Τα Πάθη του Τιμούρ, Τα Λάθη του Λαού, Η Οργή του Θεού

"Ενός κακού, μύρια έπονται" λέει μια σοφή λαϊκή ρήση και απ' ότι φαίνεται, όχι απλά επιβεβαιώνεται, αλλά τείνει να εξελιχτεί σε κανόνα για την ομάδα μας. Η χαρά και το χαμόγελο που σβήστηκαν απ' τα χείλη μας πριν καν το 2008 μας εγκαταλείψει, εναλλάσσονταν σε θλίψη, θυμό και εκνευρισμό στην πάροδο όλων αυτών των μηνών. Τώρα πλέον, έχουν αντικατασταθεί από το δάκρυ της απογοήτευσης, αφού κι αυτή ακόμα η ελπίδα, μας έχει εγκαταλείψει...

Την ελπίδα εντοπίζαμε στο πρόσωπο ενός χαρισματικού ηγέτη. Του ανθρώπου εκείνου, του οποίου τα έργα είναι γνωστά και δεν χρειάζονται ούτε εξιστόρηση, μήτε απαρίθμηση. Του ποδοσφαιριστή που απετέλεσε ζωντανό θρύλο για την ομάδα της Αμμοχώστου, του μετέπειτα προπονητή που δικαίως έγινε σημαία στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Της ποδοσφαιρικής αυτής ευφυίας, που κατόρθωσε με την υπομονή κι επιμονή της, με τον τσαμπουκά και το θράσος της, να κατακτήσει την ποδοσφαιρική Ευρώπη με άρμα την Ανόρθωση της Αμμοχώστου!

Την ξεροκεφαλιά του πολλοί επέκριναν, ενώ το πείσμα του έγινε πάμπολλες φορές αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Οι εκρήξεις οργής, τα λόγια-φωτιά που εκσφενδόνιζε στους αυλοκόλακες του κατεστημένου, η επιθυμία για σύγκρουση με τους καθωσπρέπει και τους βολεμένους, του απέφεραν ουκ ολίγους εχθρούς. Εχθρούς που όσο τον πολεμούσαν, τόσο δυνατότερος γινόταν. Εχθρούς όμως, που αναγκάστηκαν φέτος να υποβάλουν γονυπετείς τα σέβη τους και να δηλώσουν πολύ "μικροί" για να κρίνουν ποδοσφαιρικά αυτόν τον άνθρωπο, τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Βλέπετε όμως, όταν τα βέλη έρχονται εξ οικείων, δεν τα λογαριάζεις. Δεν πιστεύεις ποτέ ότι αυτοί για τους οποίους νυχθημερόν δίνεις το "είναι" σου, μπορεί μια μέρα να σε καρφώσουν πισώπλατα. Δεν υπολογίζεις πως εκείνοι που στριμώχνονταν δίπλα σου στις φωτογραφίες, για να κερδίσουν λίγη από την απαστράπτουσα λάμψη σου, είναι ποτέ δυνατόν να σου τραβήξουν το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Δεν θεωρείς πιθανή την περίπτωση, άτομα που έκαναν το όνομά σου τραγούδι, μουσική που τους συντρόφευε στο ταξίδι στη Τραπεζούντα ή το Φάληρο, στη Βρέμη ή το Μιλάνο, να εκστομίσουν απέναντί σου μύδρους και ανάθεμα...

Κι όμως, αυτό που δεν περίμενες, έγινε. Ο Ιούδας κι αν κρεμάστηκε, άφησε απογόνους χιλιάδες, Εφιάλτες που ζουν και αναπνέουν, όχι για να προκόψουν οι ίδιοι, μα για να καταστρέψουν αυτούς που προοδεύουν... Κι όλοι εμείς; Εμείς οι πιστοί οπαδοί κι ακόλουθοί σου; Οι ποδοσφαιρικά μαθητές σου; Ο λαός της αυτοκρατορίας που έστησες; Εμείς αποτύχαμε. Δεν καταφέραμε να περισώσουμε τη σημαία μας, τον σύγχρονο ήρωα της Ανορθωσιάτικης εποποιίας. Τον άνθρωπο που ενσάρκωσε το όνειρο της διαφώτισης για τη βουβή Αμμόχωστο, το δικό μας παιδί, που μας αμόλησε περήφανους στους πιο κεντρικούς δρόμους της Ευρώπης, με μια Γαλανόλευκη. Τον τρελό καραφλό που μας ταξίδεψε σε ναούς του ποδοσφαίρου και κοσμοπολίτικες πλατείες για να δοξάσουμε παρέα το Φοίνικα των Βαρωσίων, το Φοίνικα του Ελληνισμού. Αποτύχαμε να περισώσουμε την αξιοπρέπειά μας στο τέλος της ημέρας. Σε θυσιάσαμε Τιμούρ, στο βωμό της δήθεν "ενότητας". Σ' αφήσαμε μόνο στο λάκκο των λεόντων, να παλέψεις μια μάχη χαμένη, ή καλύτερα, πουλημένη, πριν καν αρχίσει.

Απ' την άλλη κι εσύ, για πρώτη φορά στη ζωή σου, αποφάσισες να παλέψεις μόνο με άμυνα. Που πήγαν οι κεραυνοί που μας συνήθισες εντός κι εκτός γηπέδων; Δεν τα βαλες με τα θηρία, δεν τσάκισες τα βρομερά τους νύχια, δεν έκοψες σύρριζα τα κοφτερά τους δόντια. Γιατί άραγε; Γιατί κατέβηκες στην αρένα χωρίς το μοναδικό σου όπλο, την ψυχή σου; Πόσο καιρό μας βασάνισε το ερώτημα τούτο... Μέχρι τώρα, που το καταλάβαμε επιτέλους. Τώρα που ήρθε το Πάσχα και βλέπουμε την επανάληψη της Ιστορίας. Δεν παραδόθηκες, θυσιάστηκες! Προτίμησες να εγκαταλείψεις τη δική σου ψυχή, για να εξαγνίσεις τη δική μας. Ξέρεις πως αν επιτιθόσουν, η βρωμιά και η δυσωδία που θα αναδυόταν θα έπνιγε και την τελευταία αθώα Ανορθωσιάτικη ψυχή. Γνωρίζεις πως το Βαρωσιώτικο οικοδόμημα θα κλονιζόταν συθέμελα, με κίνδυνο να καταρρεύσει. Γι' αυτό προτίμησες τη θυσία... Κάποτε, να σαι βέβαιος πως η Ιστορία θα σε δικαιώσει. Ίσως μέχρι τότε όμως να είναι αργά, όχι για σένα, αλλά για μας...

Θα είναι αργά καθώς δεν πρόκειται να ξαναβρούμε αυτά που μας έχεις εσύ χαρίσει. Πόσα χρόνια θα περάσουν άραγε μέχρι να καταφέρει προπονητής να εμφυσήσει στην ομάδα τη φιλοσοφία και την πειθαρχία που χρειάζεται ώστε να φτάσει στην υπέρβαση; Ποιος θα έχει την υπομονή να παίζει το μη ελκυστικό ποδόσφαιρο που είναι ο μόνος τρόπος να έρθει η Ευρωπαϊκή καταξίωση; Να απορροφά τις δονήσεις από τα μουρμουρητά και τη γκρίνια για τις εμφανίσεις, ξέροντας πως έτσι και μόνο έτσι μπορεί μια Κυπριακή ομάδα να θαυματουργήσει στην Ευρώπη. Ποιος αλήθεια θα ναι τόσο τολμηρός να κάνει "πειράματα" στα κρίσιμα παιχνίδια, παίζοντας το κεφάλι του κορώνα-γράμματα; Πειράματα των οποίων η εφαρμογή στο Χάναμπι, στο Καραϊσκάκης, στο Βεζερστάντιον, έφεραν αποτελέσματα πελώρια, ακριβώς γιατί είχαν δοκιμαστεί εγχώρια μια χρονιά πριν. Διερωτόμαστε ποιος θα φτύνει για τα μάτια της "Κυρίας" προσφορές εκατομμυρίων και θα μένει να υπηρετεί πιστά το Φοίνικα, όντας ίσως περισσότερο Ανορθωσιάτης από πολλούς εξ ημών. Ποιος θα συνδυάζει την προπονητική μαεστρία, την ηγετική σοφία μα πάνω απ' όλα, την άδολη αγάπη προς το Σύλλογο.

Αποτύχαμε δυστυχώς. Αποτύχαμε παταγωδώς να δείξουμε στον Τιμούρ πως η αγάπη μας ήταν μεγαλύτερη από το μίσος των χαιρέκακων και νοσηρών. Δεν καταφέραμε να του δείξουμε πως η μπόρα σύντομα θα περάσει. Δεν του δώσαμε να καταλάβει πως το καράβι μας θέλει αυτόν για καπετάνιο προκειμένου να ξεπεράσει την τρικυμία. Αυτή η αποτυχία είναι συλλογική. Φταίμε από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο οπαδό, από το πιο ακριβό διαρκείας μέχρι τον οργανωμένο στη Βόρεια. Κι ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ήρθε η ώρα να εκραγεί το καζάνι που βράζει εδώ και τόσους μήνες και να συμπαρασύρει όλους αυτούς που μας οδήγησαν ως εδώ. Φωνή λαού, οργή Θεού!

Η προηγούμενη διοίκηση πήρε χρήματα από το ταμείο του Φοίνικα και ορθά οδηγήθηκε το Σωματείο σε εκλογές. Ασχέτως αν κάποιοι ήταν υπόλογοι που τα χρήματα υποκλέπτονταν κάτω απ' τη μύτη τους, τους αφήσαμε στο απυρόβλητο. Αυτή η διοίκηση έχει κάνει κάτι πολύ χειρότερο. Έχει απολέσει αυτό που η ίδια ονομάτιζε προ, αλλά και μετά την εκλογή της, ως το "πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο της Ανόρθωσης", τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Η στήλη είχε προειδοποιήσει: Αν ο Τιμούρ οδηγηθεί σε παραίτηση, αυτό θα ισοδυναμεί με ανατίναξη του "Αντώνης Παπαδόπουλος", σύμφωνα με το σκεπτικό της ίδιας της Διοίκησης. Είναι λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ, οι άνθρωποι που ηγούνται σήμερα της Κυρίας, να δρομολογήσουν άμεσα τις εξελίξεις για να πάμε σε εκλογές. Εκλογές από τις οποίες πρέπει να προκύψει ένα σχήμα ΚΑΘΑΡΟ. Φτάνει στις σκοτεινές συμφωνίες μεταξύ παραγόντων, τις ιδιωτικές πληρωμές ποδοσφαιριστών, τα παζάρια με χορηγούς που είναι ταυτόχρονα και μέλη του Συμβουλίου, τα ύποπτα πάρε-δώσε. Τέρμα στις τακτικές που ακολούθησε τόσο η διοίκηση Παντελή, όσο και η παρούσα. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και είναι καιρός ο στάβλος να καθαρίσει. Να προκηρυχθούν εκλογές, να βγουν στη δημοσιότητα οι συμφωνίες της "Κουόλιτυ" με την ομάδα μας και όσοι πιστοί ας προσέλθουν να εκτεθούν ενώπιον του εκλογικού σώματος.

Τιμούρ ζητούμε ειλικρινά έλεος. Συγγνώμη που σ' εγκαταλείψαμε μόνο κι αβοήθητο στον Γολγοθά που τόσους μήνες ανέβαινες. Απολογούμαστε που σε πουλήσαμε και που σε κακοκαρδίσαμε. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε να μην μας κρατήσεις κακία. Ευχαριστούμε απ' τα βάθη της ψυχής μας για τα καλά που μας πρόσφερες. Είσαι ένα άξιο τέκνο της Αμμοχώστου, που πέτυχε για αυτή την πόλη ότι όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν καταφέραμε. Ξέρουμε πως θα πετύχεις όπου κι αν πας, γνωρίζουμε πως οι καλοί δεν χάνονται. Ευχόμαστε τα καλύτερα και να ξέρεις πως θα σε περιμένουμε. Όπου κι αν πας, το "Αντώνης Παπαδόπουλος" θα είναι το σπίτι που θα σε αναμένει με ανοιχτές τις πόρτες κι οι Ανορθωσιάτες, τα αδέρφια που θα έχουν ζεστή για σένα την αγκαλιά. Κατά βάθος, εμάς είναι που λυπόμαστε κι όχι εσένα, το δικό μας καράβι έμεινε δίχως καπετάνιο κι εσύ έβαλες πολύ ψηλά τον πήχη για τον επόμενο. Καπεταναίοι πολλοί, ΤΙΜΟΥΡ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.