29 Ιαν 2011

30/01/1911 «Και Εγένετο Φως»

«Αναγνωστήριον Ανόρθωσις», «Μουσικός, Φιλολογικός, και Φιλανθρωπικός Σύλλογος Ανόρθωσις», «Ανόρθωσις Αμμοχώστου». Μια εκατοντάχρονη διαδρομή στην Ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού, με αφετηρία το 1911.

Σύμβολο ο μυθικός Φοίνικας και χαρακτηριστικό γνώρισμα η συνεχής αναγέννηση μέσα από τις στάχτες. Η Ανόρθωσις, εκατό χρόνια μετά, εξακολουθεί να γράφει σελίδες χρυσές, Ιστορίας ένδοξης. Ένας αιώνας προσφοράς στον τόπο και τον άνθρωπο. Δημιουργίας και αλληλεγγύης, με όπλα την πίστη στο Θεό και την αφοσίωση στην πατρίδα…

Ο Σύλλογος αντιστέκεται στον Άγγλο κατακτητή, η Ανόρθωσις δεν κάμπτει το φρόνημα και αποζητά Λευτεριά και Ένωση. Το «Αναγνωστήριον» της Αμμοχώστου, αλληλέγγυο στο δοκιμαζόμενο, αδελφό, μητροπολιτικό Ελληνισμό, κοντά στον προσφυγοποιημένο Πόντο, απαλύνει όπως μπορεί τις πληγές της Μικρασίας. Ο μυθικός Φοίνικας, παρών στον αντιφασιστικό αγώνα, προσφέρει τα τέκνα του στον πόλεμο κόντρα στις δυνάμεις του άξονα. Η νεολαία της Αμμοχώστου, πρωτεργάτης και σημαιοφόρος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, εξαργυρώνει με αίμα και θυσίες την ανιδιοτελή προσφορά της.


Καίγεται η Ανόρθωσις; Ανατινάζεται το οίκημά της; Μένει «νεκρή», όσο και ο Φοίνικας. Μεταμορφώνεται στη «Μεγάλη Κυρία», που θα παλέψει ως νέος Διγενής στα «Μαρμαρένια Αλώνια». Μόνο που αυτή θα κερδίσει τον Χάροντα και θα αναγεννηθεί!

Προσφυγοπούλα η «Κόρη της Αμμοχώστου»; Ζει τον πόλεμο, τον κατατρεγμό, την φτώχεια, μαζί με τα άξια τέκνα της; Να τη, σαν τη Ρωμιοσύνη, «πετιέται από ’ξαρχής, αντρειεύει και θεριεύει», «μια Κυρία έρχεται απ’ το χθες», ανεβαίνει πάλι στο θρόνο της. Ένας θρόνος, ο οποίος δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, απ’ τις καρδιές, απ’ τις λαχταρούσες για Λευτεριά ψυχές, των απανταχού Αμμοχωστιανών…

Η Ανόρθωσις γράφει Ιστορία και η Ιστορία υποκλίνεται στην Ανόρθωση! Αυτό το Σωματείο, η πάλλουσα ετούτη καρδιά της Αμμοχώστου, δεν ανήκει σε κανένα. Μα ταυτόχρονα, τη δικαιούνται όλοι. Είναι το κληροδότημα της Ιστορίας, στο σύγχρονο Κυπριακό Ελληνισμό. Αποτελεί το μυστικό υπερόπλο των Ρωμιών, που έμειναν όρθιοι να φυλάν τις Θερμοπύλες, στο Νοτιοανατολικότερο ελεύθερο άκρο του Ελληνισμού. Τι κι αν η μάνα Αμμόχωστος είναι σκλαβωμένη; Ο κατακτητής δεν τολμά να μπει στην πόλη. Σκιάζεται απ’ τα φαντάσματα. Τον κυνηγούν οι Ερινύες, γιατί τόλμησε ν’ αποκόψει τη μάνα απ’ το παιδί. Που στέρησε απ’ την Αμμόχωστο, την Ανόρθωσή της…

Η Ιστορία μας σεβάστηκε και μας σέβεται. Σήμερα, ο σύγχρονος Ανορθωσιάτης, ο αγνός, αγωνιστής «Μαχητής», οφείλει με τη σειρά του να αναγνωρίσει το βάρος της παρακαταθήκης που φέρει. Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν απειλείται απλά, αλλά διώκεται από τον Τούρκο εισβολέα, όπως οι πρόγονοί μας απ’ τον Άγγλο δυνάστη. Κάθε διαθέσιμο μέσο και οποιαδήποτε τακτική είναι εφικτή, θα χρησιμοποιηθούν προκειμένου να απαξιωθεί ο λαός, να αμβλυνθεί η αγωνιστικότητά του, να καμφθεί το φρόνημα και εν τέλει να αφελληνισθεί ολοκληρωτικά η νήσος…


Χρέος μας, η μνήμη και απόδοση τιμής. Σε κάθε ευκαιρία, αναπολούμε και νοσταλγούμε τις πατρογονικές μας εστίες, έστω κι αν οι συγκυρίες μας έταξαν να γεννηθούμε στην προσφυγιά. Τι κι αν δεν περπατήσαμε ποτέ τα χώματα της Αμμοχώστου; Τι κι αν δεν νιώσαμε την καυτή ανάσα της καλοκαιριάτικης θαλάσσιας αύρας; Μπορεί να μην αναρριχηθήκαμε στον Πενταδάκτυλο, ούτε να μετρήσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή τους δρόμους του Βαρωσιού, σαν έκαναν - παιδιά τότε - οι γονείς και οι παππούδες μας. Περνούν όμως όλα αυτά από μπροστά μας, κάθε που βλέπουμε την ομάδα μας αγωνιζόμενη στους στίβους και τα γήπεδα της ελεύθερης Κύπρου. Γινόμαστε κοινωνοί του Βαρωσιώτικου πνεύματος, όταν με συγκίνηση αντικρίζουμε το «Famagusta», στους δέκτες των Ευρωπαϊκών τηλεοράσεων.

Η ψυχή είναι ελεύθερη – και όντας Ελληνική – τα βράδια, δεν ησυχάζει. Τριγυρνά στα σοκάκια της περίκλειστης πόλης και ψάχνει τα φαντάσματα των προγόνων να τους αποδώσει τιμές. Και κάθε ξημέρωμα, φέρνει σε μας δύναμη. Δύναμη που πήρε απ’ τα πνεύματα που συνάντησε. Απ’ τους γνωστούς και φίλους που βρήκε να σεργιανίζουν στη Σαλαμίνα, στην Έγκωμη...

Πίστη, υπομονή, επιμονή και αγώνας! Αγώνας καθημερινός και αδιάλειπτος, όπου κι αν βρεθούμε, με όποιους κι αν είμαστε. Και στην άκρη του μυαλού μας, στο βάθος της καρδιάς μας, ριζωμένη στη ψυχή μας, η βεβαιότητα! Η σιγουριά, πως θα δούμε και πάλι τη Μεγάλη Κυρία να καλπάζει στο ΓΣΕ, μες το όμορφο Βαρώσι μας. Με τις ευχές των παπάδων που θα λειτουργούν ελεύθερα τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας. Υπό το άγρυπνο βλέμμα των ρεσπέρηδων, που θα καλλιεργούν τη δική μας γη, την ποτισμένη με το αίμα ηρώων.

Είμαστε απόλυτοι γι’ αυτό τώρα πια. Έχοντας διδαχτεί για τόσα εθνικά έπη αυτής της ομάδας, έχοντας βιώσει παλιά και σύγχρονα αγωνιστικά θαύματα, διερωτόμαστε φυσιολογικά: Γιατί όχι ακόμα ένα; Την «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»!

Δημοσιεύεται στη «Γαλανόλευκη Θύρα»

Δεν υπάρχουν σχόλια: