Δούλοι σε αναζήτηση αφέντη

Όσα χρόνια κι αν έχουν παρέλθει απ' την κατάργηση της δουλείας, φαίνεται να μην έχουμε ξεφύγει απ' τα δουλεπρεπή μας σύνδρομα. Ίσως έχει περάσει σαν γονίδιο στο DNA η νουθεσία των γονέων προς τα παιδιά: "σωπάστε να περάσουμε".

Οι προηγούμενοι αφέντες μας, αυτοί που κατ'ευφημισμό ονομάζαμε πολιτική "ηγεσία" απέτυχαν. Κατέστρεψαν τον τόπο και διέλυσαν την κοινωνία με - ω τι ειρωνεία - πρωτομάστορες του ολέθρου τη... λαϊκή ηγεσία της "δίκαιης κοινωνίας". Αφού λοιπόν έπεσαν έξω και έριξαν το καράβι στα βράχια, αναζήτησαν νέους, διεθνούς εμβέλειας αφέντες για να μας εξουσιάσουν. Υπό ένα όρο: να είναι οι ίδιοι τοπικοί διοικητές, υποτελείς στην ανώτατη διοίκηση...

Κι εμείς τι κάνουμε; Αντί να στείλουμε αυτούς μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα στον αγύριστο, τους φερόμαστε με το σεις και με το σας. Καθόμαστε μάλιστα και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ποιοι φταίνε το περισσότερο, ποιος ήξερε και κοιμόταν όρθιος, ποιος λειτούργησε εγκληματικά και ποιος ήταν η αθώα περιστερά που δεν φταίει σε τίποτα. Αγοράζουμε δε, τσάμπα και βερεσέ, τις υποσχέσεις για απόδοση ευθυνών και παραδειγματικές τιμωρίες. Λες κι έχει πληρώσει κανείς σ' αυτό τον τόπο ποτέ, για οτιδήποτε!

Όταν οι πολιτικοί μιας χώρας σταθούν κατώτεροι των περιστάσεων, δεν τους ανακυκλώνουμε. Ούτε ψάχνουμε κάποια ξένη δύναμη - λιγότερο ή περισσότερο φίλια - για να μας διαφεντεύει. Δεν είναι δυνατόν να φερόμαστε ως σκλάβοι που απλά έχουν την ψευδαίσθηση ότι διαλέγουν αφεντικό και δήθεν επιλέγουν κάποια Τρόικα σοφών να τους επιβάλει πολιτική, επειδή οι ίδιοι είναι ανίκανοι και ανάξιοι να το κάνουν.

Εάν μετά κι απ' αυτή την καταστροφική εμπειρία του τόπου μας, την για άλλη μια φορά διάλυσή του, δεν επαναστατήσουμε, τότε δεν θα το κάνουμε ποτέ! Θα μείνουμε μια ζωή μίζεροι σκλάβοι, να αυτομαστιγωνόμαστε μετά από κάθε κακό που μας συμβαίνει και να διερωτούμαστε πως θα ήταν άραγε να ήμαστε ελεύθεροι, δίχως ποτέ να βρίσκουμε την τόλμη και το θάρρος να ελευθερωθούμε. Αυτό θέλουμε;