Ο Μύθος της "Οδυνηρής Λύσης"

Ένας από τους κυριότερους παράγοντες για τους οποίους ολοένα και διολισθαίνουμε στο Κυπριακό Πρόβλημα από το 1959 μέχρι σήμερα, είναι η απουσία οξυδερκούς πολιτικής σκέψης εκ μέρους μας. Η μη δημιουργία μιας "σχολής", η οποία να αναλύει τα διεθνή δεδομένα, να επεξεργάζεται πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να προκύψουν στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, να προλαβαίνει καταστάσεις πριν αυτές γίνουν τετελεσμένα.

Για την απόδειξη του πιο πάνω, δεν απαιτείται τίποτα περισσότερο από μια απλή ανασκόπηση της σύγχρονης Ιστορίας μας. Οι συνθήκες εγγυήσεων του 1960, ήταν φανερό πως θα οδηγούσαν μελλοντικά στην "επέμβαση", την εισβολή δηλαδή, της Τουρκίας. Η αποδοχή εκ μέρους μας της λεγόμενης Τουρκο-Κυπριακής κοινότητας, αντί μιας μουσουλμανικής ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ μειονότητας ή έστω κοινότητας - όπως για παράδειγμα στη Θράκη - έδινε στην Τουρκία λόγο στα εσωτερικά της Κύπρου. Η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας, άφηνε γυμνή την αμυντική μας θωράκιση. Το ίδιο το πραξικόπημα του 1974 που ΟΛΟΙ ανέμεναν αλλά βολεύονταν - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - να το αφήσουν να εκδηλωθεί, δεν υπήρχε περίπτωση να μην οδηγήσει σε εισβολή.

Έτσι και σήμερα, έχουμε διολισθήσει στη "οδυνηρή λύση" της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Με τη θεωρία του "ευκταίου και εφικτού" να μας καθοδηγεί, ή καλύτερα να μας στοιχειώνει, από το 1977 μέχρι σήμερα. Λησμονώντας πως το 1977(όταν αποδεχτήκαμε και συμφωνήσαμε Δικοινοτική αλλά ΟΧΙ Διζωνική Ομοσπονδία) η Κύπρος ήταν μια χώρα με ορθάνοιχτες και αιμορραγούσες τις πληγές της εισβολής. Ένα κράτος με 200'000 πρόσφυγες που ζητούσαν στέγη, 1619 αγνοούμενους, συγγενείς πεσόντων, εγκλωβισμένους... Μια οικονομία κατεστραμμένη από την αρπαγή της Κερύνειας και κυρίως της Αμμοχώστου. Ένα νησί με μοναδικό σύμμαχο την Ελλάδα της μεταπολίτευσης η οποία καλά-καλά δεν είχε βάλει τάξη στα του οίκου της και συνεπώς αδυνατούσε να παράσχει βοήθεια. Μια χώρα που θα δεχόταν οτιδήποτε προκειμένου να απαλλαγεί από την πραγματική απειλή του τουρκικού στρατού, μια απειλή που είδε να πραγματώνεται μόλις 3 χρόνια πριν.

Τώρα, τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες και ισότιμο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει ενταχθεί στην Ο.Ν.Ε. και η Οικονομία της είναι εξασφαλισμένη, ενώ αμυντικά θωρακίζεται πέραν από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα - ασχέτως αν κάποιοι το αφήνουν να ατονεί - και από το Ευρωπαϊκό Αμυντικό Δυναμικό. Οι προσπάθειες της Τουρκίας για ανακήρυξη ψευδοκράτους έχουν πέσει στο κενό(Ψήφισμα ΟΗΕ 541 του 1983). Η ένταξη και μόνο ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας. Σημαντικότερο δε απ' όλα, είναι πως με την ένταξή της, η Κύπρος πλέον καθίσταται ΚΡΙΤΗΣ της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Έστω και αν γεωστρατηγικά υστερεί, έχει την υπεροπλία στον πολιτικό και διπλωματικό τομέα. Ή τουλάχιστον, θα μπορούσε να την είχε, αν το επεδίωκε.

Προς τι λοιπόν το άγχος και ο φόβος για τον μπαμπούλα της "τελευταίας ευκαιρίας"; Ανησυχούμε για την παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής δια του εποικισμού; Πολύ ορθά κάνουμε! Τι πράττουμε όμως προς την κατεύθυνση της ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ αυτού του εγκλήματος; Ποιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνουμε, σε συνδυασμό με την Ελλαδική διπλωματία, για την ανάδειξη αυτού του εγκλήματος; Πως εκμεταλλευόμαστε την παρουσία μας στην Ευρώπη ώστε να κάμουμε τη συμμετοχή μας ουσιαστική και με αξία;



Από το 1992 (2&27 Απριλίου) το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδικάζει την Τουρκία για μαζικές παραβιάζεις των Ανθρωπίνων μας Δικαιωμάτων και επιβεβαιώνει τον παράνομο, εκτεταμένο εποικισμό των κατεχομένων. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόσο στην υπόθεση-σταθμός της Τιτίνας Λοϊζίδου το Δεκέμβριο του 1996, όσο και στη Διακρατική του 2001, δικαιώνει απόλυτα την πλευρά μας. Μόλις προ τριμηνίας, το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποφαίνεται υπέρ του Μελέτιου Αποστολίδη και ενάντια στους "Όραμς", ουσιαστικά καταδικάζοντας τον σφετερισμό των Ελληνοκυπριακών κατεχόμενων περιουσιών από τον οποιοδήποτε, είτε Τούρκο, είτε Ευρωπαίο πολίτη...

Ως πότε οι ξένοι θα παρουσιάζονται βασιλικότεροι του βασιλέως; Για πόσο καιρό θα απαιτούν οι άλλοι να απομακρυνθούν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα κι εμείς θα συζητούμε τα ποσοστά που θα παραμείνουν και για ποιο διάστημα; Τι αξία έχει όταν τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια καταδικάζουν με βδελυγμία τον εποικισμό κι εμείς συζητούμε ήδη για πενήντα χιλιάδες εποίκους;

Κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να αποδεχτούμε την κατοχή και τα τετελεσμένα της. Η μόνιμη ανταλλαγή πληθυσμών, ο εποικισμός, η παραμονή κατοχικού στρατού, η αναγνώριση συνιστώντων "στέιτς" (που κατά τον σύμβουλο του Προέδρου, Τουμάζο Τσιελεπή μπορεί να είναι από Πολιτείες και Κρατίδια μέχρι... Δημοκρατίες!!! - ΡΙΚ, "Το Συζητάμε") αποτελούν συγχωροχάρτι της εισβολής και νομιμοποίηση της κατοχής!

Δεν είναι μόνο οι ηρωικοί πεσόντες του 1974 που θα μας καταδικάσουν αν κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά όλες οι επερχόμενες γενιές του Ελληνισμού. Αν προσυπογράψουμε την τουρκοποίηση μέρους του νησιού μας, είναι ταυτόσημο με το να προδιαγράφουμε πλήρη κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία τα επόμενα χρόνια.

Δεν αμφιβάλουμε για τις προθέσεις, τα κίνητρα και τον πατριωτισμό κανενός. Αμφισβητούμε όμως τη σχολή σκέψης πάνω στην οποία βαδίζουν οι αιρετοί άρχοντες του τόπου. Μια φιλοσοφία που θέλει να ικανοποιεί εις το διηνεκές την τουρκική αδηφάγο εξωτερική πολιτική, μη αντιλαμβανόμενη πως δεν πρόκειται ποτέ να κορεστεί. Δεν καταλαβαίνουν με άλλα λόγια οι ηγέτες μας, πως η Τουρκία δεν θα χορτάσει και δεν θα ικανοποιηθεί μέσα από μια "οδυνηρή λύση".

Αντιθέτως, αν μετά από μια φρικαλέα και βάρβαρη εισβολή, κατόπιν μιας τριανταπεντάχρονης και πλέον κατοχής Ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους, η Τουρκία απενοχοποιηθεί, ενταχθεί μετά τιμών στην Ευρώπη και αποκομίσει και εδαφικά οφέλη, θα είναι μια άνευ προηγουμένου πανηγυρική νίκη της, όμοια της οποίας στην Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ! Θα αποτελεί δικαίωση της πορείας που με απίστευτη συνέπεια τόσα χρόνια ακολουθεί η Άγκυρα. Συνεπώς, δεν θα έχει κανένα, μα κανένα απολύτως λόγο να μεταβάλει πλέον μια τόσο επιτυχημένη, κερδοφόρο για την ίδια, πολιτική...

20 του Ιούλη, Σήμερα

Ο διαπεραστικός ήχος των σειρήνων, το πρωί κάθε 20ης του Ιούλη, μοιάζει με τις μέλισσες του Ονήσιλου. Αυτές που έστελνε ο αρχιλεβέντης Βασιλιάς της Σαλαμίνας, να μας κεντρίσουν. Αυτές, που ψοφούσανε στο παχύ μας δέρμα κατά τον Παντελή Μηχανικό, κι εμείς δεν νιώθαμε τίποτα...

Ουρλιάζουν οι σειρήνες το μήνυμα, μα εμείς αδιαφορούμε. Προσπαθούν να επαναφέρουν τις μνήμες που έβαλαν άλλο ένα χρόνο στην πλάτη - τον τριακοστό πέμπτο συναπτό - μα δεν μένουν μέχρις εκεί. Κεντρίζουν, μάχονται, θέλουν να μας ξυπνήσουν... αλλά εμείς, κοιμόμαστε.

Η ανασκόπηση της 20ης του Ιούλη του 1974 δεν έχει τόση σημασία, όση έχει η ενδοσκόπηση της 20ης του δευτερογιούνη του τρέχοντος. Η Ιστορία έγραψε, πως το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών, άνοιξε την Κερκόπορτα στον Τούρκο εισβολέα. Η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει την εισβολή, την προσφυγοποίηση, τον σφετερισμό του - ευρωπαϊκού πλέον - κυπριακού εδάφους.

Σήμερα όμως, ποιος αγώνας γίνεται για Λευτεριά; Ποια αντίσταση υπάρχει, έντονη και ενεργός, απέναντι στον κατακτητή; Πώς η νεολαία του τόπου γαλουχείται και καθοδηγείται στον αντιιμπεριαλιστικό, αντικατοχικό της αγώνα, κόντρα στη διχοτόμηση, κόντρα στους ανέμους;

Παρά την απογοήτευση της συνεχιζόμενης κατοχής, της προσπάθειας για παγίωση των τετελεσμένων του Αττίλα, της κάμψης των εσωτερικών αντιστάσεων, της καταρράκωσης του φρονήματος, των τραγικών απαντήσεων στα προηγούμενα ερωτημάτα, φαίνεται μια δέσμη ελπίδας, ακούγεται μια μελωδία αισιοδοξίας...

Είναι οι νέοι της Κύπρου που δεν υπνώττουν! Αυτοί που παραμένουν ακόμα ζωντανοί στη ψυχή και στο σώμα. Θα δηλώσουν και φέτος παρόντες! Θα διαδηλώσουν την αντίθεση τους στα μαγειρέματα των "μεγάλων", εντός κι εκτός της μαρτυρικής μας Μεγαλονήσου. Θα διατρανώσουν τον πόθο για επιστροφή στα σπίτια των προγόνων μας, για απαλλαγή από τον τουρκικό ζυγό, για δημοκρατία, ειρήνη και λευτεριά.

Αυτοί που συχνά-πυκνά γίνονται λήπτες επιθέτων όπως «αδιάφοροι» και «ωχαδελφιστές», θα βάλουν για άλλη μια φορά γυαλιά στην κοινωνία μας. Ανεξαρτήτως κομματικής ή άλλης τοποθέτησης, χωρίς να διαχωρίζουν εαυτούς σε πρόσφυγες και μη, δίχως να διακρίνονται σε πλούσιους και φτωχούς, εκατοντάδες νεολαίοι θα συρρεύσουν και φέτος στο οδόφραγμα της ντροπής. Θα σταθούν απέναντι στις δυνάμεις του αττίλα και θα αξιώσουν την απομάκρυνσή του από τα σπίτια και τον τόπο μας.

Την ίδια στιγμή, το πολιτικό κατεστημένο, θα επιχειρήσει να καταδικάσει και να απαξιώσει την φωνή του λαού που ανθίσταται στις επιβουλές των ξένων. Η επιθυμία μας να επιστρέψουμε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο είναι προϊόν σοβινισμού θα μας πουν. Το αίτημα για μια Κερύνεια απαλλαγμένη από την ντροπή της ανθρωπότητας - τους εποίκους - είναι γι' αυτούς ρατσιστικό. Πολύ πιθανόν δε, να είμαστε και μισαλλόδοξοι, μιας και επιζητούμε στον δικό μας για τόσους αιώνες τόπο, στην πατρίδα των ηρώων που διατηρήθηκε Ελληνική χάρις στην αυτοθυσία και το αίμα τους, να κάνουν κουμάντο οι πολλοί κι όχι οι λίγοι, οι νόμιμοι κι όχι οι παράνομοι, οι ντόπιοι κι όχι οι εισβολείς.

Πραγματικά, δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε πως άραγε μπορεί να ερμηνεύεται η επιθυμία μας για επιστροφή όλων – κι όχι ενός υποσυνόλου – των προσφύγων, στα σπίτια τους. Δεν τολμούμε να διανοηθούμε τι είδους έγκλημα αποτελεί η σκέψη πως θα πρέπει η τύχη ενός εκάστου των αγνοουμένων μας να διακριβωθεί άμεσα. Ούτε κατά διάνοια δεν θα θέλαμε να ξέραμε τι μας σούρνουν ορισμένοι όταν γίνονται κοινωνοί των "παράλογων απαιτήσεών μας" για μια Κύπρο απαλλαγμένη από αττίλες, μια Κύπρο επιτέλους απελευθερωμένη...

Όταν προ ημερών κι αυτός ακόμα, ο Βρετανός Εργατικός βουλευτής Ρούντι Βιντς, απορρίπτει πως η Τουρκία έχει θέση στην Ευρώπη, διαφωνεί με τη λογική που μας θέλει να συνομιλούμε με το ανδρείκελο Ταλάτ παρά με την ίδια την Τουρκία, θεωρεί πως η δικοινοτική ομοσπονδία είναι περισσότερο κοντά στη διχοτόμηση παρά στο ενιαίο κράτος, τι να συμπληρώσουμε άραγε εμείς; Μήπως να τον χαρακτηρίσουμε κι αυτόν εθνικιστή; Ένας Βρετανός, αριστερός με εθνικιστικές απόψεις του Ελληνισμού;

Τα παιδιά του τόπου μας δεν σκιάζονται απ’ τις φοβέρες, ούτε μπορούν να τρομοκρατηθούν από τα επίθετα με τα οποία ορισμένοι επιχειρούν να τα στιγματίσουν. Απέδειξαν, πως είναι παρόντες και θα είναι εκεί, μπροστά, στην πρώτη γραμμή, να φυλάξουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού.

Αδέρφια, δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποστείλουμε ποτέ τη σημαία. Θα κρατούμε πάντοτε ψηλά τα λάβαρα των κατεχόμενων δήμων και κοινοτήτων μας, αιωνίως άσβεστη τη φλόγα του αγώνα για δικαίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.

Σήμερα, το χρέος κάθε Έλληνα που βρίσκεται στην Κύπρο, είναι να βρεθεί εκεί που η πατρίδα τον χρειάζεται. Πρώτα στην αντικατοχική πορεία απ' την πλατεία Ελευθερίας και μετά στο συλλαλητήριο του Λήδρα Πάλας. Όλοι μαζί, ΕΝΩΜΕΝΟΙ, να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν σαν άνθρωποι, σαν Ευρωπαίοι πολίτες, σαν Έλληνες της Κύπρου. Να τιμήσουμε αυτούς που θυσιάστηκαν, όλους όσους αγωνίστηκαν αντιστεκόμενοι στις ορδές του αττίλα.

Να διατρανώσουμε τον πόθο για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τις κατοχικές δυνάμεις, ΑΠΑΛΛΑΓΗ από τους εποίκους, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στις πατρογονικές μας εστίες, ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ της Πατρίδας κάτω από συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός εκάστου των προσφύγων, των αγνοουμένων, των συγγενών τους, των εγκλωβισμένων και όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

20 του Ιούλη 2009: Θυμόμαστε, Τιμούμε, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Η "Λιμνιτοποίηση" του Κυπριακού: Αδιάβαστοι Όπως Πάντα

Λύση σε ένα πρόβλημα δεκατιών, που βασάνιζε και ταλαιπωρούσε τους κατοίκους του ακριτικού Πύργου Τηλλυρίας, αναμένεται να δοθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Μετά από αρκετή κωλυσιεργία κι αφού μας άφηναν να καταλάβουμε ότι ένα περίπου αυτό θα γινόταν ταυτόχρονα με το άνοιγμα της οδού Λήδρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας και ο... πολιτικός εκπρόσωπος του κατοχικού στρατού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, "τα βρήκαν" για το οδόφραγμα του Λιμνίτη.

Η διάνοιξη του συγκεκριμένου οδοφράγματος, είναι ίσως η μοναδική που έχει, πράγματι, ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Οι ανθρώπινες ζωές που ο Πύργος θρήνησε αναμένοντας το ασθενοφόρο να φτάσει, θα ήταν ίσως λιγότερες αν αυτό μπορούσε να περάσει μέσα από τις τουρκοκρατούμενες περιοχές. Φυσικά, αυτό δεν απενοχοποιεί τη συντεταγμένη Πολιτεία, η οποία όφειλε να φτιάξει τις απαραίτητες υποδομές, προσφέροντας στον Πυργώτη τίποτα λιγότερο από κάθε άλλο υπήκοο της Δημοκρατίας.

Πέραν του Πύργου, υπάρχει η προοπτική να βοηθηθούν και οι κάτοικοι της Πόλεως Χρυσοχούς για τη μετάβασή τους στην πρωτεύουσα Λευκωσία, ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι που σύμφωνα με δηλώσεις του ο Ταλάτ επιθυμεί να μεταφέρει στα Κόκκινα (http://www.athina984.gr/node/52564). Δεν ξεχνούμε βέβαια πως απ' εκεί οι Τούρκοι εισήγαγαν παράνομα οπλισμό για να δολοφονεί Έλληνες η ΤΜΤ, και απ' εκεί ξεκίνησε η πρώτη απόβαση κατά την εισβολή...

Εκείνο το οποίο προκαλεί προβληματισμό, είναι τα ανταλλάγματα που έχουν δοθεί και αυτά που θα δοθούν εμμέσως. Μεταξύ άλλων, ο νυν Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, μεμφόταν τον Ταλάτ πως υπαναχώρησε από τις δεσμεύσεις του και δεν άνοιξε ο Λιμνίτης ταυτόχρονα με τη Λήδρας, όπως είχε συμφωνηθεί(http://us.alitheiaportal.com/alitheia/politika/pleres-sugkhuse-gia-to-limnite.html). Αυτή η στάση του Ταλάτ - και κατ' επέκταση της Τουρκίας - ουδέποτε καταγγέλθηκε στα Ηνωμένα Έθνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως εκ τούτου, η οδός Λήδρας άνοιξε και οι Τουρκοκύπριοι αλλά και έποικοι καταστηματάρχες κατακλύστηκαν με "ευρώ" που γενναιόδωρα άφηναν και αφήνουν οι Ελληνοκύπριοι επισκέπτες στις κατεχόμενες κοντινές περιοχές.

Τελικά, για να συγκατανεύσει ο αττίλας στο άνοιγμα του Λιμνίτη, αφού δεν κατάφερε να κερδίσει την μεταφορά καυσίμων για τον κατοχικό στρατό στα Κόκκινα, κατόρθωσε να πάρει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα. Ηλεκτροδότηση, που βέβαια δεν πρόκειται να κάνει... διάκριση μεταξύ ενός υποστατικού κάποιου Τουρκοκύπριου και της τουρκικής σκοπιάς!

Ας μην κρυβόμαστε όμως, το μεγαλύτερο αντάλλαγμα είναι άλλο. Η Τουρκία, αυτή τη στιγμή, εμφανίζεται ως η διαλλακτική συνιστώσα του προβλήματος. Κάνει μια ασήμαντη για την ίδια υποχώρηση, η οποία με δική μας υπαιτιότητα μεγαλοποιείται. Ο δρόμος δεν πρόκειται να ανοίξει άμεσα, αφού θα τρεναριστεί μέχρι να πλησιάσει ο Δεκέμβριος. Τότε, και με εξασφαλισμένο το "κάψιμο" της αρνησικυρίας από τον Πρόεδρο Χριστόφια ενώπιον Καραμανλή, θα πανηγυρίσει μιαν άλλη διάνοιξη, εκείνη του δρόμου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε αεροδρόμια θα χρειαστεί να ανοίξει, ούτε λιμάνια, ούτε να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία!

Για άλλη μια φορά μας πιάνουν αδιάβαστους. Τους τελευταίους μήνες, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια να αποδείξουμε σε εαυτούς και αλλήλους πως... μπορούμε να τα βρούμε με τους συντρόφους της άλλη πλευράς, "Λιμνιτοποιήσαμε" το Κυπριακό. Αν αποστασιοποιηθεί κάποιος από τα γεγονότα, ανακαλύπτει με τρόμο πως χρειάστηκε πραγματικά τιτάνια προσπάθεια για να πέσουμε σε αυτή την παγίδα. Απαλλάξαμε - ως είθισται - την Τουρκία από κάθε ευθύνη, αφού ο "Λιμνίτης" έγινε θέμα Χριστόφια-Ταλάτ. Ηλεκτροδοτήσαμε δωρεάν τις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις. Δώσαμε στα αδέρφια του Πύργου απλά το αυτονόητο που δεν αξιωθήκαμε τόσα χρόνια και ζητήσαμε και... "ευχαριστώ". Χάσαμε οποιοδήποτε αντάλλαγμα θα μπορούσαμε να παίρναμε από το άνοιγμα της Λήδρας.

Πάθαμε για πρώτη φορά την γκάφα με τη "Λήδρας". Τότε, που πολλοί ξένοι πίστεψαν πως "έπεσε το τοίχος", "λύθηκε το πρόβλημα". Χρειάστηκε αγώνας για να αντιληφθούν πως η Λήδρας ήταν μια παρανυχίδα. Και πάλιν, δεν τους εξηγήθηκε πως οι μόνοι που έβγαιναν ωφελημένοι ήταν ουσιαστικά οι Τουρκοκύπριοι, οι έποικοι και τα... οικονομικά του ψευδοκράτους. Τώρα, πάλι τα ίδια; Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού!

Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί; Επέστρεψε μήπως κανένας πρόσφυγας πίσω στο σπίτι του; Απεγκλωβίστηκε κάποιος εγκλωβισμένος; Απεχώρησε έστω ένας Τούρκος στρατιώτης ή έποικος; Σημειώθηκε κάποια πρόοδος στο θέμα των αγνοουμένων; Όχι, απλά, παράλληλα με τον δρόμο που οδηγεί από τον Πύργο στο Λιμνίτη, ασφαλτοστρώσαμε και τη πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Τσιμεντώσαμε άλλο ένα "ΝΑΙ"!