13 Απρ 2011

Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση;

Η πιο επιτυχημένη μέθοδος για τη διαιώνιση της παραμονής των αρχόντων στην εξουσία, είναι η καλλιέργεια φόβου στις τάξεις του λαού. Αυτό έκαναν από αρχαιοτάτων χρόνων τύραννοι και βασιλείς, προκειμένου, να συσπειρώνουν τις μάζες κοντά τους και να κάμπτουν τις αντιστάσεις και τα προσκόμματα που προέκυπταν κατά την εξάσκηση της πολιτικής τους...

Η δε δημιουργία ψευτοδιλημμάτων, είναι η πιο ανέξοδη συνταγή, ώστε να γίνονται δεκτές «λύσεις-απαντήσεις», αγόγγυστα. Και τέτοια εκβιαστικά διλήμματα, διαχρονικά, είναι επιτυχημένα εκεί όπου εντοπίζεται κενό πνευματικών ανθρώπων. Διανοούμενων ή έστω σκεπτόμενων πολιτών, ικανών να παράξουν λύσεις, να τορπιλίσουν τους εκβιασμούς και να προσφέρουν επιλογές στους συμπολίτες τους.

Στη μεταπολεμική Κύπρο, ο μπαμπούλας που κρατά τους προπολεμικούς – κατά γενική ομολογία αποτυχημένους – ηγέτες στο προσκήνιο, είναι η «διχοτόμηση». Το άκουσμα και μόνο της λέξης, προξενεί πανικό στον Έλληνα της Κύπρου, ο οποίος συνειρμικά, σκέφτεται τουρκεμένη εις αεί την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Αμμόχωστο…

Ως απάντηση στον τρόμο, οι ηγέτες – κακή του μοίρα – του Κυπριακού Ελληνισμού, ευαγγελίζονται τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ένα σύστημα που δεν έχει ισχύσει πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως του «απαρτχάιντ» της Νοτίου Αφρικής! Μια ιδέα που προσεγγιστικά εφαρμόζεται στο πολύ ομαλότερων συνθηκών Βέλγιο, και φαίνεται να καταρρέει οριστικά…

Κάθε αντίθετη φωνή όμως, έχει πολύ έντεχνα εξοστρακιστεί ως εθνικιστική. Έτι χειρότερα, έχει καπελωθεί μέσα σε κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι, είτε αρνούνται να πάρουν ξεκάθαρη θέση εναντίον, είτε υποστηρίζουν στις κρίσιμες στιγμές τη ΔΔΟ.
Το δίλημμα που θέτουν, πρώτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μετά τα δυο μεγάλα κόμματα, είναι ξεκάθαρο: Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση; Κι απαντούμε με το ίδιο ακριβώς ερώτημα…

Η Κυπριακή Δημοκρατία, από ιδρύσεώς της, το 1960, ουδέποτε υπήρξε συνεταιρισμός. Κάτι στο οποίο, μετά τη κοινή δήλωση Χριστόφια-Ταλάτ, της 23ης Μαΐου του 2008, αναμένεται να μετατραπεί μετά τη λύση.

Αλήθεια, αυτό ακριβώς δεν ήταν που απέρριπτε στις 4 Μαρτίου το 1964 το Συμβούλιο Ασφαλείας, με το Ψήφισμα 186; Όταν, τότε, δεν έκανε αποδεκτή την τουρκική θέση περί συνεταιρισμού Κοινοτήτων και δεν αναγνώριζε το δικαίωμα στους Τουρκοκύπριους να αποσχιστούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο από το Κράτος.

Επαναβεβαίωση της ίδιας θέσης είχαμε και την 1η Νοεμβρίου 1974, μετά την εισβολή. Η ανεξαρτησία, η εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν για τα Ηνωμένα Έθνη αδιαπραγμάτευτα! Όπως ισχυρή ήταν και η εντολή για αποχώρηση του κατοχικού στρατού, με ταυτόχρονη επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.

Η Ιστορία επαναλήφθηκε και το 1983, με το Ψήφισμα 541 που ακολούθησε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ισχυροποίηση της θέσης μας, είχαμε μόλις πρόσφατα, μέσω της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της τουρκικής διπλωματίας και τους βρυχηθμούς του κατοχικού στρατού, η Κύπρος, μπήκε με το σπαθί της στην Ευρώπη, ως μία και ενιαία!

Είναι πραγματικά δύσκολο, να χωρέσει ο νους την ελαφρότητα, με την οποία η δική μας πλευρά, έχει προβεί σε τέτοια παραχώρηση. Έβαλε το μόρφωμα που θα προκύψει μετά τη λύση, ενέχυρο στις ορέξεις της τουρκοκυπριακής – συνιστώσας – Κοινότητας. Μιας Κοινότητας, αποδεδειγμένα και κατ’ επανάληψη ποδηγετούμενης από το τουρκικό, βαθύ κράτος…

Το τραγικό είναι, ότι αυτή τη φορά κανείς δεν θα μας γλυτώσει. Όταν η Άγκυρα διατάξει, στην πρώτη αφορμή, ανταρσία από τους Τουρκοκυπρίους, η διεθνής κοινότητα θα εφαρμόσει το «ότι δεν λύνεται, κόβεται». Πλέον, δεν θα υπάρχει το «άλλοθι» της εισβολής και της κατοχής. Θα υπάρχουν δυο κοινότητες, δυο συνιστώσες πολιτείες, δυο συμβεβλημένα κρατίδια, σε φιλονικία. Κάτι που απόλυτα φυσιολογικά, θα οδηγήσει στην χάραξη γραμμής επί του εδάφους. Δύο κράτη πλέον, δύο ευρωπαϊκά κράτη, το ένα να «κλαίει» τις χαμένες πατρίδες και το άλλο να λειτουργεί ως τουρκικός δούρειος ίππος, έχοντας κερδίσει προηγουμένως διεθνή νομιμοποίηση. Αυτό που η Τουρκία αναζητά με λίγα λόγια, από το 1964!

Υπογραφή μιας τέτοιας απαράδεκτης λύσης από την πλευρά μας, θα αποτελέσει θεμέλιο λίθο στη λεγόμενη «τουρκική δημοκρατία της βορείου Κύπρου». Θα έχουμε κτίσει στους «αδερφούς» Τουρκοκύπριους ένα ευρωπαϊκό, απηλλαγμένο χρεών – αφού θα τα επωμιστούμε με τη λύση – κράτος, με ίσα δικαιώματα με την – όση θα μας έχει απομείνει – Κυπριακή Δημοκρατία. Ταυτόχρονα, η Τουρκία, θα έχει αποκτήσει τον καλύτερο σύμμαχο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υλοποιώντας τους στρατηγικούς σχεδιασμούς Νταβούτογλου…

Το ερώτημα επιστρέφεται λοιπόν προς την πολιτική ηγεσία του τόπου: Ομοσπονδία ή διχοτόμηση μας προσφέρετε; Μήπως η ομοσπονδία – και ειδικά η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – αποτελεί το τελευταίο βήμα στην επί τεσσαρακονταετίας κατολίσθηση προς τα δύο κράτη;

4 σχόλια:

Μιχάλης είπε...

Αυτό που κρατώ από το άρθρο σου είναι η αναγνώριση πως σε κάποιο σημείο στο μέλλον η διεθνής κοινότητα θα πει φτάνει, και θα αρχίσει η σταδιακή αναγνώριση του ψευδοκράτους. Ας είμαστε ρεαλιστές, λύση δεν θα υπάρξει ποτέ, την λύση που θα δεχτούμε εμείς δεν θα την δεχτούν οι τούρκοι και το αντίστροφο. Η τουλάχιστον έτσι νομίζω. Γιατί έχει αρχίσει η αλλοίωση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου, με σκοπό τη βραχυπρόθεσμη λύση του Κυπριακού, λύση η οποία φυσικά θα είναι εις βάρος μας. Το ερώτημα μου είναι, πως μπορούμε εμείς να εμποδίσουμε αυτή την επικείμενη αναγνώριση του ψευδοκράτους?

Unknown είπε...

Δεν νομίζω να αναφέρει κάπου το άρθρο ότι στο μέλλον η διεθνής κοινότητα θα μας πει φτάνει... Που το γράφει αυτό;

Στο ερώτημα που θέτεις όμως Μιχάλη, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Με το να σταματήσουμε να απενοχοποιούμε την Τουρκία, συζητώντας μόνο με τους Τουρκοκύπριους. Οφείλουμε να βάλουμε την κατοχή δύναμη στο σκαμνί με δικαστές όχι μόνο τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλος της οποίας ευελπιστεί να γίνει.

Οι κόποι του κυπριακού Ελληνισμού και ειδικά των προσφύγων για να μπούμε στην Ε.Ε., θα δικαιωθούν μόνο αν η τελευταία μετατραπεί σε εργαλείο πίεσης προκειμένου η Τουρκία να πιεστεί για υποχωρήσεις στο Κυπριακό.

Ή τουλάχιστον, ας το προσπαθήσουμε...

Michalis είπε...

Δυστυχώς, η τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει ουδεμία παραχώρηση κατά την ενταξιακή της πορεία, είτε αυτή η παραχώρηση αφορά το κυπριακό, είτε έχει να κάνει με τις ΑΟΖ στο αιγαίο, είτε αφορά άλλα θέματα. Η τουρκία ζητά έμμεσα ένταξη με μειωμένα κριτήρια, πράγμα που ποτέ δεν θα δεχτεί η ΕΕ. Έτσι το ερώτημα πλέον είναι, πόσο απεγνωσμένη είναι η τουρκία για ένταξη, αν όπως λένε οι ίδιοι δεν καίγονται για ένταξη, τότε δεν έχουμε πολλά χαρτιά ακόμα για να παίξουμε. Αν όμως η τουρκία πραγματικά θέλει την ένταξη, τότε πρέπει να το εκμεταλλευτούμε, δυστυχώς οι πολιτικοί μας είναι ηλίθιοι και τους δίνουν την κύπρο στο πιάτο.

Unknown είπε...

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε τότε, είναι να ανακαλύψουμε το μέγεθος της θέλησης της Τουρκίας. Θέτοντας - έτσι για αλλαγή - μια φορά εμείς τα εκβιαστικά διλήμματα. Εμπλέκοντας την Ε.Ε. στη διαδικασία λύσης του Κυπριακού.