Ολόκληρη η Ευρώπη, ζει ένα ανηλεή οικονομικό πόλεμο από συγκεκριμένα κερδοσκοπικά κέντρα, τα οποία προσπαθούν να σώσουν εαυτούς καταποντίζοντας το ευρώ. Μόνο που - δυστυχώς - η Ενωμένη Ευρώπη, δεν αντιμετωπίζει τον εχθρό ως τέτοια. Αντίθετα, είναι διασπασμένη και διαιρεμένη στην Ευρώπη του Βορρά και την Ευρώπη του Νότου...
Γεωγραφικά, ανήκουμε στον ευρωπαϊκό νότο, στον ελληνικό ευρωπαϊκό νότο. Διαχρονικά, οι εξελίξεις στον μητροπολιτικό ελληνικό χώρο, έφταναν στην Κύπρο με διαφορά φάσης, με καθυστέρηση. Τόσο τα θετικά - οι αγώνες ελευθερίας, η ακμή, η πολιτιστική ανάπτυξη, όσο και τα αρνητικά - οι σκλαβιές, η παρακμή, η σήψη, η διαφθορά και η πτώση. Εκείνο το οποίο απαιτείται, είναι ηγεσία με διορατικότητα τέτοια, ώστε να επισπεύδει τα καλά και να αποτρέπει τα κακά.
Η Κύπρος, βρίσκεται ακόμα στην αρχή της δικής της οικονομικής κρίσης. Τα χειρότερα, δεν ήρθαν. Η οικονομία του τόπου βάλλεται από δύο μέτωπα. Το πρώτο, είναι η δημοσιονομική κρίση, όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Ένα κράτος που συγχέει τη γενναιοδωρία με τη σπατάλη, μια κρατική μηχανή αντιπαραγωγική, κόμματα και πολιτικοί που αντιλαμβάνονται την εξουσία ως λάφυρο, φοροφυγάδες που έβγαλαν - μεταξύ άλλων - και τα κλεμμένα του χρηματιστηρίου στην Ελβετία, λαός που δεν αγαπά το κράτος του γιατί ούτε αυτό τον αγαπά και ψάχνει τρόπους να το ξεγελάσει και να το κλέψει...
Το άλλο μέτωπο, είναι η εγχώρια ή τραπεζική κρίση. Ο ιδιωτικός τομέας έχει πέσει σε μαρασμό. Είμαστε μια χώρα που τρέφεται, ντύνεται και εξυπηρετεί τις πλείστες ανάγκες της με εισαγωγή προϊόντων. Επενδύσαμε στην τουριστική βιομηχανία που έπιασε πλέον "ταβάνι" σε αφίξεις, ενώ δέχεται εντονότατο ανταγωνισμό. Η οικοδομική βιομηχανία φούσκωσε και τελικά έσκασε. Στο τελευταίο, μιμούμαστε την Αμερική, την Ισλανδία και άλλες χώρες, όπου η κρίση ξεκίνησε από την οικοδομή και τις τράπεζες.
Άκρατος και άκριτος δανεισμός για αγορά οικίας, έφερνε διαμαρτυρημένες δόσεις. Σπίτια που έβγαιναν στο σφυρί και τελικά πλημμύρισαν την αγορά, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τις κατασκευές λόγω της τεράστιας προσφοράς και μηδενικής ζήτησης από τη μια και από την άλλη να πλήξουν μέχρι χρεωκοπίας τεράστιους τραπεζικούς οργανισμούς (Lehman Brothers). Αυτή ήταν η αρχή της κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, που τώρα ψάχνουν εξιλέωση στην Ευρώπη. Από τις αλυσιδωτές συνέπειες στις επενδύσεις κήρυξε πτώχευση η Ισλανδία. Εκεί οδεύει και η Κύπρος αν δεν ληφθούν μέτρα, άμεσα!
Στην Κύπρο, τα ανεύθυνα τραπεζικά ιδρύματα, έχουν υποστεί ένα ακόμα πλήγμα. Το εθελοντικό "κούρεμα" του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 50%, στερεί σημαντικά κεφάλαια από τις κυπριακές Τράπεζες. Ως εκ τούτου, οι τελευταίες, πανικόβλητες και καθοδηγούμενες από το αίσθημα αυτοσυντήρησης, κλείνουν τη στρόφιγγα της ροής χρημάτων προς τις επιχειρήσεις, απαιτούν τα λεφτά τους αυθωρεί και παραχρήμα, στραγγαλίζοντας ουσιαστικά την κυπριακή οικονομία.
Η χώρα μας, διαθέτει δυο μεγάλα και μερικά μικρότερα τραπεζικά ιδρύματα, μαζί με το Συνεργατισμό. Θεωρητικά, αυτό θα έπρεπε να καταργούσε τις συνθήκες ολιγοπωλίου και - μέσω του ανταγωνισμού - να προσφέρει καλύτερους όρους για τους δανειζομένους. Αντ' αυτού, ο μοναδικός ευχαριστημένος δανειολήπτης στον τόπο είναι το κράτος, ενώ τα χρήματα των καταθετών έχουν επενδυθεί αλόγιστα, εκτός μεγαλονήσου, κυρίως σε κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ισλανδίας, στα δικά μας μέτρα βέβαια. Οι Ισλανδοί, έδωσαν διέξοδο στις καταρρέουσες τράπεζες υπό τον όρο ότι θα εγγυούνταν τις καταθέσεις των κατοίκων της χώρας. Κρατικοποίησαν τις τράπεζες, παρέχοντας τα αναγκαία κεφάλαια για την επιβίωσή τους και τις ανάγκασαν σε ένα πιο... "ενάρετο" τρόπο ζωής. Το μοντέλο απέδωσε, οι ρυθμοί ανάπτυξης εκτοξεύτηκαν στα ύψη, η ανεργία καταπολεμήθηκε, ο πληθωρισμός μειώθηκε και η χώρα μπορεί πια να ξαναβγεί στις περιβόητες "αγορές" με πολύ μικρά επιτόκια, εξ αιτίας όλων των προηγουμένων.
Εμείς βέβαια, δεν είμαστε σε τέτοιο δραματικό σημείο ακόμα, επομένως δεν απαιτείται να πτωχεύσουμε ως κράτος για να απαλλαγούμε από τους δανειστές μας, ούτε και να κρατικοποιήσουμε όλους τους τραπεζικούς οργανισμούς. Μπορούμε ωστόσο, να χρησιμοποιήσουμε κεφάλαια, προκειμένου να κρατικοποιήσουμε μια ή και περισσότερες τράπεζες. Η κρατικοποιημένη τράπεζα, θα αναγκάσει τα επιτόκια να πέσουν, ώστε να εισρεύσει στην αγορά χρήμα και να επανεκκινήσει η οικονομία.
Από που θα προέλθουν αυτά τα κεφάλαια; Υπάρχουν δυο επιλογές. Εν πρώτοις, είναι το περίφημο σχέδιο ενίσχυσης της ρευστότητας που ήδη εφαρμόστηκε λανθασμένα, δίχως - προφανώς - αποτελέσματα. Το κράτος, δανείστηκε από τις τράπεζες ποσό κοντά στο €1,4 δις με επιτόκιο 3,5%, χρήματα τα οποία οι τράπεζες δανείστηκαν με τη σειρά τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στο 2,5%. Ακολούθως, σημαντικό μέρος αυτού του ποσού κατατέθηκε πίσω στις τράπεζες! Σημειωτέον δε, ότι το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ ακολουθεί πτωτικούς ρυθμούς, ενώ οι εγχώριες τράπεζες εξακολουθούν να αρνούνται πεισματικά να το μειώσουν, δανείζοντάς μας, με αυξημένο τόκο, δικά μας χρήματα!
Αυτό το παράδοξο πρέπει να τερματιστεί. Τα χρήματα τα οποία έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση, είτε μέσω ομολόγων, είτε δια απευθείας δανεισμού από τη Ρωσία, είτε από φόρους και άλλες δραστηριότητες, δεν μπορεί να χαρίζονται στις τράπεζες. Όποια τράπεζα έχει ανάγκη χρήματα, ας κρατικοποιηθεί. Τότε και μόνον τότε, όταν το κράτος γίνει πραγματικός "παίχτης" στο παιχνίδι των επιτοκίων, τα τελευταία θα μειωθούν και θα αναπνεύσει η αγορά.
Ο δεύτερος τρόπος εξεύρεσης χρημάτων, είναι μέσω των ημικρατικών οργανισμών. Είναι απολύτως κατανοητές οι αντιδράσεις που προκαλεί κάθε τέτοια πρόταση, αλλά θα πρέπει το συμφέρον του τόπου - κάποτε - να τεθεί πέραν και πάνω από τις σκοπιμότητες. Ποιό το όφελος που απολαμβάνει ο Κύπριος φορολογούμενος από τον κρατικό αερομεταφορέα; Τα ακριβότερα εισιτήρια σε σχέση με τις ιδιωτικές εταιρίες ή η ετήσια ζημιά; Σε τι εξυπηρετούν δυο τηλεοπτικά και τρία ραδιοφωνικά προγράμματα από το ΡΙΚ; Πώς ο λογαριασμός του ηλεκτρισμού σε ένα ηλιόλουστο, προσήνεμο νησί έχει καταστεί πρώτη αιτία εγκεφαλικών; Γιατί οι τηλεπικοινωνίες προσφέρονται φθηνότερα από ιδιωτικές εταιρίες, την ώρα που ο κρατικός φορέας κάνει επενδύσεις στο εξωτερικό;
Μήπως για να μπορούν να καμαρώνουν πρώην υπουργοί και αποτυχόντες βουλευτές σε διοικητικά συμβούλια, ή για να εξασφαλίζουν υψηλόβαθμες θέσεις συγγενείς των εκάστοτε κυβερνώντων; Το κράτος, πρέπει να σταματήσει να παίζει τον επιχειρηματία. Αντίθετα, να κηρύξει ως εθνικό πλούτο τα δίκτυα και τις υποδομές και να αφήσει τη διαχείριση στον ιδιωτικό τομέα, πάντοτε όμως με έλεγχο. Εάν κάποιοι οργανισμοί επιβάλλεται να παραμείνουν κρατικοί, αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να εξακολουθήσει η σπατάλη και η διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Δεν ζητάμε από το κράτος να ξεπουλήσει από τη μια οργανισμούς και από την άλλη να γίνει τραπεζίτης. Απαιτούμε όμως να παρέμβει ρυθμιστικά, εκεί και όπου χρειάζεται, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται, σε όσο βάθος αναγκαιεί. Μια τράπεζα, αφού παίρνει που παίρνει χρήματα από το κράτος, ας κρατικοποιηθεί. Μια κρατικοποιημένη τράπεζα, δεν σημαίνει ότι θα γίνει "δημόσιος τομέας", με ότι αυτό συνειρμικά φέρνει στο νου. Αντίθετα, η διαχείριση θα είναι στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα, με το κέρδος να φτάνει στην εγχώρια αγορά και κατ' επέκταση στην οικονομία μας. Με τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν όλοι οι οργανισμοί κοινής ωφελείας, αν θέλουν να παραμείνουν δημόσιοι. Προς εξυπηρέτηση του πολίτη, δίχως να αποζητούν το κέρδος, αλλά μη συμβιβαζόμενοι με τη ζημία.
Προφανώς, όσες αρνητικές συνέπειες κι αν επιχειρηματολογήσει κάποιος για τα πιο πάνω, είναι σαφέστατα πιο ανώδυνες από την αύξηση του ΦΠΑ κατά 5 εκατοστιαίες μονάδες. Ένα φόρο που ουδέποτε θα εισπράξει το κράτος, χάνοντας και το 15%, αφού στο τέλος θα "αναγκάσει" τον πολίτη να απαιτεί να μην πάρει απόδειξη! Μια απόδειξη, η οποία θα έπρεπε - ειρήσθω εν παρόδω - να αποτελεί μέρος της φορολογικής μας δήλωσης, όπως έγινε στην Ελλάδα και απέδωσε. Έτσι ώστε να καταπολεμηθούν επιτέλους τα φαινόμενα φοροδιαφυγής. Είτε πρόκειται για χρήματα που καταλήγουν στο εξωτερικό, είτε για λεφτά που εκρέουν στα κατεχόμενα υπό τη μορφή συντάξεων και επιδομάτων σε Τουρκοκυπρίους, εποίκους, πολιτικούς πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Λεφτά, τα οποία βγαίνουν από τη τσέπη του φορολογούμενου και τονώνουν την παράνομη οικονομία των κατεχομένων!
Η πατρίδα μας, είναι μπροστά σε δυσάρεστες και αναπόφευκτες εξελίξεις. Λόγω μεγέθους και εθνικών προβλημάτων, δεν μπορούμε να τα βάλουμε μήτε με τη Goldman Sacks και το Soros - οι οποίοι τσακίζουν οικονομίες σ' ένα μερόνυχτο - ούτε καν με τους διαπλεκόμενους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Είμαστε όμως τυχεροί στην ατυχία μας. Έχουμε επαρκή γνώση και πληροφόρηση για τα μέτρα που λήφθησαν σε κάθε χώρα που έχει ήδη αντιμετωπίσει τα δικά μας προβλήματα. Ξέρουμε τι δεν απέδωσε στην Ελλάδα (έμμεσοι φόροι, έκτακτες εισφορές, βίαιες μειώσεις μισθών) και τι δούλεψε στην Ισλανδία. Μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα, προσαρμόζοντάς τα στις δικές μας ανάγκες. Θέλουμε;
Γεωγραφικά, ανήκουμε στον ευρωπαϊκό νότο, στον ελληνικό ευρωπαϊκό νότο. Διαχρονικά, οι εξελίξεις στον μητροπολιτικό ελληνικό χώρο, έφταναν στην Κύπρο με διαφορά φάσης, με καθυστέρηση. Τόσο τα θετικά - οι αγώνες ελευθερίας, η ακμή, η πολιτιστική ανάπτυξη, όσο και τα αρνητικά - οι σκλαβιές, η παρακμή, η σήψη, η διαφθορά και η πτώση. Εκείνο το οποίο απαιτείται, είναι ηγεσία με διορατικότητα τέτοια, ώστε να επισπεύδει τα καλά και να αποτρέπει τα κακά.
Η Κύπρος, βρίσκεται ακόμα στην αρχή της δικής της οικονομικής κρίσης. Τα χειρότερα, δεν ήρθαν. Η οικονομία του τόπου βάλλεται από δύο μέτωπα. Το πρώτο, είναι η δημοσιονομική κρίση, όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Ένα κράτος που συγχέει τη γενναιοδωρία με τη σπατάλη, μια κρατική μηχανή αντιπαραγωγική, κόμματα και πολιτικοί που αντιλαμβάνονται την εξουσία ως λάφυρο, φοροφυγάδες που έβγαλαν - μεταξύ άλλων - και τα κλεμμένα του χρηματιστηρίου στην Ελβετία, λαός που δεν αγαπά το κράτος του γιατί ούτε αυτό τον αγαπά και ψάχνει τρόπους να το ξεγελάσει και να το κλέψει...
Το άλλο μέτωπο, είναι η εγχώρια ή τραπεζική κρίση. Ο ιδιωτικός τομέας έχει πέσει σε μαρασμό. Είμαστε μια χώρα που τρέφεται, ντύνεται και εξυπηρετεί τις πλείστες ανάγκες της με εισαγωγή προϊόντων. Επενδύσαμε στην τουριστική βιομηχανία που έπιασε πλέον "ταβάνι" σε αφίξεις, ενώ δέχεται εντονότατο ανταγωνισμό. Η οικοδομική βιομηχανία φούσκωσε και τελικά έσκασε. Στο τελευταίο, μιμούμαστε την Αμερική, την Ισλανδία και άλλες χώρες, όπου η κρίση ξεκίνησε από την οικοδομή και τις τράπεζες.
Άκρατος και άκριτος δανεισμός για αγορά οικίας, έφερνε διαμαρτυρημένες δόσεις. Σπίτια που έβγαιναν στο σφυρί και τελικά πλημμύρισαν την αγορά, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τις κατασκευές λόγω της τεράστιας προσφοράς και μηδενικής ζήτησης από τη μια και από την άλλη να πλήξουν μέχρι χρεωκοπίας τεράστιους τραπεζικούς οργανισμούς (Lehman Brothers). Αυτή ήταν η αρχή της κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, που τώρα ψάχνουν εξιλέωση στην Ευρώπη. Από τις αλυσιδωτές συνέπειες στις επενδύσεις κήρυξε πτώχευση η Ισλανδία. Εκεί οδεύει και η Κύπρος αν δεν ληφθούν μέτρα, άμεσα!
Στην Κύπρο, τα ανεύθυνα τραπεζικά ιδρύματα, έχουν υποστεί ένα ακόμα πλήγμα. Το εθελοντικό "κούρεμα" του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 50%, στερεί σημαντικά κεφάλαια από τις κυπριακές Τράπεζες. Ως εκ τούτου, οι τελευταίες, πανικόβλητες και καθοδηγούμενες από το αίσθημα αυτοσυντήρησης, κλείνουν τη στρόφιγγα της ροής χρημάτων προς τις επιχειρήσεις, απαιτούν τα λεφτά τους αυθωρεί και παραχρήμα, στραγγαλίζοντας ουσιαστικά την κυπριακή οικονομία.
Η χώρα μας, διαθέτει δυο μεγάλα και μερικά μικρότερα τραπεζικά ιδρύματα, μαζί με το Συνεργατισμό. Θεωρητικά, αυτό θα έπρεπε να καταργούσε τις συνθήκες ολιγοπωλίου και - μέσω του ανταγωνισμού - να προσφέρει καλύτερους όρους για τους δανειζομένους. Αντ' αυτού, ο μοναδικός ευχαριστημένος δανειολήπτης στον τόπο είναι το κράτος, ενώ τα χρήματα των καταθετών έχουν επενδυθεί αλόγιστα, εκτός μεγαλονήσου, κυρίως σε κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ισλανδίας, στα δικά μας μέτρα βέβαια. Οι Ισλανδοί, έδωσαν διέξοδο στις καταρρέουσες τράπεζες υπό τον όρο ότι θα εγγυούνταν τις καταθέσεις των κατοίκων της χώρας. Κρατικοποίησαν τις τράπεζες, παρέχοντας τα αναγκαία κεφάλαια για την επιβίωσή τους και τις ανάγκασαν σε ένα πιο... "ενάρετο" τρόπο ζωής. Το μοντέλο απέδωσε, οι ρυθμοί ανάπτυξης εκτοξεύτηκαν στα ύψη, η ανεργία καταπολεμήθηκε, ο πληθωρισμός μειώθηκε και η χώρα μπορεί πια να ξαναβγεί στις περιβόητες "αγορές" με πολύ μικρά επιτόκια, εξ αιτίας όλων των προηγουμένων.
Εμείς βέβαια, δεν είμαστε σε τέτοιο δραματικό σημείο ακόμα, επομένως δεν απαιτείται να πτωχεύσουμε ως κράτος για να απαλλαγούμε από τους δανειστές μας, ούτε και να κρατικοποιήσουμε όλους τους τραπεζικούς οργανισμούς. Μπορούμε ωστόσο, να χρησιμοποιήσουμε κεφάλαια, προκειμένου να κρατικοποιήσουμε μια ή και περισσότερες τράπεζες. Η κρατικοποιημένη τράπεζα, θα αναγκάσει τα επιτόκια να πέσουν, ώστε να εισρεύσει στην αγορά χρήμα και να επανεκκινήσει η οικονομία.
Αυτό το παράδοξο πρέπει να τερματιστεί. Τα χρήματα τα οποία έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση, είτε μέσω ομολόγων, είτε δια απευθείας δανεισμού από τη Ρωσία, είτε από φόρους και άλλες δραστηριότητες, δεν μπορεί να χαρίζονται στις τράπεζες. Όποια τράπεζα έχει ανάγκη χρήματα, ας κρατικοποιηθεί. Τότε και μόνον τότε, όταν το κράτος γίνει πραγματικός "παίχτης" στο παιχνίδι των επιτοκίων, τα τελευταία θα μειωθούν και θα αναπνεύσει η αγορά.
Ο δεύτερος τρόπος εξεύρεσης χρημάτων, είναι μέσω των ημικρατικών οργανισμών. Είναι απολύτως κατανοητές οι αντιδράσεις που προκαλεί κάθε τέτοια πρόταση, αλλά θα πρέπει το συμφέρον του τόπου - κάποτε - να τεθεί πέραν και πάνω από τις σκοπιμότητες. Ποιό το όφελος που απολαμβάνει ο Κύπριος φορολογούμενος από τον κρατικό αερομεταφορέα; Τα ακριβότερα εισιτήρια σε σχέση με τις ιδιωτικές εταιρίες ή η ετήσια ζημιά; Σε τι εξυπηρετούν δυο τηλεοπτικά και τρία ραδιοφωνικά προγράμματα από το ΡΙΚ; Πώς ο λογαριασμός του ηλεκτρισμού σε ένα ηλιόλουστο, προσήνεμο νησί έχει καταστεί πρώτη αιτία εγκεφαλικών; Γιατί οι τηλεπικοινωνίες προσφέρονται φθηνότερα από ιδιωτικές εταιρίες, την ώρα που ο κρατικός φορέας κάνει επενδύσεις στο εξωτερικό;
Μήπως για να μπορούν να καμαρώνουν πρώην υπουργοί και αποτυχόντες βουλευτές σε διοικητικά συμβούλια, ή για να εξασφαλίζουν υψηλόβαθμες θέσεις συγγενείς των εκάστοτε κυβερνώντων; Το κράτος, πρέπει να σταματήσει να παίζει τον επιχειρηματία. Αντίθετα, να κηρύξει ως εθνικό πλούτο τα δίκτυα και τις υποδομές και να αφήσει τη διαχείριση στον ιδιωτικό τομέα, πάντοτε όμως με έλεγχο. Εάν κάποιοι οργανισμοί επιβάλλεται να παραμείνουν κρατικοί, αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να εξακολουθήσει η σπατάλη και η διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Δεν ζητάμε από το κράτος να ξεπουλήσει από τη μια οργανισμούς και από την άλλη να γίνει τραπεζίτης. Απαιτούμε όμως να παρέμβει ρυθμιστικά, εκεί και όπου χρειάζεται, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται, σε όσο βάθος αναγκαιεί. Μια τράπεζα, αφού παίρνει που παίρνει χρήματα από το κράτος, ας κρατικοποιηθεί. Μια κρατικοποιημένη τράπεζα, δεν σημαίνει ότι θα γίνει "δημόσιος τομέας", με ότι αυτό συνειρμικά φέρνει στο νου. Αντίθετα, η διαχείριση θα είναι στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα, με το κέρδος να φτάνει στην εγχώρια αγορά και κατ' επέκταση στην οικονομία μας. Με τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν όλοι οι οργανισμοί κοινής ωφελείας, αν θέλουν να παραμείνουν δημόσιοι. Προς εξυπηρέτηση του πολίτη, δίχως να αποζητούν το κέρδος, αλλά μη συμβιβαζόμενοι με τη ζημία.
Προφανώς, όσες αρνητικές συνέπειες κι αν επιχειρηματολογήσει κάποιος για τα πιο πάνω, είναι σαφέστατα πιο ανώδυνες από την αύξηση του ΦΠΑ κατά 5 εκατοστιαίες μονάδες. Ένα φόρο που ουδέποτε θα εισπράξει το κράτος, χάνοντας και το 15%, αφού στο τέλος θα "αναγκάσει" τον πολίτη να απαιτεί να μην πάρει απόδειξη! Μια απόδειξη, η οποία θα έπρεπε - ειρήσθω εν παρόδω - να αποτελεί μέρος της φορολογικής μας δήλωσης, όπως έγινε στην Ελλάδα και απέδωσε. Έτσι ώστε να καταπολεμηθούν επιτέλους τα φαινόμενα φοροδιαφυγής. Είτε πρόκειται για χρήματα που καταλήγουν στο εξωτερικό, είτε για λεφτά που εκρέουν στα κατεχόμενα υπό τη μορφή συντάξεων και επιδομάτων σε Τουρκοκυπρίους, εποίκους, πολιτικούς πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Λεφτά, τα οποία βγαίνουν από τη τσέπη του φορολογούμενου και τονώνουν την παράνομη οικονομία των κατεχομένων!
Η πατρίδα μας, είναι μπροστά σε δυσάρεστες και αναπόφευκτες εξελίξεις. Λόγω μεγέθους και εθνικών προβλημάτων, δεν μπορούμε να τα βάλουμε μήτε με τη Goldman Sacks και το Soros - οι οποίοι τσακίζουν οικονομίες σ' ένα μερόνυχτο - ούτε καν με τους διαπλεκόμενους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Είμαστε όμως τυχεροί στην ατυχία μας. Έχουμε επαρκή γνώση και πληροφόρηση για τα μέτρα που λήφθησαν σε κάθε χώρα που έχει ήδη αντιμετωπίσει τα δικά μας προβλήματα. Ξέρουμε τι δεν απέδωσε στην Ελλάδα (έμμεσοι φόροι, έκτακτες εισφορές, βίαιες μειώσεις μισθών) και τι δούλεψε στην Ισλανδία. Μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα, προσαρμόζοντάς τα στις δικές μας ανάγκες. Θέλουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου