Η πιο επιτυχημένη μέθοδος για τη διαιώνιση της παραμονής των αρχόντων στην εξουσία, είναι η καλλιέργεια φόβου στις τάξεις του λαού. Αυτό έκαναν από αρχαιοτάτων χρόνων τύραννοι και βασιλείς, προκειμένου, να συσπειρώνουν τις μάζες κοντά τους και να κάμπτουν τις αντιστάσεις και τα προσκόμματα που προέκυπταν κατά την εξάσκηση της πολιτικής τους...
Η δε δημιουργία ψευτοδιλημμάτων, είναι η πιο ανέξοδη συνταγή, ώστε να γίνονται δεκτές «λύσεις-απαντήσεις», αγόγγυστα. Και τέτοια εκβιαστικά διλήμματα, διαχρονικά, είναι επιτυχημένα εκεί όπου εντοπίζεται κενό πνευματικών ανθρώπων. Διανοούμενων ή έστω σκεπτόμενων πολιτών, ικανών να παράξουν λύσεις, να τορπιλίσουν τους εκβιασμούς και να προσφέρουν επιλογές στους συμπολίτες τους.
Στη μεταπολεμική Κύπρο, ο μπαμπούλας που κρατά τους προπολεμικούς – κατά γενική ομολογία αποτυχημένους – ηγέτες στο προσκήνιο, είναι η «διχοτόμηση». Το άκουσμα και μόνο της λέξης, προξενεί πανικό στον Έλληνα της Κύπρου, ο οποίος συνειρμικά, σκέφτεται τουρκεμένη εις αεί την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Αμμόχωστο…
Ως απάντηση στον τρόμο, οι ηγέτες – κακή του μοίρα – του Κυπριακού Ελληνισμού, ευαγγελίζονται τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ένα σύστημα που δεν έχει ισχύσει πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως του «απαρτχάιντ» της Νοτίου Αφρικής! Μια ιδέα που προσεγγιστικά εφαρμόζεται στο πολύ ομαλότερων συνθηκών Βέλγιο, και φαίνεται να καταρρέει οριστικά…
Κάθε αντίθετη φωνή όμως, έχει πολύ έντεχνα εξοστρακιστεί ως εθνικιστική. Έτι χειρότερα, έχει καπελωθεί μέσα σε κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι, είτε αρνούνται να πάρουν ξεκάθαρη θέση εναντίον, είτε υποστηρίζουν στις κρίσιμες στιγμές τη ΔΔΟ.
Το δίλημμα που θέτουν, πρώτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μετά τα δυο μεγάλα κόμματα, είναι ξεκάθαρο: Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση; Κι απαντούμε με το ίδιο ακριβώς ερώτημα…
Η Κυπριακή Δημοκρατία, από ιδρύσεώς της, το 1960, ουδέποτε υπήρξε συνεταιρισμός. Κάτι στο οποίο, μετά τη κοινή δήλωση Χριστόφια-Ταλάτ, της 23ης Μαΐου του 2008, αναμένεται να μετατραπεί μετά τη λύση.
Αλήθεια, αυτό ακριβώς δεν ήταν που απέρριπτε στις 4 Μαρτίου το 1964 το Συμβούλιο Ασφαλείας, με το Ψήφισμα 186; Όταν, τότε, δεν έκανε αποδεκτή την τουρκική θέση περί συνεταιρισμού Κοινοτήτων και δεν αναγνώριζε το δικαίωμα στους Τουρκοκύπριους να αποσχιστούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο από το Κράτος.
Επαναβεβαίωση της ίδιας θέσης είχαμε και την 1η Νοεμβρίου 1974, μετά την εισβολή. Η ανεξαρτησία, η εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν για τα Ηνωμένα Έθνη αδιαπραγμάτευτα! Όπως ισχυρή ήταν και η εντολή για αποχώρηση του κατοχικού στρατού, με ταυτόχρονη επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.
Η Ιστορία επαναλήφθηκε και το 1983, με το Ψήφισμα 541 που ακολούθησε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ισχυροποίηση της θέσης μας, είχαμε μόλις πρόσφατα, μέσω της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της τουρκικής διπλωματίας και τους βρυχηθμούς του κατοχικού στρατού, η Κύπρος, μπήκε με το σπαθί της στην Ευρώπη, ως μία και ενιαία!
Είναι πραγματικά δύσκολο, να χωρέσει ο νους την ελαφρότητα, με την οποία η δική μας πλευρά, έχει προβεί σε τέτοια παραχώρηση. Έβαλε το μόρφωμα που θα προκύψει μετά τη λύση, ενέχυρο στις ορέξεις της τουρκοκυπριακής – συνιστώσας – Κοινότητας. Μιας Κοινότητας, αποδεδειγμένα και κατ’ επανάληψη ποδηγετούμενης από το τουρκικό, βαθύ κράτος…
Το τραγικό είναι, ότι αυτή τη φορά κανείς δεν θα μας γλυτώσει. Όταν η Άγκυρα διατάξει, στην πρώτη αφορμή, ανταρσία από τους Τουρκοκυπρίους, η διεθνής κοινότητα θα εφαρμόσει το «ότι δεν λύνεται, κόβεται». Πλέον, δεν θα υπάρχει το «άλλοθι» της εισβολής και της κατοχής. Θα υπάρχουν δυο κοινότητες, δυο συνιστώσες πολιτείες, δυο συμβεβλημένα κρατίδια, σε φιλονικία. Κάτι που απόλυτα φυσιολογικά, θα οδηγήσει στην χάραξη γραμμής επί του εδάφους. Δύο κράτη πλέον, δύο ευρωπαϊκά κράτη, το ένα να «κλαίει» τις χαμένες πατρίδες και το άλλο να λειτουργεί ως τουρκικός δούρειος ίππος, έχοντας κερδίσει προηγουμένως διεθνή νομιμοποίηση. Αυτό που η Τουρκία αναζητά με λίγα λόγια, από το 1964!
Υπογραφή μιας τέτοιας απαράδεκτης λύσης από την πλευρά μας, θα αποτελέσει θεμέλιο λίθο στη λεγόμενη «τουρκική δημοκρατία της βορείου Κύπρου». Θα έχουμε κτίσει στους «αδερφούς» Τουρκοκύπριους ένα ευρωπαϊκό, απηλλαγμένο χρεών – αφού θα τα επωμιστούμε με τη λύση – κράτος, με ίσα δικαιώματα με την – όση θα μας έχει απομείνει – Κυπριακή Δημοκρατία. Ταυτόχρονα, η Τουρκία, θα έχει αποκτήσει τον καλύτερο σύμμαχο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υλοποιώντας τους στρατηγικούς σχεδιασμούς Νταβούτογλου…
Το ερώτημα επιστρέφεται λοιπόν προς την πολιτική ηγεσία του τόπου: Ομοσπονδία ή διχοτόμηση μας προσφέρετε; Μήπως η ομοσπονδία – και ειδικά η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – αποτελεί το τελευταίο βήμα στην επί τεσσαρακονταετίας κατολίσθηση προς τα δύο κράτη;
