Το χαρακτηριστικό με το οποίο ασχολήθηκαν αρκετοί σχολιαστές, ήταν η ραγδαία αύξηση της αποχή. Μια αποχή, η οποία δεν είναι δα και μυστικό πως καλλιεργήθηκε: Η πόλωση ανάμεσα σε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, τα πυρά που αντάλλαζαν ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, η αδυναμία των ηγεσιών ΕΥΡΩΚΟ και Οικολόγων να ανάψουν φάρο ελπίδας, κράτησε κάτι περισσότερο από 20% των συμπολιτών μας, μακρυά από την κάλπη...
Πόσο στοίχισε όμως αυτό στα κόμματα; Η απάντηση είναι απλή: καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα, κέρδισαν από την αποχή! Κατάφεραν να κρύψουν τις σοβαρές απώλειες που υπέστησαν σε πραγματικούς αριθμούς, αφού, ως γνωστόν, τα ποσοστά των κομμάτων δίνονται αφού αφαιρεθούν η αποχή, τα άκυρα, αλλά και τα λευκά ψηφοδέλτια.
Με απλές μαθηματικές πράξεις, λαμβάνοντας υπόψιν το σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (531'463) - αφήνουμε δηλαδή εκτός κι αυτούς που ούτε καν μπήκαν στον κόπο να εγγραφούν στους καταλόγους - μπορούμε να δούμε την πραγματική εικόνα:
| Κόμμα \ Ποσοστό | Επίσημο (%) | Πραγματικό (%) |
| ΔΗΣΥ | 34,27 | 26,08 |
| ΑΚΕΛ | 32,67 | 24,87 |
| ΔΗΚΟ | 15,77 | 12,00 |
| ΕΔΕΚ | 8,93 | 6,80 |
| ΕΥΡΩΚΟ | 3,88 | 2,96 |
| ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ | 2,21 | 1,68 |
Θα ήταν σαφώς δημοκρατικότερο και αντιπροσωπευτικότερο το σύστημα, αν για το ποσοστό των λευκών τουλάχιστον ψηφοδελτίων, έμεναν και οι αντίστοιχες έδρες, κενές. Μόνο σ' εκείνη την περίπτωση θα "έκαιγε" πραγματικά τα κόμματα η απαξίωση των πολιτών και θα εργάζονταν εναντίον της αποχής, αντί υπέρ της.
Μέχρι τότε, η αποχή, το "κόμμα" που γνώρισε τη μεγαλύτερη αύξηση στα ποσοστά του και ανήλθε σε τρίτη δύναμη, θα είναι και ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, δίχως καμιά έδρα...
3 σχόλια:
Καλά ρε παιδιά...
Το 79% που εψήφισεν Νομοθέτες... χωρίς να ακούσει έστω μιαν ολοκληρωμένη πρόταση Νόμου (με λεπτομέριες όπως κόστος εφαρμογής, συνταγματικότητα, συμβατότητα με ευρωπαϊκό κεκτημένο, θεμελιώδης αρχή ως υπόβαθρο, κλπ.... όχι αερολογίες)... μπορεί να θεωρεί ότι εκέρδισε κάτι;
Μπορεί να θεωρήσει ότι κέρδισε το "δικαίωμα" να τους κρίνει. Διότι συμμετείχε στη διαδικασία, έστω και με το λευκό.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι, αλλά η υποκρισία των κομμάτων. Που τάχατες κόπτονται για την αποχή, ενώ στην πραγματικότητα παρακαλούν όλο και λιγότεροι να προσέρχονται στις κάλπες, ώστε να μη φαίνεται η γύμνια τους στα ποσοστά. Αντίθετα, πανηγυρίζουν και αύξηση!
Αγαπητέ,
Τα κόμματα ό,τι και να συμβαίνει θα ισχυρίζονται ότι βγαίνουν κερδισμένα. Ο ένας διότι αύξησε το ποσοστό και ο άλλος διότι άυξησε τους ψήφους.
Η γνώμη μου είναι ότι ο νικητής των εκλογών είναι το ΕΛΑΜ. Δεν το υποστηρίζω και δεν το ψήφισα. θεωρώ όμως ότι ένα κόμμα που εμφανίζεται προχθές και που στις ευρωεκλογές του 2009 πήρε ~600 ψήφους ενώ χθες πήρε 4.5 χιλιάδες, είναι κερδισμένο με την έννοια ότι
α) Η πολύ μεγάλη αύξηση ψήφων δείχνει μια τάση στους ψηφοφόρους που ενώ μπορεί να μην ανήκουν καν στην δεξιά/ άκρα δεξιά, νοιώθουν ότι μόνο εκεί βρίσκουν κάποιον που (έστω ισχυρίζεται ότι) αντιμετωπίζει και συμπάσχει με τα προβλήματα τους (λαθρομετανάστευση - εγκληματικότητα - εναλλακτική λύση στο Κυπριακό).
β) Με μερικές εκατοντάδες ψήφους ακόμα, θα μπει στη Βουλή. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εκεί που θα υπάρχει οριακή πλειοψηφία, ο ένας ψήφος του ΕΛΑΜ θα έχει σημασία για τα κόμματα. Σημαίνει επίσης ότι (εκτός του ΑΚΕΛ και ίσως ΕΔΕΚ) οι υπόλοιποι δεν θα έχουν την ευχέρια να το αγνοούν.
Παρόμοια τάση υπάρχει και στην Ελλάδα με την Χρυσή Αυγή.
Σε πολλές συνοικίες της Αθήνας κυρίως η ΧΑ παίρνει πάνω από 10%. Έχεις την εντύπωση ότι όλοι αυτοί είναι "άκρα δεξιά", ή "νεοναζί" ή δεν ξέρω κι'εγώ τί άλλο;
Υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα τα οποία τα μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα αγνοούν. Και αυτό στοιχίζει.
Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι του ΕΛΑΜ/ Χρυσής Αυγής και δεν το ψήφισα.
Αν όμως έβλεπα με τα μάτια μου κάποιον να καίει την Ελληνική σημαία ή να βεβηλώνει κάποιο μνημείο ηρώων (έχουμε πάμπολλα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια) και τα μεγάλα κόμματα (όχι μόνο ο ΑΚΕΛ που χαϊδέυει διάφορες παρακρατικές συμμορίες που κάνουν όλα αυτά) να κάνουν την πάπια, θα ψήφιζα ΕΛΑΜ και ας μην ανήκω στον συγκεκριμένο χώρο.
Ή αν με λήστευαν κάποιοι αλλοδαποί και κράτος δεν υπήρχε να με προστατεύσει και να επιβάλει τον νόμο και αν παραπονιόμουν θα με λέγανε "ρατσιστή" και ερχόντουσαν κάποιοι του ΕΛΑΜ να με προστατεύσουν, νομίζεις ότι θα τους έλεγα (εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος) όχι;
Έτσι, πρακτικά πράγματα. Αυτό που σου λέω συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα.
Διότι όταν κάποιος περιμένει από το κράτος να είναι κράτος και αυτό είναι καφενείο (για να μην πω μπουρδέλο) τότε πιάνεται από όπου μπορεί για να βρει προστασία και συμπαράταξη.
Φιλικά,
Ν.
Δημοσίευση σχολίου