πως οι Τούρκοι ενοικιάζουν τις κλεμμένες περιουσίες των Ελλήνων σε ξένους, προκειμένου να ανεγείρουν ξενοδοχειακές μονάδες. Να γίνει επιτέλους γνωστό, πως αυτές οι τουριστικές εγκαταστάσεις, είναι κτισμένες πάνω απ' το αίμα, που έχυσαν το 1974 οι Έλληνες τούτου του τόπου. Και τη γη αυτή, στερούνται οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της, για 36 τώρα χρόνια...
Δυστυχώς όμως, υπάρχει και ένα κακό σε αυτή την ιστορία. Υπάρχει και μια μεγάλη ντροπή. Το μυαλό, αυθόρμητα ταξιδεύει σ' ένα άλλο ξενοδοχείο της Κερύνειας μας, το "Ζέφυρο". Εκεί, όπου προ διετίας, ο τότε κατοχικός ηγέτης, επέλεγε να δεξιωθεί τους καλεσμένους του για το γάμο της θυγατέρας του. Στο σημείο που είδαν για τελευταία φορά τους 49 αγνοουμένους του ηρωικού 256 Τάγματος Πεζικού, τα 30 παλικάρια του 70 Τάγματος Μηχανικού και τους 6 Μηχανοκίνητους Πεζικάριους του 286.
Τι φρικτή ήταν εκείνη η μέρα. Η μέρα που ενέδωσαν, η μέρα που οι πολιτικοί μας ηγέτες αφέθηκαν κι ενέδωσαν... Που έφυγαν οδοιπόροι για τα Σούσα, να μπουν στην αυλή του Αρταξέρξη. Δυο χρόνια μετά, έρχεται μια αμερικανίδα καλλιτέχνης να τους ξεγυμνώσει. Να τους διδάξει ήθος - αν αυτό διδάσκεται πουθενά - κι ανθρωπιά. Ν' αρνηθεί τα εκατομμύρια αυτών που έβαψαν κόκκινη απ' το αίμα τη θάλασσα της Κερύνειας και να δηλώσει πως δεν συναινεί στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κυπριακού Ελληνισμού. Δικαιώματα, που βιάστηκαν βάναυσα, από την ίδια την ηγεσία, που είναι ταγμένη τάχατες να τα διαφυλάσσει...
Από αυτό το φαινομενικά μικρό κι ασήμαντο περιστατικό, διαφάνηκε η γύμνια των πολιτικών μας κι αναδείχτηκε η δύναμη του λαού! Να μας επιτρέψετε, να διατηρούμε τις εντονότατες επιφυλάξεις μας, για το αδύνατον να προληφθούν ή και να εξουδετερωθούν, οι αλλεπάλληλες κατραπακιές που υπέστη τον τελευταίο καιρό το κράτος μας: Στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με την επίσκεψη Μπαν-Κι Μουν στο ψευδο"προεδρικό", με το απ' ευθείας εμπόριο, στο ΕΔΑΔ, στα ψηφίσματα της "UNFICYP" και δεν συμμαζεύεται.
Μέρα με τη μέρα, προσπαθούν κάποιες "αόρατες δυνάμεις", να πείσουν αυτό το λαό να συνθηκολογήσει. Πασκίζουν να αποδείξουν πως ο αγώνας χάθηκε. Πως τα οχυρά πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Ότι δεν υπάρχει ελπίδα κι ας σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Πως η φλόγα στον κόσμο έσβησε κι όσοι "φωνάζουν" είναι ακραίοι κι επικίνδυνοι. Καλλιεργούν τη διχόνοια εντέχνως στο εσωτερικό μέτωπο και τσιμεντώνουν τις τύψεις κι ενοχές στη συνείδηση του Έλληνα. Τύψεις που θα τον λυγίσουν, ενοχές που θα τον κάνουν να λιποψυχήσει.
Μα δεν είναι πλέον "αόρατες" οι δυνάμεις. Φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά μας. Είναι πλέον γυμνές. Γυμνές, δια χειρός "J Lo".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου