Ο Μύθος της "Οδυνηρής Λύσης"

Ένας από τους κυριότερους παράγοντες για τους οποίους ολοένα και διολισθαίνουμε στο Κυπριακό Πρόβλημα από το 1959 μέχρι σήμερα, είναι η απουσία οξυδερκούς πολιτικής σκέψης εκ μέρους μας. Η μη δημιουργία μιας "σχολής", η οποία να αναλύει τα διεθνή δεδομένα, να επεξεργάζεται πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να προκύψουν στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, να προλαβαίνει καταστάσεις πριν αυτές γίνουν τετελεσμένα.

Για την απόδειξη του πιο πάνω, δεν απαιτείται τίποτα περισσότερο από μια απλή ανασκόπηση της σύγχρονης Ιστορίας μας. Οι συνθήκες εγγυήσεων του 1960, ήταν φανερό πως θα οδηγούσαν μελλοντικά στην "επέμβαση", την εισβολή δηλαδή, της Τουρκίας. Η αποδοχή εκ μέρους μας της λεγόμενης Τουρκο-Κυπριακής κοινότητας, αντί μιας μουσουλμανικής ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ μειονότητας ή έστω κοινότητας - όπως για παράδειγμα στη Θράκη - έδινε στην Τουρκία λόγο στα εσωτερικά της Κύπρου. Η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας, άφηνε γυμνή την αμυντική μας θωράκιση. Το ίδιο το πραξικόπημα του 1974 που ΟΛΟΙ ανέμεναν αλλά βολεύονταν - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - να το αφήσουν να εκδηλωθεί, δεν υπήρχε περίπτωση να μην οδηγήσει σε εισβολή.

Έτσι και σήμερα, έχουμε διολισθήσει στη "οδυνηρή λύση" της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Με τη θεωρία του "ευκταίου και εφικτού" να μας καθοδηγεί, ή καλύτερα να μας στοιχειώνει, από το 1977 μέχρι σήμερα. Λησμονώντας πως το 1977(όταν αποδεχτήκαμε και συμφωνήσαμε Δικοινοτική αλλά ΟΧΙ Διζωνική Ομοσπονδία) η Κύπρος ήταν μια χώρα με ορθάνοιχτες και αιμορραγούσες τις πληγές της εισβολής. Ένα κράτος με 200'000 πρόσφυγες που ζητούσαν στέγη, 1619 αγνοούμενους, συγγενείς πεσόντων, εγκλωβισμένους... Μια οικονομία κατεστραμμένη από την αρπαγή της Κερύνειας και κυρίως της Αμμοχώστου. Ένα νησί με μοναδικό σύμμαχο την Ελλάδα της μεταπολίτευσης η οποία καλά-καλά δεν είχε βάλει τάξη στα του οίκου της και συνεπώς αδυνατούσε να παράσχει βοήθεια. Μια χώρα που θα δεχόταν οτιδήποτε προκειμένου να απαλλαγεί από την πραγματική απειλή του τουρκικού στρατού, μια απειλή που είδε να πραγματώνεται μόλις 3 χρόνια πριν.

Τώρα, τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες και ισότιμο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει ενταχθεί στην Ο.Ν.Ε. και η Οικονομία της είναι εξασφαλισμένη, ενώ αμυντικά θωρακίζεται πέραν από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα - ασχέτως αν κάποιοι το αφήνουν να ατονεί - και από το Ευρωπαϊκό Αμυντικό Δυναμικό. Οι προσπάθειες της Τουρκίας για ανακήρυξη ψευδοκράτους έχουν πέσει στο κενό(Ψήφισμα ΟΗΕ 541 του 1983). Η ένταξη και μόνο ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας. Σημαντικότερο δε απ' όλα, είναι πως με την ένταξή της, η Κύπρος πλέον καθίσταται ΚΡΙΤΗΣ της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Έστω και αν γεωστρατηγικά υστερεί, έχει την υπεροπλία στον πολιτικό και διπλωματικό τομέα. Ή τουλάχιστον, θα μπορούσε να την είχε, αν το επεδίωκε.

Προς τι λοιπόν το άγχος και ο φόβος για τον μπαμπούλα της "τελευταίας ευκαιρίας"; Ανησυχούμε για την παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής δια του εποικισμού; Πολύ ορθά κάνουμε! Τι πράττουμε όμως προς την κατεύθυνση της ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ αυτού του εγκλήματος; Ποιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνουμε, σε συνδυασμό με την Ελλαδική διπλωματία, για την ανάδειξη αυτού του εγκλήματος; Πως εκμεταλλευόμαστε την παρουσία μας στην Ευρώπη ώστε να κάμουμε τη συμμετοχή μας ουσιαστική και με αξία;



Από το 1992 (2&27 Απριλίου) το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδικάζει την Τουρκία για μαζικές παραβιάζεις των Ανθρωπίνων μας Δικαιωμάτων και επιβεβαιώνει τον παράνομο, εκτεταμένο εποικισμό των κατεχομένων. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόσο στην υπόθεση-σταθμός της Τιτίνας Λοϊζίδου το Δεκέμβριο του 1996, όσο και στη Διακρατική του 2001, δικαιώνει απόλυτα την πλευρά μας. Μόλις προ τριμηνίας, το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποφαίνεται υπέρ του Μελέτιου Αποστολίδη και ενάντια στους "Όραμς", ουσιαστικά καταδικάζοντας τον σφετερισμό των Ελληνοκυπριακών κατεχόμενων περιουσιών από τον οποιοδήποτε, είτε Τούρκο, είτε Ευρωπαίο πολίτη...

Ως πότε οι ξένοι θα παρουσιάζονται βασιλικότεροι του βασιλέως; Για πόσο καιρό θα απαιτούν οι άλλοι να απομακρυνθούν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα κι εμείς θα συζητούμε τα ποσοστά που θα παραμείνουν και για ποιο διάστημα; Τι αξία έχει όταν τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια καταδικάζουν με βδελυγμία τον εποικισμό κι εμείς συζητούμε ήδη για πενήντα χιλιάδες εποίκους;

Κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να αποδεχτούμε την κατοχή και τα τετελεσμένα της. Η μόνιμη ανταλλαγή πληθυσμών, ο εποικισμός, η παραμονή κατοχικού στρατού, η αναγνώριση συνιστώντων "στέιτς" (που κατά τον σύμβουλο του Προέδρου, Τουμάζο Τσιελεπή μπορεί να είναι από Πολιτείες και Κρατίδια μέχρι... Δημοκρατίες!!! - ΡΙΚ, "Το Συζητάμε") αποτελούν συγχωροχάρτι της εισβολής και νομιμοποίηση της κατοχής!

Δεν είναι μόνο οι ηρωικοί πεσόντες του 1974 που θα μας καταδικάσουν αν κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά όλες οι επερχόμενες γενιές του Ελληνισμού. Αν προσυπογράψουμε την τουρκοποίηση μέρους του νησιού μας, είναι ταυτόσημο με το να προδιαγράφουμε πλήρη κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία τα επόμενα χρόνια.

Δεν αμφιβάλουμε για τις προθέσεις, τα κίνητρα και τον πατριωτισμό κανενός. Αμφισβητούμε όμως τη σχολή σκέψης πάνω στην οποία βαδίζουν οι αιρετοί άρχοντες του τόπου. Μια φιλοσοφία που θέλει να ικανοποιεί εις το διηνεκές την τουρκική αδηφάγο εξωτερική πολιτική, μη αντιλαμβανόμενη πως δεν πρόκειται ποτέ να κορεστεί. Δεν καταλαβαίνουν με άλλα λόγια οι ηγέτες μας, πως η Τουρκία δεν θα χορτάσει και δεν θα ικανοποιηθεί μέσα από μια "οδυνηρή λύση".

Αντιθέτως, αν μετά από μια φρικαλέα και βάρβαρη εισβολή, κατόπιν μιας τριανταπεντάχρονης και πλέον κατοχής Ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους, η Τουρκία απενοχοποιηθεί, ενταχθεί μετά τιμών στην Ευρώπη και αποκομίσει και εδαφικά οφέλη, θα είναι μια άνευ προηγουμένου πανηγυρική νίκη της, όμοια της οποίας στην Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ! Θα αποτελεί δικαίωση της πορείας που με απίστευτη συνέπεια τόσα χρόνια ακολουθεί η Άγκυρα. Συνεπώς, δεν θα έχει κανένα, μα κανένα απολύτως λόγο να μεταβάλει πλέον μια τόσο επιτυχημένη, κερδοφόρο για την ίδια, πολιτική...