Χέρια Καθαρά

Οι ραγδαία κλιμακούμενες τουρκικές απειλές, έχουν τις τελευταίες μέρες δυναμιτίσει για καλά το κλίμα στην Ανατολική Μεσόγειο.  Ο κατοχικός πρωθυπουργός Ταγίπ Ερτογάν, επιδίδεται σε διπλωματικό - για την ώρα - πόλεμο με το Ισραήλ, προσπαθώντας να συνασπίσει μαζί του τις γειτονικές χώρες, κάνοντας επίκληση στο ομόθρησκο.

Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, προκειμένου να υπεραμυνθεί των συμφερόντων του.  Δεν πρόκειται να επιτρέψει, ούτε να υπονομευτεί ο ναυτικός αποκλεισμός που έχει επιβάλει στη Γάζα, ούτε βέβαια να αμφισβητηθούν τα κυριαρχικά του δικαιώματα στην Αποκλειστική Οικονομική του Ζώνη και να απολέσει τα έσοδα από την εξόρυξη φυσικού αερίου.  Καθόλου απίθανο δε, να εκμεταλλευτεί τα εσωτερικά χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν την Τουρκία, όπως οι Κούρδοι αγωνιστές.

Η Κύπρος, παρακολουθεί μάλλον με αμηχανία τις εξελίξεις.  Πέραν από την "εγγύηση" της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει κάτι περισσότερο στο οποίο να στηριχτεί.  Βέβαια, η Ευρώπη, έχει στραμμένη την προσοχή στην εξεύρεση μηχανισμών ανάσχεσης της οικονομικής αιμορραγίας των μισών χωρών της Ευρωζώνης.  Οτιδήποτε άλλο, μοιραία, περνά σε δεύτερη μοίρα.

Η Ελλάδα, μπορεί να δηλώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο, πως επίθεση εναντίων της Κύπρου, συνιστά "casus belli" για την μητέρα Πατρίδα, πλην όμως, καθίσταται πέραν από αντιληπτό, ότι οι δυνατότητες στρατιωτικής αντιπαράθεσης είναι περιορισμένες.  Το δε περίφημο "Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα", εξέπνευσε, προτού καν προλάβει να πάρει σάρκα και οστά, ως "Ενιαίος Αμυντικός Χώρος" Θράκης-Αιγαίου-Λευκωσίας.  Η τελευταία, μαζί με την Αθήνα, πέταξαν δισεκατομμύρια στον κάλαθο των αχρήστων, με αποκορύφωμα το φιάσκο των S-300, αφήνοντας γυμνή την άμυνα των δύο κρατών.

Ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση όμως, που η Ελλάς διατηρεί την πολεμική της ετοιμότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρόθυμη να εγγυηθεί την ασφάλεια των εδαφών της, η Κύπρος θα πρέπει να "αντέξει" τις πρώτες ώρες ενός θερμού επεισοδίου.  Ο λαός θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον αρχηγό του κράτους, ο οποίος θα δώσει τις διπλωματικές μάχες, τις κρίσιμες εντολές για άμυνα στη γραμμή αντιπαράταξης και οδηγίες για την ασφάλεια του άμαχου πληθυσμού.

Υπάρχει όμως πολίτης αυτής της Δημοκρατίας, που θα εμπιστευτεί μια κυβέρνηση υπό τον Δημήτρη Χριστόφια;  Ούτε καν οι μειοψηφίες που εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν, δεν αντέχουν στη σκέψη ότι θα καθοδηγηθούν από ένα Πρόεδρο που "δεν ξέρει, δεν βλέπει, δεν ακούει".  Κανένας δεν μπορεί να εμπιστευτεί ένα ηγέτη, ο οποίος ισχυρίζεται πως δεν γνωρίζει που βρίσκονται οι πιο σημαντικές υποδομές της χώρας και με τι γειτνιάζουν.

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ τα τελευταία χρόνια, ο ΠτΔ οφείλει να έχει ευρεία αποδοχή.  Δεν μπορεί να είναι πολιτικά υπεύθυνος για το χαμό δεκατριών ανθρώπων, πολλώ δε μάλλον, όταν ανάμεσα σ' αυτούς είναι μικρά παιδιά, στελέχη των σωμάτων ασφαλείας και ορισμένοι εκ των αρίστων αξιωματικών του στρατεύματος.  Είναι αδύνατο, να εμπιστευτεί κάποιος να τον προετοιμάσει για πόλεμο, ο πολιτικός του οποίου οι αποφάσεις οδήγησαν στην ανατίναξη του μοναδικού μας Ναυστάθμου, ως αποκορύφωμα της διαρκούς υποβάθμισης της Εθνικής Φρουράς.  Στην εξουδετέρωση ουσιαστικά της ναυτικής μας δύναμης, τη στιγμή που είναι πιο απαραίτητη!  Στη διάλυση του μεγαλύτερου ηλεκτροπαραγωγού σταθμού της χώρας, την ώρα που όλη η κινητικότητα η οποία παρατηρείται, έχει ακριβώς αυτό το αντικείμενο:  τα κοιτάσματα ενέργειας.  Την ισοπέδωση της - ήδη γονατισμένης από τον ίδιο - οικονομίας του τόπου, εν μέσω της οξύτερης οικονομικής κρίσης που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η Κύπρος από την εισβολή του 1974.  Την καταρράκωση του ηθικού, ως επίσης και της αξιοπρέπειας του πολίτη.

Μπορεί τα γραφόμενα να ενοχλούν, αλλά οι πραγματικότητες πρέπει να λέγονται.  "Εθνικόν είναι το αληθές" και δεν πρέπει να μας φοβίζει η αντιμετώπιση της αλήθειας.  Ο ΠτΔ δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία πλέον.  Δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης, ούτε του λαού, ούτε των εν τη Βουλή κομμάτων.  Εάν πράγματι, έχει ως πρώτιστη προτεραιότητα το εθνικό συμφέρον, το καλό της πατρίδας και την προκοπή του λαού της, οφείλει να παραδώσει τη σκυτάλη.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός, χρειάζεται κατεπειγόντως ηγέτη.  Άνθρωπο ικανό να τον οδηγήσει με υπευθυνότητα σε αναίμακτη έξοδο από την οικονομική κρίση, αλλά και να εξασφαλίσει το μέλλον του, διαχειριζόμενος προληπτικά, με σύνεση και σοβαρότητα, τις τουρκικές απειλές.  Η απαραίτητη ενότητα, για εξοστρακισμό των κινδύνων, θα έρθει μόνο δια της συστράτευσης γύρω από καθοδηγητή, ο οποίος έχει τα χέρια του, καθαρά!