Ξημέρωνε η 14η Αυγούστου του 2008, μια μαύρη επέτειος για όλους τους Αμμοχωστιανούς, μα για πρώτη φορά από το 1974 ήταν χαρούμενοι! Μεθούσαν απ' το νέκταρ της μεγαλειώδους νίκης της Ανόρθωσης επί του Ολυμπιακού Πειραιώς με 3-0. Μια νίκη που έβαζε τη Μεγάλη Κυρία στο πλατύσκαλο των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Υπήρχαν όμως και κάποιοι στην γαλανόλευκη οικογένεια που δεν πετούσαν στα ουράνια... Ήταν οι ποδοσφαιριστές!
Με τη λήξη εκείνου του ιστορικού αγώνα, ο Τιμούρ Κετσπάγια έδινε το σύνθημα για σεμνότητα. Απαγόρευσε, με αυστηρό ύφος, στους παίχτες του να κατευθυνθούν στις κερκίδες για το καθιερωμένο "ΟΛΕ - ΟΛΕ". Περιορίστηκαν στην ανταπόδοση του χειροκροτήματος προς τις χιλιάδες των οπαδών που κατέκλυσαν το "Αντώνης Παπαδόπουλος". Γνώριζε καλά ο Τιμούρ, πως τίποτα δεν είχε τελειώσει. Αντίθετα, η προσπάθεια για την πρόκριση τότε ξεκινούσε...
Τέσσερα χρόνια μετά, η ομάδα της Αμμοχώστου κερδίζει εκτός έδρας την "Ντίλα Γκόρι" με 0-1. Η διοίκηση του Συλλόγου δίνει το σύνθημα πως η ομάδα βρίσκεται στον επόμενο γύρο. Χαρές και πανηγύρια στο αεροδρόμιο της Γεωργίας, υπό τον κρότο του μπουκαλιού της σαμπάνιας που ανοίγει για να καταβρέξει τους θριαμβευτές. Τίποτα δεν προδίκαζε τη βαριά ήττα μια βδομάδα αργότερα, που είχε ως συνέπεια τον ατιμωτικό αποκλεισμό της ομάδας από την Ευρώπη.
Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της Αμμοχώστου πάσχει. Υποφέρει αγωνιστικά και όχι μόνο. Η έπαρση και αλαζονεία που διακρίνει αρκετά από τα μέλη της οικογένειάς μας, είναι δυστυχώς αντιστρόφως ανάλογη με τα αποτελέσματα. Η πρεμούρα για επιτυχίες που θα επισκιάσουν τα κατορθώματα των προηγούμενων χρυσών ετών, οδηγούν σε μοιραία, τραγικά και ανεπανόρθωτα σφάλματα.
Στο ποδόσφαιρο - όπως και στη ζωή - τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Οι επιτυχίες και οι τίτλοι, δεν αγοράζονται - τουλάχιστον όχι σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται υπομονή, μεθοδικότητα, γνώση του αντικειμένου, μα πάνω απ' όλα σεμνότητα. Σκυφτά κεφάλια και σηκωμένα μανίκια!
Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου δεν είναι απλά ένα άλλο αθλητικό σωματείο. Δεν είναι μια ομάδα που ψάχνει τίτλους και διακρίσεις για εσωτερική κατανάλωση. Αποτελεί - ή τουλάχιστον οφείλει να αποτελεί - τον άσβεστο φάρο της κατεχόμενης πόλης μας. Αναγκαιεί να κρατούμε ζωντανή την Ανόρθωση σε Κύπρο και Ευρώπη. Πρέπει να διασαλπίζουμε το όνομα "Αμμόχωστος" στα πέρατα του κόσμου. Να αναγκάσουμε ξανά τον διεθνή αθλητικό Τύπο να μας κάνει πρωτοσέλιδο. Έχουμε χρέος να καταστούμε εκ νέου οι καλύτεροι πρεσβευτές της πόλης μας στο εξωτερικό.
Η Αμμόχωστος, δεν αντέχει άλλες δικαιολογίες...
Με τη λήξη εκείνου του ιστορικού αγώνα, ο Τιμούρ Κετσπάγια έδινε το σύνθημα για σεμνότητα. Απαγόρευσε, με αυστηρό ύφος, στους παίχτες του να κατευθυνθούν στις κερκίδες για το καθιερωμένο "ΟΛΕ - ΟΛΕ". Περιορίστηκαν στην ανταπόδοση του χειροκροτήματος προς τις χιλιάδες των οπαδών που κατέκλυσαν το "Αντώνης Παπαδόπουλος". Γνώριζε καλά ο Τιμούρ, πως τίποτα δεν είχε τελειώσει. Αντίθετα, η προσπάθεια για την πρόκριση τότε ξεκινούσε...
Τέσσερα χρόνια μετά, η ομάδα της Αμμοχώστου κερδίζει εκτός έδρας την "Ντίλα Γκόρι" με 0-1. Η διοίκηση του Συλλόγου δίνει το σύνθημα πως η ομάδα βρίσκεται στον επόμενο γύρο. Χαρές και πανηγύρια στο αεροδρόμιο της Γεωργίας, υπό τον κρότο του μπουκαλιού της σαμπάνιας που ανοίγει για να καταβρέξει τους θριαμβευτές. Τίποτα δεν προδίκαζε τη βαριά ήττα μια βδομάδα αργότερα, που είχε ως συνέπεια τον ατιμωτικό αποκλεισμό της ομάδας από την Ευρώπη.
Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της Αμμοχώστου πάσχει. Υποφέρει αγωνιστικά και όχι μόνο. Η έπαρση και αλαζονεία που διακρίνει αρκετά από τα μέλη της οικογένειάς μας, είναι δυστυχώς αντιστρόφως ανάλογη με τα αποτελέσματα. Η πρεμούρα για επιτυχίες που θα επισκιάσουν τα κατορθώματα των προηγούμενων χρυσών ετών, οδηγούν σε μοιραία, τραγικά και ανεπανόρθωτα σφάλματα.
Στο ποδόσφαιρο - όπως και στη ζωή - τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Οι επιτυχίες και οι τίτλοι, δεν αγοράζονται - τουλάχιστον όχι σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται υπομονή, μεθοδικότητα, γνώση του αντικειμένου, μα πάνω απ' όλα σεμνότητα. Σκυφτά κεφάλια και σηκωμένα μανίκια!
Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου δεν είναι απλά ένα άλλο αθλητικό σωματείο. Δεν είναι μια ομάδα που ψάχνει τίτλους και διακρίσεις για εσωτερική κατανάλωση. Αποτελεί - ή τουλάχιστον οφείλει να αποτελεί - τον άσβεστο φάρο της κατεχόμενης πόλης μας. Αναγκαιεί να κρατούμε ζωντανή την Ανόρθωση σε Κύπρο και Ευρώπη. Πρέπει να διασαλπίζουμε το όνομα "Αμμόχωστος" στα πέρατα του κόσμου. Να αναγκάσουμε ξανά τον διεθνή αθλητικό Τύπο να μας κάνει πρωτοσέλιδο. Έχουμε χρέος να καταστούμε εκ νέου οι καλύτεροι πρεσβευτές της πόλης μας στο εξωτερικό.
Η Αμμόχωστος, δεν αντέχει άλλες δικαιολογίες...
1 σχόλιο:
Ο Ανδρέας Παντελή φέρει ακόμα τη ταμπέλα του "κλέφτη", του "ανήθικου". Ο Σάββας Κάκος (θέλει να) παρουσιάζεται με την ταμπέλα του "τίμιου", του "ηθικού". Αν ήμουν ανορθωσιάτης, δεν είμαι σίγουρος αν θα προτιμούσα τον "τίμιο" από τον "κλέφτη"
Δημοσίευση σχολίου