Μνημόνιο Ante Portas

Ήταν 23 του Απρίλη το 2010, όταν με μια ομιλία γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Α. Παπανδρέου, ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Χαρακτηρίζοντάς τον ως "απάνεμο λιμάνι", υποσχόμενος "να ξανακτίσουμε το σκάφος μας με γερά υλικά", βεβαίωνε πως "ξέρουμε το δρόμο, έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά, θα φτάσουμε ασφαλείς(!), δίκαιοι(!), περήφανοι(!), με στόχο να απελευθερώσουμε(!) την Ελλάδα."

Δυο χρόνια μετά, η Ελλάδα βρίσκεται στην θύρα εξόδου της Ευρωζώνης και της Ευρώπης, πάμπτωχη, καθημαγμένη, επαίτης. Ο λαός πεινά και υποφέρει, η ανεργία καλπάζει, οι αυτοκτονίες απελπισμένων συνανθρώπων μας πληθαίνουν, ενώ τ' απάνεμα λιμάνια, τα καταγάλανα νερά και τα πράσιν' άλογα, ούτε που φαίνονται στον ορίζοντα...

Μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα, η Κύπρος, παρακολουθούσε από κοντά τις εξελίξεις, ενώ είναι αλήθεια πως ο Κυπριακός Ελληνισμός ανησυχούσε, προβληματιζόταν, συνέδραμε όσο και όπως μπορούσε τους αδερφούς του Ελλαδίτες, υλικά και ηθικά. Η ηγεσία του όμως ύπνωττε. Κατόρθωσε - διότι περί κατορθώματος πρόκειται - να μην κάνει απολύτως τίποτα για δυο ολόκληρα χρόνια. Κατάφερε να καταβαραθρώσει μια υγιή και ακμάζουσα οικονομία. Να μετατρέψει τον αξιοπρεπή και περήφανο Κύπριο σε ζήτουλα της Ρωσίας, της Κίνας, της Ευρώπης και της Αμερικής.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μας παρέδωσε σε αυτούς που εξακολουθεί να αποκαλεί κλεφταράδες τις υφηλίου. Μας έκανε έρμαιο στις ορέξεις των αγορών, όλων αυτών που εποφθαλμιούν το νεοανακαλυφθέντα ορυκτό πλούτο του τόπου μας. Εκείνον που πριν καν προλάβουμε να εξορύξουμε, θα υποθηκευτεί ουσιαστικά, προκειμένου να εξοφληθούν τα δυσβάστακτα χρέη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και κατά πάσαν πιθανότητα, δεν θα φτάσει. Αλλά θα υποθηκευτούν οι ίδιες οι ζωές μας.

Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για τη ζωή στη σκλαβιά. Στη σκλαβιά ενός Μηχανισμού κι ενός Μνημονίου, που μας θέλουν άνεργους ζητιάνους. Που θα μας προσφέρουν δουλεία - κι όχι δουλειά - στις πολυεθνικές αντί €200 και €300, δίχως ασφάλεια, χωρίς δικαιώματα. Όπου τα δάνεια θα είναι με όρους ασύμφορους, λειτουργώντας ως αντικίνητρο για τη μικρή και μεσαία επιχείρηση. Ας καλωσορίσουμε το νέο τρόπο ζωής που μας περιμένει, στον οποίο η ιδιοκτησία θα είναι προνόμιο των λίγων. Με βαριές, δυσβάστακτες φορολογίες στα ακίνητα, ώστε να γίνουμε όλοι νοικάρηδες. Ώστε αν χάσουμε τη δουλειά μας, να βρισκόμαστε αυτόματα στο δρόμο, άστεγοι. Χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, όση χρειάζεται για την... "απασχόληση". Δίχως ιδιωτικό αυτοκίνητο, αλλά με πλήρη εξάρτηση από τα Μέσα Μεταφοράς.

Κάποιοι επιμένουν να ωραιοποιούν το Μηχανισμό Στήριξης και το επερχόμενο μνημόνιο. Είτε ζουν σε κάποιο απομονωμένο σύμπαν, μη έχοντας αντιληφθεί το είδος της λαίλαπας που αποτελεί το ΔΝΤ, είτε εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα. Πώς και πότε θα ξοφλήσει η Κύπρος €10-15δις; Έχουν απάντηση;

Η Κύπρος χρειάζεται ένα μνημόνιο για την οικονομία της, το χρειαζόταν εδώ και χρόνια. Ένα μνημόνιο που θα καταργεί την αναξιοκρατία στη διοίκηση του τόπου. Που θα εξισώνει κατά το δυνατό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Που θα καταπολεμά τη φοροδιαφυγή. Που θα καταργεί τα τσιφλικάτα των ημικρατικών οργανισμών, οι οποίοι δήθεν εξυπηρετούν τον πολίτη, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τον πολιτικό. Χρειάζεται μια έντιμη συμφωνία ανάμεσα στους πολίτες, την κυβέρνηση, τα κόμματα, τα συνδικάτα και την εργοδοσία. Μόνοι μας έπρεπε να ψάξουμε, να συνομολογήσουμε και να επιβάλουμε στους εαυτούς μας ένα τέτοιο μνημόνιο.

Ας μην καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις ότι δήθεν η τρόικα θα φέρει ενός τέτοιου είδους μνημόνιο. Η τρόικα θα αφαιμάξει χρήματα με τον γρηγορότερο δυνατό ρυθμό, προκειμένου να της επιστραφούν τα δεκάδες δισεκατομμύρια που θα μας δανείσει. Δεν πρόκειται για φιλάνθρωπους, αλλά για επιχειρηματίες. Το ζήτημα όμως - εν αναμονή και της Ρωσικής απάντησης - είναι αν υπάρχει τελικά άλλος δρόμος, ή φτάσαμε στο δίλημμα "μνημόνιο ή χρεοκοπία";

Πώς μας καταντήσατε αλήθεια έτσι; Πώς μας φέρατε ως εδώ; Πόσο ανίκανοι είστε; Είστε όμως, πραγματικά τόσο ανίκανοι, ή κάτι πολύ χειρότερο;