Ο ήλιος λάμπει καταμεσήμερα και κάποιοι βάζουν τα χέρια μπροστά στο πρόσωπο να κρύφτουν απ’ το φως του. Οι ακτίδες βέβαια θα τους φωτίσουν. Και θα τους ρεζιλέψουν ακόμη περισσότερο στα μάτια αυτών που έχουν τη θέληση να δουν.
Το συγκλονιστικό τεκμηριογράφημα της Αθηνάς Κρικέλη, “Χτυπούν την πόρτα δεκατρείς”, έχει γίνει το πρώτο θέμα συζήτησης των ημερών. Τα έγγραφα, τα στοιχεία, οι δηλώσεις, χύνουν άπλετο φως σε όλες τις πτυχές της τραγωδίας που συγκλόνισε ολόκληρη την Κύπρο. Δεν αποκαλύπτει κάτι στην πραγματικότητα. Ξεγυμνώνει! Γδύνει τους “άρχοντες” και τους φέρνει μπροστά μας ολόγυμνους. Σκαλίζει τα λάθη, την ανευθυνότητα και τις παραλείψεις τους πριν φτάσουμε στο καταραμένο εκείνο πρωινό. Αναδεικνύει τον ερασιτεχνισμό και την αδιαφορία τους, τον εξυπνοβλακίστικο τρόπο συμπεριφοράς τους, που δεν επέτρεψαν η τραγωδία που είχε προβλεφθεί, να αποτραπεί.
Περισσότερο απ’ όλα όμως, καταγράφει με τρόπο αφοπλιστικό το μετά. Τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους, αφότου έστειλαν δεκατρία άτομα στην αθανασία και την Κύπρο στο έρεβος. Αναζητεί τις συγγνώμες που δεν λέχθηκαν ποτέ και ψηλαφεί το θράσος με το οποίο ζήτησαν και τα ρέστα απ’ τους ήρωες. Είναι τούτη η αναισθησία που ξεπέρασε και αυτήν ακόμα την πρόδηλη ανικανότητά τους. Αυτή η αναλγησία είναι δυστυχώς που φωλιάζει στα μυαλά και τις ψυχές όσων επιμένουν να οδηγούν τον τόπο σε σκοτεινές και μαύρες ατραπούς.
Αν υπάρχει κάτι ενθαρρυντικό σε όλη αυτή την ιστορία, είναι πρώτα οι συγγενείς και μετά ο υπόλοιπος κόσμος. Η δύναμη, το κουράγιο, το θάρρος και το σθένος των συγγενών να επιμένουν να λεν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, είναι ίσως άνευ προηγουμένου για την κυπριακή κοινωνία. Η δε αφύπνιση του κόσμου το καλοκαίρι του ’11, δείχνει με την προσέλευση στις αίθουσες προβολής να μην ήταν ένα παροδικό φαινόμενο. Ήταν – ας ελπίσουμε – η πρώτη σπίθα της επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου