Ομολογούν οι Φονιάδες

Στις 26 του περασμένου Νοεμβρίου, στο γήπεδο της μοιρασμένης Λευκωσίας, είχαμε ζήσει κάτι πρωτοφανές και ανεπανάληπτο. Τα βλαστάρια της κατεχόμενης ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ, μερικά λεπτά πριν η αγαπημένη μας ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ριχτεί στη μάχη με τη Βέρντερ Βρέμης, ζωντάνεψαν για λίγο την σκλαβωμένη πόλη του Ευαγόρα…

Μαζί με τις πολυκατοικίες, τα Ιστορικά κτήρια και την κατάξανθη αμμουδιά του Βαρωσιού, ανέστησαν στις ψυχές των Ελλήνων το πνεύμα της Αμμοχώστου. Συγκίνησαν το πανελλήνιο και τράνταξαν το παγκόσμιο. Προσέφεραν την καλύτερη δυνατή διαφώτιση για το κυπριακό πρόβλημα από το 1974 μέχρι σήμερα.

Τότε, στις 12 του Δεκέμβρη, γράφαμε χαρακτηριστικά: «Τα τούβλα, τα τσιμέντα, τα σίδερα, έγιναν μια ζωγραφιά και στοίχειωσαν το στάδιο της πρωτεύουσας και τους δέκτες των τηλεοράσεων. Ούρλιαζαν στ’ αυτιά των Ελλήνων σαν σειρήνες και μάχονταν να τους αφυπνίσουν. Έσκιαζαν τους αφηνιασμένους από λύσσα Τούρκους και τους κυνηγούσαν από την Κερύνεια μέχρι την Άγκυρα για τα εγκλήματά τους…»

Να λοιπόν, που μόλις δυο μήνες μετά το παιχνίδι, οι ερυνίες που στοίχειωσαν τους Τούρκους, αυτές που τους κυνηγούν είτε έχουν εποικήσει στην Κερύνεια, είτε ζουν στα βάθη της Άγκυρας, φαίνεται να τους έχουν καταβάλει.

Έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση, οι φονιάδες Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να ομολογούν. Ο Ατίλα Ολγκάτς, Τούρκος ηθοποιός σε δημοφιλές σίριαλ, παραδέχεται πως, ενώ συμμετείχε στην τουρκική εισβολή το μαύρο καλοκαίρι του 1974, διέπραξε εγκλήματα. Σκότωσε εν ψυχρώ όχι ένα ή δυο ή τρεις, αλλά δέκα Έλληνες της Κύπρου. Και δεν τους χτύπησε σε κάποια μάχη, ή έστω σε μια ενέδρα… τους εκτέλεσε ενώ κρατούνταν ως αιχμάλωτοι πολέμου!

Ο πρώτος δολοφονηθείς, ένα αμούστακο παλικάρι μόλις 19 ετών. «Όταν έτεινα το όπλο προς το μέρος του με έφτυσε. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε» ομολογεί κυνικά ο Τούρκος χασάπης. Όση δειλία επέδειξε ο «καλλιτέχνης» άλλη τόση Ελληνική ψυχή και ανδρεία έβγαλε ο ήρωας, φτύνοντάς τον κατάμουτρα. Έκλαψε λέει ο φονιάς, αλλά ακολούθως σκότωσε άλλους εννέα. Μετάνιωνε κάθε φορά, μα συνέχιζε να δολοφονεί αδίσταχτα. Τον διέταζε ο διοικητής του να σκοτώνει, όπως ανέφερε, απλά για να δει πως είναι. Λες και οι ζωές των ανθρώπων είναι παιχνίδι στα χέρια των αττίλων.

Δεν βγαίνουν από τα όνειρα του οι εικόνες αυτές, μυξοκλαίει. Έκανε και ψυχολογική θεραπεία, ο διεστραμμένος. Δεν μπορεί να φάει κόκκινο κρέας ή να δει αίμα από τότε, η άθλια ύπαρξη… Και τους συγγενείς αυτών των 10 ανθρώπων τους σκέφτηκε ποτέ το κάθαρμα; Τη μάνα που δεν μπορεί μήτε να φάει, μήτε να κοιμηθεί; Αυτής που σκότωσες και πέταξες το γιο της, μα δεν τον βρήκε ποτέ. Ακόμα στέκει κάθε πρωί στην πόρτα και τον καρτερά. Τον περιμένει, το λεβέντη της, να φανεί. Αυτά τα παιδιά που ορφάνεψες; Αυτά μπορεί να μην είχαν καν κρέας για να φάνε, σπίτι για να κοιμηθούν… Και συ έπαιζες στις σειρές, παρίστανες τον καλλιτέχνη, έκανες τη ζωή σου και… μετάνιωνες…

Το φάντασμα όμως της Αμμοχώστου θα σας στοιχειώνει. Όσο υπάρχει κατοχή, όσο τα σπίτια μας ρημάζονται από εποίκους, καθώς οι άνθρωποί μας εξακολουθούν να αγνοούνται, θα υπάρχει και το φάντασμα. Και θα σας κυνηγά.

Ο Ολγκάτς το έχει καταλάβει. Δεν θα ζήσει ποτέ του ανακουφισμένος. Ίσως ένιωσε καλύτερα ομολογώντας τα εγκλήματά του, μα πάλι, αν δεν συναντήσει αυτή τη μάνα και να πει «συγγνώμη», δεν θα βρει ανακούφιση. Θα το καταλάβετε όμως κι οι υπόλοιποι Τούρκοι. Το πνεύμα της Αμμοχώστου θα σας σκιάζει σε κάθε σας βήμα, σε κάθε ενέργεια. Θα είμαστε όλοι Αμμοχωστιανοί, θα γίνουμε όλοι Βαρωσιώτες και θα ζητούμε όλοι ΔΙΚΑΙΩΣΗ και ΛΕΥΤΕΡΙΑ.