Ενότητα στην Πράξη

Διανύουμε τις επετείους των πιο μαύρων ημερών στην σύγχρονη Ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού. Τους πραξικοπήματος και της πρώτης εισβολής του 1974.

Επέτειοι, οι οποίες ήδη άρχισαν να γίνονται αφορμή για κομματικές αντιπαραθέσεις και έριδες, ανάμεσα σ' αυτούς που θέλουν να πολώνουν το κλίμα και βολεύονται να διχάζουν το λαό. Δήθεν καυγάδες εκείνων οι οποίοι διαμοιράζουν τους ημικρατικούς και λυμαίνονται τη δημόσια υπηρεσία εξυπηρετώντας "ημετέρους", κατόπιν υποδείξεων από ηλεκτρονικά... "ραβασάκια", μ' αυτούς που απλά το έκαναν πιο κομψά λίγα χρόνια πριν, ή ετοιμάζονται να το κάνουν στο μέλλον!

Την ίδια στιγμή, για τα "μάτια του κόσμου", ανέξοδες εξαγγελίες αγώνα δικαίωσης από τον... άμβωνα των ιδιωτικών αεροσκαφών και φυσικά, μακρυά από τις αντικατοχικές πορείες στη γραμμή αντιπαράταξης ή τα μνημόσυνα των σύγχρονων ηρωομαρτύρων Ισαάκ και Σολωμού. Διότι εκεί, δεν τους "παίρνει" να εκφωνούν ομιλίες με κεντρικό νόημα αυτό που επιτάσσει η μόδα των τελευταίων χρόνων: την προσπάθεια ενοχοποίησης του κυπριακού Ελληνισμού και την καλλιέργεια υποταγής στις συνειδήσεις...

Το μόνο που σίγουρα δεν θα γίνει, είναι ενδοσκόπηση. Προσπάθεια μελέτης της Ιστορίας, αντί για απλή ανάγνωσή της στις εκδηλώσεις και τα μνημόσυνα. Αναλογισμός των λαθών που μας έφεραν από την αυτοδιάθεση-Ένωση του '59, στη διζωνική ομοσπονδία, τη στάθμιση της ψήφου, την εκ περιτροπής, τους εποίκους, σήμερα.

Θα αντιληφθούμε άραγε, έστω κι αργά, το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούμε; Την φαυλότητα της πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του "ναι" - και του τσιμεντώματος του - από τη μια, και τις δυνάμεις του "όχι" από την άλλη; Τους "ενδοτικούς και πατριώτες" ή "ρεαλιστές και απορριπτικούς", ανάλογα με την οπτική του καθενός; Το καταστροφικό του συνεχούς κατακερματισμού του εσωτερικού μετώπου και της εκτόξευσης πυρών εκατέρωθεν;

Τίποτα δεν έχει διδάξει η 15η Ιούλη του 1974; Δεν είναι η πιο επώδυνη απόδειξη, της ανάγκης για ενότητα, για συνεπή αντικατοχικό αγώνα από όλες τις παρατάξεις, τα κόμματα, τις οργανώσεις; Για πόσο θα εξακολουθούν τα μικροπολιτικά συμφέροντα να τίθενται πέραν και πάνω από την εθνική προκοπή; Ας συνετιστούν οι ταγοί των κομμάτων, πριν ο λαός αναγκαστεί να τους αφήσει στο περιθώριο. Να προβληματιστούν από την αδιαφορία του συντριπτικού 40% στις περασμένες ευρωεκλογές. Αδιαφορία που, την κρίσιμη ώρα, θα μετατραπεί σε αγανάκτηση, με συνέπειες απρόβλεπτες και καταστροφικές για εκείνους που σήμερα άρχουν και διαφεντεύουν.

Η μόνη ελπίδα για επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού - διότι περί αυτού πρόκειται πλέον - είναι η πραγματική συστράτευση όλων των δυνάμεων και η σφυρηλάτηση ενός αρραγούς, ενιαίου μετώπου. Ένας είναι ο εχθρός: η τουρκική επεκτατική πολιτική, με εκφραστή της, τις δυνάμεις κατοχής. Έποικοι, σφετεριστές των περιουσιών μας, καταπατητές της γης μας, είναι όλοι γρανάζια του τουρκικού ιμπεριαλισμού και πρέπει να φύγουν.

Με την εξαγγελία ενός υπερκομματικού, αχρωμάτιστου, αντικατοχικού αγώνα, ενός αγώνα δικαίωσης και Επιστροφής στις πατρογονικές μας εστίες, θα αλλάξουμε τη μοίρα αυτού του τόπου. Μπορούμε να χωρέσουμε και θα χωρέσουμε όλοι στο ίδιο χαράκωμα. Μακρυά από κόμματα και φατρίες. Με μόνο στόχο και σκοπό, την απαλλαγή από την κατοχή. Την απελευθέρωση των πατρογονικών μας εστιών και την απόδοση της γης των Ελλήνων, στους νόμιμους κατοίκους της.

Τότε και μόνον τότε θα επέλθει η Ενότητα. Στην πράξη κι όχι στα λόγια! Στον καθημερινό, αδιάλειπτο, ανιδιοτελή αγώνα για θωράκιση του τόπου μας και βαθιά γνώση της Ιστορίας μας. Στην προσπάθεια για ενημέρωση των ξένων και διαφώτιση των εταίρων μας. Στη μάχη για ανατροπή των τετελεσμένων της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Στις θυσίες που επιβάλλεται να γίνουν, για απελευθέρωση αυτού του τόπου!

Ενότητα κι Αγώνας στην πράξη κι όχι στα λόγια. Ας ξεκινήσουμε από τις φετινές αντικατοχικές εκδηλώσεις.