5η Μαρτίου: Καμπάνα Ενάντια στο Ραγιαδισμό!

Η απόφαση της 5ης Μαρτίου του ΕΔΑΔ, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν για την πολιτική ηγεσία στην Κύπρο. Ακόμα κι αν ο λαός βρισκόταν - ως συνήθως - στο σκοτάδι, η ηγεσία του τόπου γνώριζε και φοβόταν την έκβαση της υπόθεσης. Πλην όμως, δεν έκανε οτιδήποτε για να την αποτρέψει.

Εκείνο που θα πρέπει να μας προβληματίσει, περισσότερο και από την ίδια την απόφαση ίσως, είναι το γεγονός πως το ΕΔΑΔ, "πάτησε" πάνω στο σχέδιο "ΑΝΑΝ" και τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις στο περιουσιακό. Πορεύτηκε δηλαδή, στο δικό μας δρόμο, κατρακύλησε στις δικές μας διολισθήσεις, χρησιμοποίησε τις διαχρονικές μας υποχωρήσεις...

Πρώτη - δυστυχώς - είναι η Ελληνοκυπριακή πλευρά που μπήκε σε διαδικασία διαπραγμάτευσης των περιουσιών μας. Εμείς βάλαμε τα σπίτια μας στο "αλά ούνα, αλά τρες", αποδεχόμενοι ότι το 1/3 των προσφύγων δεν θα επιστρέψει στις εστίες του, αλλά θα αποζημιωθεί. Εμείς πρώτοι, δεχτήκαμε ότι οι λεγόμενες "κοινωφελείς" υπηρεσίες, που παράνομα οικοδομήθηκαν στα κατεχόμενα, δεν θα επηρεαστούν από τη λύση. Είναι η πλευρά μας, η οποία μίλησε για την παραμονή 50 χιλιάδων εποίκων, οι οποίοι μοιραία, κάπου θα πρέπει να διαμείνουν. Προφανώς, όχι σε σπίτια που οικοδόμησαν οι πατέρες ή οι παππούδες τους...

Υπάρχει όμως και προσωπική ευθύνη. Συμπολίτες μας είναι αυτοί που κατέφευγαν στη λεγόμενη - όχι πια; - επιτροπή αποζημιώσεων. Αλίμονο σε όποιο τολμούσε να χαρακτηρίσει τη στάση τους προδοτική! Το "περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα" έχει εμπεδωθεί στην κοινωνία μας. Η επισήμανσή του όμως, ενοχλεί!

Ο αντικατοχικός αγώνας, μετατράπηκε από μας, σε περί χρημάτων αγώνα. Να αρπάξουμε ότι μπορούμε. Να "σώσουμε" - αν είναι σωτηρία η εκ περιτροπής προεδρία και η στάθμιση ψήφου - οτιδήποτε αν σώζεται. Περίπατο πήγαν οι αρχές της ισοπολιτείας, της ισονομίας, ακόμα και οι πιο βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και ήρθε η τιμωρία μας. Τιμωρία γιατί πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων την Τιτίνα, τη Ξενίδη-Αρέστη, τον Αποστολίδη, τους αδελφούς Φωκά, τις διακρατικές. Γιατί εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στις συνομιλίες, γυμνοί από αυτά τα θανατηφόρα για την Τουρκία όπλα. Διότι επιμένουμε να συζητούμε με τους Τουρκοκύπριους αντί τους Τούρκους, τους πραγματικά υπεύθυνους για το έγκλημα της εισβολής και της κατοχής. Επειδή δώσαμε επανειλημμένα συγχωροχάρτι στην Τουρκία, για να καπαρτίζει στον προθάλαμο της Ε.Ε. όταν, τότε, το ΕΔΑΔ την καταδίκαζε και την έθετε προ των ευθυνών της.

Την ώρα που οι Αρμένιοι, μετά από μακροχρόνιο αγώνα, κερδίζουν - ως φαίνεται - την αναγνώριση της γενοκτονίας τους, την στιγμή που το δικαίωμα κληρονομιάς των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως αναγνωρίζεται, ο δρόμος των Ελλήνων της Κύπρου προς το ΕΔΑΔ φράσσεται... Θα αναρωτηθεί άραγε η πολιτική μας ηγεσία "γιατί";

Η απάντηση είναι μάλλον "όχι". Αντ' αυτού, κάποιοι στην Κύπρο, ενδόμυχα, πανηγυρίζουν για την απόφαση. Όχι μόνο Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι αλλά και Ελληνοκύπριοι, δυστυχώς. Τα σχέδια τους για ξεπούλημα της Κύπρου, διευκολύνονται αφάνταστα σήμερα. Ο φόβος και ο πανικός που ενσπείρει μια τέτοια απόφαση, κάνουν το λαό ακόμα πιο ευάλωτο. Ηγεσίας απούσης, ακόμα πιο δεκτικό και υποχωρητικό...

Όμως, η απόφαση δεν αποτελεί την καταστροφή που κάποιοι θέλουν να παρουσιάζουν. Μπορεί να κάνει τον δρόμο προς το ΕΔΑΔ αδιέξοδο για τον προσφυγικό κόσμο, αλλά δεν αναιρεί την πραγματικότητα. Δεν αλλοιώνει τα γεγονότα. Την εισβολή, την κατοχή, την καταπάτηση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων. Δεν ανατρέπει την Ιστορική απόφαση της 28ης Απριλίου του 2009, του ιδίου Δικαστηρίου. Όταν αναγνώριζε την Κυπριακή Δημοκρατία σαν τη μόνη νόμιμη αρχή του νησιού. Όταν έκανε δεκτά τα έγγραφα μόνο του Κτηματολογίου της Δημοκρατίας. Όταν ξεκαθάριζε πως η πάροδος οποιουδήποτε χρονικού διαστήματος, δεν δημιουργεί τετελεσμένα. Όταν έκανε σαφέστατη αναφορά στη διαίρεση της Κύπρου, συνεπεία της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής.

Η απόφαση της 5ης Μαρτίου, πρέπει να μας αφυπνίσει. Να λειτουργήσει σαν καμπάνα για την δική μας πλευρά. Τέρμα στον ενδοτισμό και την υποχωρητικότητα. Καιρός να εξοπλίσουμε τη φαρέτρα μας με όλα τα βέλη που κατά καιρούς μας έδωσε ο ΟΗΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης αλλά και το ΕΔΑΔ. Είναι η ώρα να θέσουμε την Τουρκία προ των ευθυνών της. Να εκμεταλλευτούμε την Ευρωπαϊκή της προοπτική και να σταματήσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά στα εγκλήματα και την ασυνέπειά της.

Ο διεθνής παράγοντας και τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια σταμάτησαν να εμφανίζονται "βασιλικότεροι του βασιλέως". Θα μας βοηθήσουν, μόνο όταν σταματήσουμε να έρπουμε σε τραπέζια στημένων συνομιλιών. Θα μας ενισχύσουν, μόνο αφού αποσύρουμε τις απαράδεκτες υποχωρήσεις μας, που προσβάλλουν και αμαυρώνουν τα χιλιάδες χρόνια ένδοξης Ιστορίας του Κυπριακού Ελληνισμού.