19 Μαΐ 2009

19η Μαΐου: Πατρίδες Χαμένες, Ποτέ Ξεχασμένες

Από το 1994, η 19η Μαΐου έχει αναγνωριστεί από το Ελληνικό κοινοβούλιο ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Δυστυχώς όμως, η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας αγνοούν τα γεγονότα του 1919 ενώ, κι εμείς οι ίδιοι, δεν αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή στους πεσόντες και διωχθέντες αδερφούς.

Οκτώ χρόνια μετά την άλωση της πρωτεύουσας του Βυζαντίου, της Κωνσταντινούπολης (1453), οι Οθωμανοί (Τούρκοι) θα αλώσουν και την πρωτεύουσα του Ποντιακού κράτους, την Τραπεζούντα (1461). Ο Ποντιακός Ελληνισμός, δέχεται την ίδια καταπίεση με όλους τους υπόλοιπους υπόδουλους Έλληνες, ενώ, αρκετά συχνά, έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά βίας και διωγμών, εκκαθαρίσεις χωριών, εξανδραποδισμοί.

Δυο αιώνες αργότερα (17ος αιώνας) ξεκινά το κύμα του εξισλαμισμού δια της βίας όλων των υπόδουλων περιοχών. Μάλιστα, η στάση των Τούρκων όσο ανατολικότερα προχωρούμε στο «Βαθύ κράτος» ολοένα και σκληραίνει, με αποτέλεσμα, οι αδερφοί Πόντιοι να βιώνουν ίσως το σκληρότερο πρόσωπο του απάνθρωπου δυνάστη...

Κατά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (1735-1737), δίνεται η αφορμή ώστε ο Ποντιακός Ελληνισμός να περάσει τις μεγαλύτερες δοκιμασίες. Οι Πόντιοι, κατηγορούνται τάχατες ως σύμμαχοι των Ρώσων και υπονομευτές των γραμμών αμύνης του Τουρκικού στρατού. Το μένος και το μίσος κατά οτιδήποτε Χριστιανικού, μετατρέπεται σε φρικιαστικές πράξεις και εξευτελιστικές συμπεριφορές προς τους αδερφούς μας. Ακόμα και μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι χρησιμοποιούν τις αστείες αυτές δικαιολογίες σαν ελαφρυντικό, για την γενοκτονία που κατά τα άλλα… αρνούνται ότι διέπραξαν. Δεν είναι τυχαίο που η ίδια γραμμή χρησιμοποιείται και για την ΕΟΚΑ και τους Έλληνες της Κύπρου γενικότερα, θέλοντας να δικαιολογήσουν το έγκλημα του 1974 που ζούμε ως σήμερα...

Με το τέλος του Ρωσο-τουρκικού πολέμου και την νίκη ουσιαστικά της Τουρκίας - αφού οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν - αποφασίζεται ότι το «αγκάθι» των Ελλήνων του Πόντου πρέπει ολοκληρωτικά να εκριζωθεί. Οι εθνικιστές Νεότουρκοι, ορκίζονται το 1911 να μην αφήσουν κανένα Έλληνα ή Χριστιανό να αναπνέει ανατολικότερα από το Αιγαίο πέλαγος. Με βιασμούς των θηλέων, απειλές και κακοποίηση των ανήμπορων και ηλικιωμένων, αρπαγές παιδιών, αναγκάζουν τους Έλληνες σε φυγή. Όσοι δεν υποκύπτουν, πληρώνουν με τη ζωή τους.

Το χειρότερο δε, ήταν η αντιμετώπιση των προσφύγων από τα χωριά στα οποία έφταναν ρακένδυτοι και εξαθλιωμένοι. Ουδείς τους ήθελε. Νέοι διωγμοί και περισσότερα δεινά ακολουθούσαν σε πορείες που ήταν ουσιαστικά «πορείες θανάτου».

Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώνεται, η Τουρκία είναι χαμένη και αποδιοργανωμένη ως ένα βαθμό, έτσι αναγκάζεται να αποδεχτεί την επιστροφή ορισμένων εκ των Ελλήνων πίσω στις εστίες τους. Ωστόσο, λάθη από Ελληνικής πλευράς, μας έφεραν στο 1919 όπου ολοκληρώνεται η τουρκική «επιχείρηση». Οι κεμαλιστές, με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που φτάνουν στο αποκορύφωμά τους την 19η Μαΐου (αποβίβαση Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα) ολοκληρώνουν την ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, με πέραν των 350'000 Ποντίων να ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ για την ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ και την ΠΙΣΤΗ τους. Αυτό που δεν είναι γνωστό ευρέως, είναι πως οι αδερφοί μας συνέχισαν να αγωνίζονται στα βουνά, διεξάγοντας αντάρτικο αγώνα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αν δεν ήταν αυτή η ηρωική προσπάθεια, τα θύματα θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 350'000...

700'000 αδέρφια μας έφτασαν στον Ελληνικό χώρο, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία και την απόρριψη ενός πάμπτωχου και διαλυμένου κράτους. Κατόρθωσαν όμως να ορθοποδήσουν, να διατηρήσουν την ιστορική τους μνήμη άθικτη και να μετατρέψουν το κλάμα των "Χαμένων Πατρίδων" σε τραγούδι για την Επιστροφή και το Λυτρωμό. Διατηρούν τους μεταξύ τους δεσμούς, συντηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις τους, κρατούν ζωντανό τον προσφυγοποιημένο Ποντιακό Ελληνισμό!

Διεθνώς, η Γενοκτονία δεν αναγνωρίζεται, με το πρόσχημα ότι τότε δεν υπήρχε δήθεν σε ισχύ τέτοιο νομικό καθεστώς και συνεπώς μπορούμε να μιλούμε μόνο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όπως κι αν θέλουν να το ονομάζουν όμως, εμείς, και πολύ περισσότερο οι πρόσφυγες Έλληνες Κύπριοι, ξέρουμε πολύ καλά τόσο το έγκλημα, όσο και τον εγκληματία!

Σαν Ανορθωσιάτες, νιώθουμε περηφάνια που μετά από τόσους αιώνες, για πρώτη φορά το Ελληνικό στοιχείο βγήκε νικητής μέσα στην Τραπεζούντα, έστω και σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Ίσως είναι ένα σημάδι, μια ελπίδα σε δυο αδέλφια (τον Κύπριο και τον Πόντιο) που αγωνίζονται για τις "Χαμένες Πατρίδες".

Δόξα και τιμή στον Ποντιακό Ελληνισμό. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι…

1 σχόλιο:

malloc είπε...

Καταπληκτικό όπως πάντα Μαρίνο. "Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας ΕΙΝΑΙ"