Βλήματα Ειδών... Διαφόρων!

Όπως ήταν αναμενόμενο, η επέτειος ανακήρυξης του «ψευδοκράτους» εορτάστηκε δεόντως στα κατεχόμενα από τους – κατά τα άλλα – καταπιεσμένους «αδερφούς» μας. Αισθητή η παρουσία του τουρκικού στρατού, ο οποίος ενισχύθηκε με τον κατάπλου ναυτικών δυνάμεων στην Κερύνεια και την έλευση σμήνους αεροσκαφών για επιδείξεις…

Την ίδια στιγμή, ο πολιτικός ηγέτης του κατοχικού στρατού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, προέβαινε σε μια κυνική αλλά αρκούντως διαφωτιστική δήλωση: Χαρακτήρισε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους από τον προκάτοχό του ως αναγκαία, ώστε να προετοιμάσει την κατάσταση για την επίτευξη λύσης ομοσπονδίας στην Κύπρο…

Με λίγα λόγια, ο Ταλάτ, λέει κατάμουτρα στους πολιτικούς μας, ότι αυτό που σήμερα τον παρακαλούμε να αποδεχθεί, αυτό που χαρακτηρίζεται ως «πανεθνική θέση και στρατηγική» είναι στην ουσία η επιδίωξη της Τουρκίας τουλάχιστον από το 1983! Κανένας φυσικά από την πολιτική μας ηγεσία δεν μπήκε στο κόπο να σχολιάσει την προκλητική δήλωση του κατοχικού ηγέτη. Διότι απλούστατα, αυτό θα αποτελούσε παραδοχή της παταγώδους αποτυχίας της πολιτικής που τόσα χρόνια ακολουθούμε. Μιας πολιτικής υποχωρήσεων, ενδοτισμού και ηττοπάθειας, που ουσιαστικά αθωώνει τον θήτη και τον τοποθετεί άνευ όρων και δεσμεύσεων στο τραπέζι συνομιλιών μαζί με το θύμα…

Σαν να μην έφτανε το «βλήμα» που έριξε ο Ταλάτ, ήρθε και νέο βλήμα, αυτή τη φορά… 81 χιλιοστών! Αν αυτό αφορούσε κάποια άσκηση της Εθνικής Φρουράς θεωρείται βέβαιο πως έως τώρα θα υπήρχαν φωνές για μετακίνηση του πεδίου βολής, κατάργηση των ασκήσεων, κλείσιμο της μονάδας, όπως έγινε άλλωστε πολλάκις στο παρεθλόν. Αντ’ αυτού, μιας και ο όλμος προερχόταν από τους αττίλες, οι πολιτικοί μας προτίμησαν τη θεωρία του «λάθους» για το οποίο «ουδεμία ευθύνη αναγνωρίζεται». Λες και δεν γνωρίζουν οι Τούρκοι πως ο Άγιος Δομέτιος είναι κατοικημένη περιοχή. Σάμπως και εμείς όταν διεξάγουμε ασκήσεις της Εθνοφρουράς, θέτουμε ελαφρά τη καρδία σε κίνδυνο είτε κατοίκους των ελεύθερων περιοχών, είτε των κατεχομένων.


Η αντιμετώπιση του περιστατικού είναι χαρακτηριστική του ραγιαδισμού που διέπει την πολιτική μας ηγεσία. Ούτε καν απολογία δεν αξίωσαν από τους εισβολείς. Μήτε φραστικά, έστω, δεν επιτέθηκαν στους παρ’ ολίγον φονιάδες των μικρών παιδιών που εκείνη την ώρα έκαναν μάθημα σε σχολείο, μερικές εκατοντάδες μέτρα μόλις από την κρεβατοκάμαρα που έπληξε ο όλμος…

Απορίας άξιον τι θα γινόταν άραγε αν τα δεδομένα ήταν αντίστροφα. Φανταστήκατε αλήθεια βλήμα βαρέως όπλου από δική μας άσκηση να ξέφευγε της πορείας του και να κατέληγε στην κατεχόμενη Λευκωσία; Στην καλύτερη περίπτωση ο «σύντροφος» Ταλάτ δεν θα το θεωρούσε αιτία πολέμου ή έστω θερμού επεισοδίου. Δεν υπάρχει όμως ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα, να παρέμενε το θέμα πολιτικά ανεκμετάλλευτο. Οι «καημένοι και απομονωμένοι» Τουρκοκύπριοι που βάλλονται από τους αιμοσταγείς Έλληνες της Κύπρου θα φιγούραραν στα πρωτοσέλιδα των Ευρωπαϊκών εφημερίδων και ο πολιτικός τους εκπρόσωπος θα μυξοκλαίγε στις οθόνες των Ευρωπαίων εταίρων…

Δυστυχώς εμείς, εν τη απουσία πολιτικής σκέψης και κρίσης, άτολμα και δισταχτικά ενεργούμε, ενώ αρνούμαστε να πάρουμε μαθήματα διπλωματίας από τον κατακτητή, ο οποίος, μετά την στρατιωτική επιβολή του στο νησί, δια των εν εξελίξει συνομιλιών, προωθεί και την πολιτική του επικράτηση με σχήματα «εκ περιτροπής προεδρίας» και ισότητας «κρατιδίων»…